17 juli
WJ had de routebeschrijving vanaf het vliegveld naar ons hostel op z’n telefoon. The Green Kiwi was niet ver. Een stukje met de metro en daarna 10 minuten lopen. Het leek wel een halfuur :-( Vermoeid door de lange nacht en in de broeierige warmte van Singapore leek de rugzak wel 2 keer zo zwaar. Maar die van Melin is 14,5kg en die van WJ 16,5kg, valt reuze mee dus (daypacks met inhoud niet meegerekend). De beschrijving klopte precies en om 10.30 uur waren we er.
13 juli
Hoewel hier in de buurt te voet niks te doen is en je dus haast wel wordt verplicht om een brommer te huren, vonden we het best jammer om hier weg te gaan. De plek op zichzelf, binnen de muren, was echt relaxed en kleinchalig. Niet druk dus erg rustig. Ook de kamer met het heerlijke bed was ons prima bevallen.
Vanochtend werd Melin wakker en liep richting de deur om het licht aan te doen. In het licht onder de deur zag ze rijstkorreltjes (dacht ze). Dat doen ze hier i.v.m. hun geloof wel meer, rijst strooien. Maar toen ze het licht aandeed, bleken het allemaal mieren te zijn! Miljoenen mieren, overal: op de muur, op de grond, op het kastje, achter het schilderij. Ze had gisteren een zakje met daarin een broodje pindakaas laten liggen…
11 juli
We zitten hier zo’n beetje in het midden van het kleine stukje land onderaan Bali. Vanuit hier wilden we per scooter de 4 bekendste strandjes van het schiereiland bezoeken. Vandaag gingen we naar Bali Cliff, in het zuiden en naar Nusa Dua, dat ligt in de meest oostelijke punt van Bukit Peninsula. Toen we op de scooter wilden stappen bleek dat we een lekke band hadden :-(
8 juli
Vanochtend en het begin van de middag hebben we weer een beetje rondgewndeld en gewinkeld in de buurt. In de matahari supermarkt hebben we een goedkope variant van pindakaas en chocopasta gehaald, dat bleek achteraf geen succes ;-) Een paar appels en snickers en doorgelopen naar de Discovery mall. Kijken kijken en niet kopen, maar wel ff lekker afkoelen in de airco.
7 juli
We weten niet meer zo goed wat we afgelopen 4 dagen hebben gedaan, dus de aankomende stukjes zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen.
’s Ochtends hebben we (weer) rustig aan gedaan. Onbeten, gelezen en toen de strandspullen gepakt. Vanmiddag om 15.30 uur zouden er 750 schildpadjes worden vrijgelaten, dat was inmiddels al opgehoogd naar 1000, net konijnen. Ze hadden vrijwilligers nodig om te helpen bij het uitzetten van de baby-padjes. Dat wilde Melin wel!
4 juli
Door wat vooronderzoek op Java door WJ over Kuta, wisten we ongeveer waar we moesten zoeken voor hotels, hostels en cottages. We hebben verschillende kamers en huisjes gezien met uiteenlopende prijzen, mar besloten uiteindelijk toch – hoe kan het ook anders – voor de eerste te gaan. Zelfde prijs, maar grotere kamer en badkamer. Toen teruggelopen, tassen weer ingepakt en naar ons nieuwe onderkomen verhuisd. Daarna ergens lekker gegeten en op het strand neergeploft.
3 juli
Om 6 uur opgestaan, 7 uur ontbijten en iets voor achten liepen we richting het busstation en de ferry naar Gillimanuk, Bali. Aan de ene kant zag Melin wel een beetje op tegen vandaag, want wat voor een helse busrit stond ons vandaag weer te wachten? Maar aan de andere kant: we gaan vandaag naar Bali! Een van de plekken waar we naar uit hebben gekeken deze reis. We hadden op internet gelezen dat we het beste een bus aan deze kant van het water konden pakken, daarmee de ferry op naar de overkant en dan rechtstreeks naar Denpasar. De hele rit zou ongeveer 5 uur duren en in Bali is het ook nog eens een uur later.
2 juli
Iets voor de wekker werden we wakker en 10 minuten later stonden we naast het bed. We hoorden een zwaar motorgeluid voorbij komen en hoge koplampen schenen in het donker…. Diezelfde nacht nog werd kapitein Orte… Het zou toch niet onze jeep al zijn?!? Maar ja hoor, de jeep stopte voor ons huisje. We keken elkaar aan en dachten dat we misschien ergens een uur tijdverschil hadden gemist, maar gingen gewoon rustig door met aankleden, ze waren immers 40 minuten te vroeg. Een paar minuten later hoorden we geklets en WJ ging toch maar even kijken. Daar stond de jeep met chauffeur en gids al klaar. Ze bevestigden dat ze te vroeg waren. Ontbijtje opgepikt bij de receptie, stond al netjes klaar. Alleen hoe je koffie zonder rietje uit een plasticzakje drinkt, geen idee.
30 juni
Om 5 uur de wekker, om 6 uur taxi naar het busstation en om 7 uur in de bus naar Banyuwangi. We kwamen aan op het busstation en dan zijn er gelijk weer mannetjes die je willen helpen. WJ liep gelijk weer met zo’n mannetje te kletsen die ons vertelde dat we door moesten lopen, want dan zouden we de bus nog redden. Melin sjokte er weer vol wantrouwen achteraan. We moesten even wachten. Even later kwam hij met de mededeling dat de bus van 7 uur vol zat. Ter info: de bussen zijn er net als de trein in 3 klassen: Eksecutif (Airco & eten en drinken), Bisnis (met Airco) en Ekonomik (locals, verder niks). Vanaf Yogya hadden we de Eksecutif gehad en dat was prima bevallen. Maar die zat volgens hem vol. Volgens ons kan hij dat nooit van tevoren weten, omdat je geen stoelen kunt reserveren in de bus. Hij had zelf nog wel een express-bus naar Bali die zou stoppen in Banyuwangi a 230.000RP per persoon in 5 a 6 uur: veel te duur dus!
28 juni
Tassen ingepakt en daarna ontbijten, tanden poetsen en taxi naar het busstation. Daar hadden we al snel, dankzij aanwijzingen van omstanders, de bus naar Surabaya gevonden. De bus zat ook al bijna vol en na nog geen 5 minuten wachten vertrok hij al. Dat hadden we niet verwacht: dat de bus er al stond en dat hij ook nog (op tijd) vertrok. De conducteur kwam langs voor de kaartjes Ze waren iets duurder (65K RP) maar we kregen ook een lunchcoupon. Onze berekening was dat we rond 16 a 17 uur in Surabaya aan zouden komen. Ongeveer 6 uurtjes rijden dus, met nog een paar stops.