17 juli
WJ had de routebeschrijving vanaf het vliegveld naar ons hostel op z’n telefoon. The Green Kiwi was niet ver. Een stukje met de metro en daarna 10 minuten lopen. Het leek wel een halfuur :-( Vermoeid door de lange nacht en in de broeierige warmte van Singapore leek de rugzak wel 2 keer zo zwaar. Maar die van Melin is 14,5kg en die van WJ 16,5kg, valt reuze mee dus (daypacks met inhoud niet meegerekend). De beschrijving klopte precies en om 10.30 uur waren we er.
We sliepen op een 10-bed mixed dorm, een gemengde slaapzaal met 10 bedden dus. Onze bedden waren nog niet klaar, dus hebben we boven op het dakterras even onze oogjes dichtgedaan. Maar het werd daar steeds warmer, dus toch maar even naar binnen in de koelte van de airco zitten. Niet veel later waren de bedden gereed en hebben we tot 15.30 uur geslapen. Daarna an de overkant van de straat in een hawker-centrum gegeten. Omdat we toch nog wel even wat van de stad wilden zien hebben we de metro gepakt naar Marina Bay. Toen WJ foto’s wilde maken van het water, de mall en de gebouwen, bleek de accu leeg te zijn, stom! Nah ja, dan komen we maar een keertje terug. We zijn de hele baai langsgelopen naar de Boat Quay en Clark Quay, de uitgaansbuurt van SGP. We konden de verleiding (ondanks waarschuwingen van Renee dat drank duur is) van een lekker koud biertje niet weerstaan. 7 euro voor een halve liter, 1 biertje p.p. dus. Nog een kleine wandeling gemaakt, maar de overgeslagen nacht begon nu toch wel zijn tol te eisen, dus gingen we met de metro terug naar het hostel. Om 22 uur lagen we, na een lekkere douche, in bed. Als eerste, haha! De meeste andere backpackers hadden boven op het terras een klein feestje.
18 juli
Na een rustige nacht (oordopjes en slaapmaskers zijn voor Melin prima uitvindingen) in een lekker bedje, een lekker ontbijtje met een lekker bakkie (verse!) koffie. Ondertussen zouden we het plan voor de dag maken. We wilden Sentosa eiland bezoeken, een soort Disneyland. Via een loopbrug kan je er met je metrokaartje in voor maar 1 Singapore Dollar. Het is heel groot, dus we trokken er de hele dag voor uit. Ze hebben stranden, Universal Studios en verschillende attracties waar je apart voor betaalt. Melin wilde het oversteken van de loopbrug filmen… accu leeg. Goh, dat hadden we gisteren ook met de fotocamera en toen zeiden we nog dat we deze accu ook even moesten controleren 8-\ Gelukkig konden we met de fotocamera ook in HD filmen.
We kwamen rond 13 uur in het park aan en pas tegen 22 uur verlieten we het eiland weer. Wat we gedaan hebben? Vooral veel gelopen. Er was genoeg te zien: het meest zuidelijke puntje van het vaste land van Azie met een strand erbij. Daarna koffie gedronken en later een natuurwandeling gemaakt door de ‘jungle’. Het enige dat we hebben gezien aan wildlife waren supergrote mieren en een (enge), vrij grote spin. Een een geel-zwarte vogel. Voordat we die wandeling gingen maken, plofte er uitgeput een Australisch echtpaar op een bankje neer. Ze hadden net de tocht gedaan. De man vroeg of wij nog lang op het eiland bleven. Zo ja, dan konden wij de kaartjes krijgen voor de voorstelling ‘ Sounds of the Sea’. Wij twijfelden al om daar heen te gaan, maar was 15 dollar p.p. dus we twijfelden nog. Nu niet meer, we konden gratis! We hebben de kaartje aangenomen en ze vriendelijk bedankt.
Rond 18 uur hebben we gegeten en nog een beetje uitgerust. Daarna richting de show gelopen, waar om 19.30 uur de show begon. Veel zang, licht en vuurwerk, Melin vond het wel leuk, WJ iets minder, maar ach, kostte toch niets ;-) Na een halfuur was de show afgelopen en gingen we nog even kijken bij de grootste indoor skydive windtunnel, waar een aantal pro’s hun kunsten vertoonden. cool! Op de weg naar de uitgang hebben we toen ook nog maar even de lichtshow meegepikt bij de Lake Of Dreams. Dat was niet zo spectaculair, we zijn halverwege weggegaan. Met de metro terug naar het hostel en lekker slapen.
19 juli
Vanochtend moesten we toch echt even nadenken over de route door Maleisie. We hebben contact gehad met Jorn en Mireille die op vakantie zijn in Maleisie. Ze zouden een paar dagen naar Borneo gaan en daar eventueel de Mount Kinabalu beklimmen (de op een na hoogste berg van Z-O Azie). Dat bleek na onderzoek 250 euro p.p. te kosten en was voor ons te duur, maar we wilden op zich wel graag naar Borneo. Dus maar even tickets naar en een hostel in Kota Kinabalu boeken. Vliegtickets waren gelukt, maar het hostel nog niet. We waren het computeren al weer behoorlijk zat en wilden graag Singapore nog even onveilig maken. We zouden verder bericht van J & M even afwachten.
We gingen eerst met de metro naar het formule1 circuit van Singapore. Dit is een stratencircuit en komt o.a. langs de Singapore Flyer, een heel hoog reuzenrad, groter dan de London Eye. Daarna verder gewandeld naar Marina Bay Sands. Daar waren we al geweest, maar toen was de accu van de camera leeg, weet je nog? Bovenop het Marina Bay Sands hotel is een zwembad, met uitzicht over de stad. Daar wilden we wel naartoe, maar we lazen dat het uitsluitend voor hotelgasten is, helaas. Even op een bankje uitrusten van het gewandel. Op een gegeven moment kwam er en jongen op ons af met de vraag of we aan zijn hobby-opdracht voor zijn fotografie opleiding wilden meewerken. Hij wil voor eind 2012, 2012 gefotografeerd hebben met als onderchrift de persoonlijke ‘lesson of life’. Tuurlijk! We hoefden niet over onze lesson of life na te denken ;-) Melin vertelde over haar droom om te reizen en dat die droom 10 jaar later is uitgekomen. Les: Geloof in je dromen. Dus je leeft je droom? vroeg hij. Ja, precies! WJ vertelde dat je niet bang moet zijn voor verandering en soms uit je comfort-zone moet stappen. Dit heeft hij na 12 jaar zelf ook gedaan ;-) De jongen, Yuhan ,was echt geinteresseerd en vond de lessen geweldig. Hij was blij op ons afgestapt te zijn. Daarna apart van elkaar op de foto zoals we zelf wilden. Tong uit de mond natuurlijk! Nog even wat gegevens uitgewisseld en hem ook op de foto gezet, waarna we afscheid namen. De foto zou hij mailen (en heeft ie ook gedaan).
Vlakbij was het Science of Art museum met een Andy Warhol expositie. Daar wilde WJ wel heen. Wij naar binnen. De prijs was 15 dollar of 25 dollar gecombineerd met de Harry Potter tentoonstelling. Wij vertelden dat we een broertje dood hebben aan Harry Potter. De 15 dollar vond Melin toch wat te veel, dus geen tentoonstelling. De 1e dg op weg naar sentosa waren we door een leuk winkelcentrum gekomen. Daar hadden we vandaag nog wel even tijd voor. Melin moest nog wel een korte broek scoren. We hebben daar een tijdje rondgesjouwd. De buit: 2 shirtjes voor Melin en 1 voor WJ. Al dat winkelen maakt dorstig, du naar Clark Quay voor een goedkoop biertje. Omdat je nergens in openbare gebouwen mag eten en drinken en kauwgom verboden is, namen we an dat je ook niet mocht drinken op straat. Maar op de brug zaten een hele boel jongelui met flessen whiskey, blikjes bier en frisdrank, dus schijnbaar geen probleem. biertje bij de 7-eleven gehaald en op de brug gaan zitten. We hadden nog wel honger, maar alles was al dicht. Bij terugkomst nog maar een biertje op het dakterras gedronken, da’s toch 2 bruine boterhammen met kaas?
Eenmaal in bed, dachten 2 duitse meiden dat ze de enige waren, zo hard praatten ze. De regel om 22 uur snavels dicht lapten ze aan hun laars. Melin wilde er net iets van zeggen toen ze weggingen. De vorige nacht was ook al niet zo rustig verlopen…. 2 dronken, ruziende jongens. De politie moest er bijna aan te pas komen. Na jah, het laatste nachtje hier. We wilden eigenlijk nog een dagje langer blijven, we zouden pas zaterdag naar Borneo vliegen, maar ze zaten vol. Dus maar vor een nachtje een ander hostel geboekt, waar we met z’n achten op een kamer lagen.
20 juli
’s Ochtends onze spullen ingepakt, waarna we om 12.30 uur aankwamen in ons nieuwe hostel. Maar er was niemand om bij in te checken. Een meisje zei dat het pas vanaf 14 uur kon, dat betekende nog 1,5 uur wachten dus. Ach ja, konden we mooi even op internet kijken naar hostels in Kota Kinabalu. Een halfuur later kwam er een meneer binnen waarbij we konden inchecken. De kamers zagen er prima uit, alleen 4 toiletten met ingebouwde douche leek ons wat weinig voor het aantal bedden. Voor 1 nachtje moest het kunnen. WJ wilde nog een Singapore vlaggetje voor op zijn tas. In de Kiwi had hij al gevraagd waar deze verkrijgbaar zijn. Wij dus weer op weg met de metro. Even wat lekkere broodjes en chocolade cupcake en perensap gekocht. De ‘armyshop’ hadden we al snel gevonden. Daar had WJ de vlaggetjes voor het uitzoeken. Ook vonden we daar onze geliefde anti-muggen-bandjes!
Die ochtend had Melin gelezen over de Fountain of Wealth, de grootste fontein ter wereld (althans, in 1998), die wilden we dus wel zien. Hij was lastig te vinden tussen de hoge gebouwen van Suntec City. Na een tunnel en een winkelcentrum hadden we hem gevonden. Wij vonden hem alleen niet echt groot. Je kon er voor goed geluk een wens doen, 3 rondjes omheen lopen met de klok mee en je rechterhand in het water. Dat hebben we dus maar gedaan. WJ vroeg aan de bewaker of dit alles was. Die wist te vertellen dat hij 2 keer per dag ‘aan’ gaat begeleid door een lichthow. OK, wat we hadden gezien was dus een slapende fontein… We zijn daarna nog even door die koele shoppingmall gelopen, maar dat was (voor Melin) alleen maar frustrerend: IN heel ZO-Azie is er nu nl. de BIG SALE ;-)
Vandaag stond ook Orchidroad op het program, de shoppingstreet van Singapore. Niet om te shoppen natuurlijk, maar dit moest je gezien hebben. Zoveel winkelcentra bij elkaar met alleen maar dure merken hebben we nog nooit gezien. Bizar en niet leuk… na 4 dagen sjouwen waren we ook wel een beetje gaar. Het was al 18.30 uur toen we bedachten dat we de lichtshow bij de marina Bay Sands nog niet hadden gezien. Een kwartier later waren we ter plekke en hebben toen met een chippie en een drankje gewacht tot om 20 uur de show begon. Deze is van dezelfde maker als de Symphony of Lights in Hong Kong, dus wij hadden verwacht dat alle gebouwen weer zouden oplichten. Dat was niet het geval: het was meer een projectie op een watergordijn, zoals we bij de Sounds of The Sea in Sentosa hadden gezien. Hong Kong was mooier.
We wilden nog even wat eten voordat we teruggingen. Wij gingen dus naar het foodcourt van de Marina Bay shopping Mall. Deze hanteerde echter dezelfde exclusieve prijzen als de Prada’s, Gucci’s en Louis Vuitton’s ernaast. Snel met de metro naar Raffles, daar zat het dichtsbijzijnde hawker-center. De Tom Yam soep van WJ was niet lekker en de vis-noedelsoep an Melin ging wel. We wilden nog maar 1 ding: slapen. Zelfs geen puf meer om te douchen.