3 juli
Om 6 uur opgestaan, 7 uur ontbijten en iets voor achten liepen we richting het busstation en de ferry naar Gillimanuk, Bali. Aan de ene kant zag Melin wel een beetje op tegen vandaag, want wat voor een helse busrit stond ons vandaag weer te wachten? Maar aan de andere kant: we gaan vandaag naar Bali! Een van de plekken waar we naar uit hebben gekeken deze reis. We hadden op internet gelezen dat we het beste een bus aan deze kant van het water konden pakken, daarmee de ferry op naar de overkant en dan rechtstreeks naar Denpasar. De hele rit zou ongeveer 5 uur duren en in Bali is het ook nog eens een uur later.

Om 9.45 uur zaten we in een redelijk goede bus met airco. Zeker weten geen lokale bus en ook nog goedkoper dan we op internet hadden gelezen. Yes! Pas een halfuur later zat de bus vol en vetrokken we. Vrijwel meteen gingen we op de ferry, waarna een behoorlijk schommelende vaart van 30 minuten over de zee volgde. Af en toe gingen we zo heftig heen en weer dat we dachten dat de bus zou kantelen. Maar we kwamen levend en wel aan de overkant aan. De ‘locals’ moesten eerst allemaal langs de douane, maar alle toeristen konden in de bus blijven zitten. De route loopt bijna helemaal langs de kust, erg mooi. Mooie huisjes, rijstvelden, bananenbomen en heeel veel palmbomen, de bergen zijn er helemaal mee bedekt.

Om 14 uur, of eigenlijk 15 uur, stopten we vlak voor Denpasar, de eindbestemming voor de bus. We hadden gelezen dat we vanaf hier het beste een taxi naar Kuta,  onze eindbestemming konden nemen. Bussen reden er niet, dus we hadden niet veel keuze. Dus 20 minuten later en 10 euro armer stonden we in het bruisende centrum van Kuta. Het backpackers- en surfoord op Bali. We lieten ons droppen op een van de vele bekende straatjes met goedkope hostels,hotels en guesthouses. We hadden nl. nog niets geboekt. Het eerste zat vol, de 2e zag er redelijk uit. Genoeg om er 1 nacht te boeken in elk geval. Even acclimatiseren met een biertje op de gallerij voor onze kamer. Daarna hebben we nog een paar kamers bekeken in andere straatjes, maar het werd er allemaal niet beter op. We besloten de nacht even af te wachten en morgenochtend nog een rondje te lopen. Na een strandwandeling hebben we bij een leuk en goed restaurantje een pizza gegeten. Toen terug naar ons kamertje waar Melin meteen is gaan slapen en WJ beneden, bij de wifi-hotspot nog wat foto’s ging uploaden. De gallerij bleek al snel erg gehorig: ’s avonds een stel schreeuwende kinderen en ’s nachts een stel dronken Aussies die thuiskwamen van het stappen. Kortom: niet echt een succes. Het bedlag wel lekker, maar de badkamer was klein en vies. Dus, morgen zeker op zoek naar iets anders!

Een persoonlijke noot van Melin:
Soms is het nog een beetje onwerkelijk. Zelfs na 2 maanden is het af en toe raar dat we dit nu werkelijk aan het doen zijn. Als je weer iets moois ziet, zoals de rijstvelden in Vietnam, of de tempels in Yogyakarta. Een aparte gewoonte of leefregel van de lokale bevolking. En het (meestal) lekkere eten. Natuurlijk kan niet alles mooi en bijzonder zijn en soms verlang je naar de routine om zo de supermarkt of je favoriete restaurantje in te lopen of iets lekkers uit de koelkast te pakken. Maar het belangrijkste: Ik leef mijn droom! Hier heb ik zolang naartoe geleefd en voor gespaard. En ik doe het ook nog eens met de liefste man van de wereld!