18 april2
Het ontbijt was inclusief, maar het was weer alleen maar zoete troep. Een donut, muffin en kaneelrol :\ OM 10.30 uur hadden we een taxi besteld en deze bracht ons in 20 minuten naar de vertrekhal van LAX. We konden bij een vrije balie onze tassen wegen en kregen het voor elkaar beide tassen met 22 kilo door de bagagecontrole te krijgen. Bij de douane ging ook alles prima, dus we konden nog mooi ergens ‘echt’ ontbijten. We dachten dat vanwege Boston de beveiliging wel opgekrikt zou zijn, maar daar merkten we weinig van. De politiecontrole bij de ingang van LAX was volgens de taxichauffeur standaard.
Al snel viel ons op dat de terminal echt heel klein was, helemaal vergeleken met Schiphol. 3 restaurantjes en 2 winkeltjes… wat moesten we dan die 3 uur doen? Bij de Starbucks (de goedkoopste van de 3) hebben we koffie, een broodje en een plak citroencake gekocht. Daarna hebben we een bankje opgezocht en is Melin verhaaltjes gaan schrijven. WJ probeerde of hij AIRPORT-WIFI aan de praat kon krijgen, wat uiteindelijk lukte, al was het zo traag als stront door een trechter. Toen de vlucht naar Peking kon boarden, was het internet ineens supersnel, haha! In het vliegtuig was het superwarm. We zetten de blazer aan, maar bij WJ sloef dat meteen op de keel. Instant verkouden. De vlucht ging prima en we werden door de nederlandse stewardessen goed verzorgd. Slapen was moeilijk, want het was pas midden op de dag. Tegen 22.30 uur oude tijd, kregen we het ontbijt! We begonnen pas net een beetje moe te worden, maar zouden dus over 2 a 3 uur al landen.
19 april
We hadden allebei flink de kriebels in de buik. Over een paar minuten zouden we onze familie weer zien na een jaar reizen. Al leek het pas een week of twee geleden dat we van Schiphol vertrokken. Even snel de tanden gepoetst en op zoek naar de bagage. Iets verderop zagen we ineens een hoop gespring en gezwaai… Miranda stond te stuiteren midden tussen de andere familieleden met allemaal een uitgeprinte cavia-op-een stokje! Haha, geweldig! Een marechaussee liep langs en zei dat er al een cameraploeg op ons stond te wachten. Wij dachten dat hij Chris bedoelde, die filmt altijd alles. Onze tassen waren er vrij snel en we liepen al filmend richting de aankomsthal….. we werden juichend ontvangen. Wij waren ook enthousiast, tot we de echte TV-camera zagen… van Hello Goodbye! Nee he, hebben ze nou echt dat programma ingeschakeld?! Het was allemaal puur toeval volgens Kim en Miranda, dat moesten we dan maar geloven. Na iedereen een stevige knuffel te hebben gegeven, kwam de presentator een handje geven en legde een meisje uit hoe het verder zou gaan. Als het op tv komt, is dat pas in oktober of november. Prima, tot ziens!
Toen we op de Pottenbakkersdonk aankwamen, hing er een groot spandoek met welcome home. Er stond een lekkere brunch klaar. Er werd subtiel gesuggereerd dat WJ maar hier moest blijven end at we maar even een dutje moesten doen. We hebben even wat filmpjes gekeken, maar om 14.30 uur besloot Melin toch echt te gaan liggen. Om 17.30 uur moesten we namelijk weer paraat staan. Melin kon niet slapen en WJ heeft het niet eens geprobeerd. Zoveel indrukken, kriebels en adrenaline en nieuwsgierig naar vanavond. De bel ging en Andre en Janny stonden voor de deur. Melin besloot maar op te staan, zodat we ze eindelijk het beloofde goudvisje konden overhandigen ;-) Rond 18 uur waren we op de Bloemheuvellaan, waar we geweldig werden ontvangen door vrienden en familie. Lekker Vietnamees eten, cadeautjes krijgen en iedereen weer zien en bijkletsen. Heel gezellig!
Iedereen bedankt! We hebben jullie gemist en zijn blij ons weer tussen ‘normale’ nederlanders te begeven ;-) We hopen dat jullie via onze website ook van onze wereldreis hebben kunnen meegenieten.