20 juni
We werden pas laat wakker natuurlijk en pas tegen 13 uur stonden we beneden bij de receptie met de vraag waar we wat konden eten. Het hotel had alleen ontbijtservice en dat was tot 9 uur. De jongen had het adres van een restaurant opgeschreven, maar eerst moesten we rupies pinnen. Zijn moeder was zo vriendelijk om ons met de auto een lift te geven naar de dichtsbijzijnde pinautomaat. Dat bleek in een supergrote overdekte market te zijn, waar zij zelf ook een winkeltje had. Na een bedankt en tot ziens van beide kanten hebben we gepind en zijn we daarna niet naar het aanbevolen restaurant gegaan, maar naar de bovenste verdieping van de market waar een foodcourt was met Indonesisch eten. Opscheppen en betalen. Prima gegeten!
Daaran wilden we wel even shoppen, maar na een halfuurtje hadden we het al wel gezien. Zo groot, zoveel! Terug naar het hotel dan maar, om daar in de ontbijtzaal te internetten en onze verdere reis door Indonesie te plannen en te kijken wat we in Jakarta allemaal konden doen. Want we hadden al veel gehoord en gelezen dat Jakarta groot, luid en vies is en dat je er niet te lang wilt blijven. Na een uur konden we onze ogen niet meer openhouden en zijn we weer lekker ons bed ingedoken. Was een hotel boven budget, dus dan moet je er ook wel gebruik van maken ;-)
Eind van de middag een Becak genomen richting Jalan Jaksa, de backpackersstraat van Jakarta. Dat bleek niet zo groot te zijn. Op een terrasje een paar biertjes en pinda’s genuttigd en een gesprekje gevoerd met een gepensioneerde Amerikaan die bij zijn broer logeerde. Hij was van plan naar Jakarta te emigreren en les te geven, zo gewedig vond hij het hier. Nou, wij hebben en half uur in die Becak gezeten, tussen honderden uitlaasgassen van nog meer becaks, auto’s en motoren. Dat is zeker niet een van de pluspunten van deze stad. Ook komen straatverkopers met van alles langs in de file. Van houten paarden tot opblaasdolfijnen. Het was 6km naar Jalan Jaksa, we hebben er een halfuur over gedaan. warm dat het was! Na de biertjes bij een Warung gaan zitten voor een lekkere maar pittige nasi goreng met ayam goreng (gebakken kip) . Dat was dan weer heel goedkoop. Omdat je in Jakarta niet echt langs de straat kunt lopen of kunt windowshoppen, zijn we maar terug gegaan naar het hotel. Eenmaal op de kamer hebben ww gedoucht en nog even wat gedronken en een stuk van onze supergrote chocolade-crisp-reep gegeten die we daarvoor in de supermarkt hadden gekocht. Weetje: bier is hier vrij duur (80% is moslim) en snoep is spotgoedkoop. In vietnam was het precies andersom. Zzzzzlapen.
21 juni
Romd een uurtje of 8 ontbijten, we hadden de tablet meegenomen zodat we gelijk konden kijken wat Jakarta ons allemaal te bieden had en wat we nog meer op Java wilden bekijken. We hadden de avond daarvoor gevraagd of we nog een nacht konden bijboeken, maar daar konden ze geen antwoord op geven. Die ochtend kwam er een meneer van het hotel ons vertellen dat we om 12 uur moesten uitchecken: ze hadden voor vandaag geen kamer meer. Dat betekende dus dat we naar een andere slaapplek op zoek moesten, Veel hotels zaten natuurlijk al vol op die dag of kon je niet meer via internet boeken. Het werd daarom een wat duurder hotel, 17 euro per nacht, maar wel midden in de backpackersstraat, Jalan Jaksa. Kamer gereserveerd, spullen gepakt en met de taxi naar het nieuwe hotel. rond 12 uur kwamen we daar aan. Terwijl WJ bij een internetcafe de hotelvoucher ging printen, raakte Melin aan de praat met een Indo die in Australie woont. Volgens Melin was hij ook een beetje eenzaam, want even later kregen we zijn telefoonnummer in Jakarta en in Brisbane (als we zin hadden om te poolen mochten we hem, Ravi, altijd bellen ;-)
Na het inchecken zijn we bij een restaurantje gaan zitten om te eten en m.b.v. de tablet en free wifi een 2e poging te wagen om onze trip in Indoenesie uit te stippelen. Een ding wisten we zeker: zo snel mogelijk weg uit Jakarta. Met de trein was het het goedkoopst van Jakarta naar Yogyakarta. Dus na het eten besloten we om richting treinstation te lopen en een kaartje te reserveren. Na hulp van 2 dames van de klantenservice, kregen we te horen dat de trein voor morgen al vol zat. We konden we met de luxe trein de dag erna (23 juni) ’s avonds mee, maar dat betekende dat we pas heel laat in de avond in Yogya aan zouden komen en we moesten dan nog een slaapplek zien te vinden. Een andere optie was met de bisnis-trein mee om 7.10 uur ’s cohtends. Dat maar gedaan, was ook veel goedkoper. Ongeveer 17 euro p.p. Reserveringsformulier invullen en achteraan in de rij aansluiten. Na 40 minuten hadden we onze kaartjes en gingen we op weg naar het Monumen Nasional (Monas). Gebouwd door Soekarna nadat de Nederlanders waren opgerot ;-) Daar sprak een straatverkoper ons aan en die wilde zo graag aan de hand van zijn ansichtkaarten de geschiedenis van Indonesie vertellen (was dus ook half in het Nedelands) dat we hem zijn gang lieten gaan. We hoefden niks te kopen want dat doen Nederlanders nu eenmaal niet. Hij bood aan om onze gids te zijn in Jakarta. We hebben hem daar vriendelijk voor bedankt en zijn even op een stoepje gaan zitten om van de rust te genieten. Op het plein voor Monas hoor je bijna geen verkeer, heerlijk.
We wilden nog naar de oude stad Jakarta gaan, beter bekend als Batavia (met NL gebouwen, Poskantoor, Cafe Batavia etc.) maar dat zou nog meer geld voor de taxi betekenen en we moesten morgen ook nnog een hele dag volmaken. Dus terug naar ons hotel, even later weer lekker eten bij een warung, en maar weer naar de kamer.
22 juni
Beetje uitgeslapen, om 8.30 uur ontbijten en een halfuur wachten op de nasi goreng. Die was het wachten trouwens niet waard… Daarna een plan du jour gemaakt. Wewilden naar Batavia en de haven en daarna naar mangga Dua (shopping mall) om te kijken of we nu eindelijk ergens onze anti-muggen-armbandjes konden vinden (wat overigens ook de reden is dat we elke keer naar zo’n mall toe gaan).
We hadden ons door de taxi laten droppen bij Stasiun Kota, vlak bij de Old Town. Rondgesjouwd langs het gouverneurskantoor, Hotel en Cafe Batavia en daarna langs het kanaal, via de A’damse ophaalbrugrihting haven. Na veel geloop en nagestaard te worden (geen toerist gaat hier lopend heen, is beetje door de ghetto van Jakarta) kwamen we bij de haven. Het was snikheet en niet boeiend, dus we hadden het snel gezien. Wel aparte boten hier trouwens: ze dokken schuin aan (Jasper ;-) en komen daardoor met hun boeg helemaal over de kade waarna er via een loopplank wordt geladen. Paar foto’s en toen richting mangga Dua. Was maar 2 km lopen, dus we gingen te voet verder. Was geen leuke wandeling trouwens: heet, industrie, verkeer, nastaren en -roepen. Leek dus wel 5 km en we waren en klaar mee. Eindelijk was daar de mall waar we eerst een halfuur in de airco hebben zitten afkoelen. Het winkelen daarna was echter oook geen succes: ze hebben zoveel en alles ligt door elkaar, je weet gewoon niet waar je moet kijken, laat staan dat je kan vinden en kan uitleggen wat je zoekt. Kon je in Saigon aardig voor kleding shoppen: hier is dat factor 10 meer/beter/erger. Dus geen shirtje voor WJ, broekje voor Melin, anti-muggen-armbandje en nieuw zakmes. Gefrustreerd en moe weer even uitgerust en een taxi linea recta terug naar het hotel genomen. Wat gegeten in de straat en tot 18.30 niet meer van ozne kamer gekomen.
We hadden dorst gekregen en gingen op een terrasje dichtbij een biertje drinken. Tegenover, aan de andere kant van de straat, stond elke avond een man met een karretje sate te grillen (Chris, zo’n karretje gaan we jou kado doen!). Dus na 2 biertjes op een stoeltje gaan zitten en sate besteld… echt superlekker! Weingi vlees per stokje, maar je kreeg er 10, samen met kleefrijst en pindasaus en ketjap. Daarna naar de volgende straattent voor een bakje soto ayam en nasi goreng met kip. Na dit heerlijke avondmaal gingen we terug naar het hotel, want om 04.45 uur ging de wekker om onze spullen te pakken en om 6 uur gingen we met de taxi richting station Senen.