13 maart
Voordat we naar Rotorua reden, zijn we bij de Huka Falls gaan kijken. Dit schijnt de bekendste waterval van NZ te zijn. Het is een mooie brede waterval en je kan de kracht van het water hier goed zien. elke minuut komt er een lading water naar beneden waarmee je een olympisch wembad kunt vullen! De waterval wordt gevoed door de Waikato Rivier. Deze is 426km lang en stroomt vanuit Lake Taupo naar de zee. Vanaf hier kan je een toeristische route naar Rotorua rijden langs allerlei vulkanische parken, hete modderpoelen en Maori-dorpen. We reden eerst nog even richting Taupo zodat Melin Lake Taupo nog op de film kon zetten.
Onze eerste stop daarna was bij de ‘Craters of the Moon’. Een stuk land met allemaal stoom die uit de grond tussen de bosjes omhoog kwam. Heel apart, net of de boel in de fik stond. Er waren ook een aantal kraters waar dikke rookpluimen uitkwamen met een fikse zwavellucht eraan… hoewel, vergeleken met de lucht die we later nog ouden inademen was dit frisse berglucht ;-) Melin vond het op een filmset lijken voor een videoclip van Michael Jackson, haha! De entree was 6 dollar en werd gebruikt om het wandelpad, de kiosk en de toiletten te onderhouden. Hierna kwamen we langs Wai-o-tapu. Dit was en groter geothermisch park met geisers, grote modderbaden en watertjes met een rode, groene of oranje gloed, de zogenaamde Champagnepools. WJ zei al een paar dagen dat hij dat graag zou willen zien. Maar toen we richting de ingang liepen bleek er een heel amusementspark omheen gebouwd waardoor de entreeprijs op 32,50 p.p. lag. Ja dahag! Meer dan 30 dollar om even naar gekleurd water te kijken, het is toch niet meer normaal! We vinden het echt belachelijk dat ze van deze natuurverschijnselen een attractiepark maken en het op die manier uitbuiten. Dit stootte ons tegen het verkeerde been en wewilden al helemaal niet meer naar binnen. Vlakbij was een poel met kokende modder, dat was gelukkig nog wel gratis toegankelijk, dus zijn we er even gaan kijken. Dit was erg grappig om te zien: een groot modderbad met opspattende modder en blubblub geluiden. Ergens in de buurt zit ook de Lady Knox Geiser die elke dag om 10.15 uur stipt haar water de lucht in spuit. Je moest alleen wel de 32,50 betlen om de geheime locatie van de geiser te krijgen.. pffff.
Na dit alles zijn we doorgereden naar Rotorua. Hoe dichter we bij de stad kwamen, hoe sterker de rotte-eieren-lucht. De stad ligt middenin een groot geothermisch gebied met geisers en stoomwolken. Bij het centrum zit de grote Puia-geiser. Hier hetzelfde verhaal: een mooi cultureel centrum erbij, een hotel, een spa, restaurant, etc. Kosten: 40,- dollar p.p. We zijn van ellende maar naar het infocenter gereden voor goedkope accomodatie. Bij Melin hadden de ervaringen tot zo ver met dit gebied ertoe geleid dat ze ‘licht ontvlambaar’ was geworden en toen ze het idee had dat we niet werden geholpen bij het infocentrum, draaide ze zich om en liep weg, he Melin? ;-) We moestten nodig weer alle batterijen opladen, dus we zochten naar een RVpark endie vonden we gelukkig. WJ ging gelijk naar het dichtsbijzijnde stopcontact en Melin ging even plat in de auto. Later hebben we boodschappen gedaan en de rest van de avond gekookt, gegeten en ge-internet in de keuken. Weer een boel foto’s kunnen uploaden!
14 maart
Om 8 uur hebben we met Kim geskypt en om 10 uur, op de valreep van het uitchecken nog even snel met mama Wiegers. De stank van rotte eieren rok je nu ech heel erg goed (de scheten onder de dekens daardoor minder!) en zo ondertussen wilden we weg uit dit Roto Vegas – zoals Rotorua in de volksmond wordt genoemd – wat toeristisch, niet leuk meer! We besloten rechtsom een rondje om Rotorua Lake te rijden en kwamen zo langs Hell’s Gate. Geen idee wat het was, dus we namen de aflsag om even te kijken. Het bleek ook een park met vulkanisch landschap en spa te zijn en je kon er een wandeling maken…. 35,- dollar p.p. Nou zeg. En het gemak waarmee hele bussen toeristen deze prijs betaalden verbaasde ons nog het meeste, zelfs nog voordat ze het bord hadden gelezen wat het park inhield! Instappen en wegwezen voor ons.
Verder was er op deze route niet veel te zien. Ook was het nog flink bewlokt en heiig. Dus op naar de Hobbits in Matamata, oftewel Hobbiton, waar je de filmset kunt bezoeken. Het infocenter was ook omgetoverd tot Hobbithuisje, zag er grappig uit. We vroegen binnen hoe we bij de filmset konden komen. Antwoord: je kunt er alleen komen met een tour a 75,- dollar p.p. Dat is dan wel inclusiefeen gratis drankje in de bar, jeeh! Dank je de koekoek! Omdat het priveland is kun je er niet zomaar op komen. We liepen naar buiten en besloten dat we de films nou ook weer niet zoooo geweldig vonden. Waarom moet dat allemaal zoveel kosten?! Maar nu? We hadden erop gerekend vandaag de hele dag tussen de Hobbits te lopen en nu moesten we een ander plan verzinnen. We besloten op een terrasje onder het genot van een kopje koffie, overigens wel betaalbaar, wat folders door te nemen. Tegen de tijd dat we in de auto zaten hadden we een nieuw plan. We zouden via Tauranga omhoog naar de Bay of Plenty rijden. De weg liep helemaal langs de kust en daar lag het Coromandel gebied. Lekker 1 of 2 dagen strand liggen.
In Tauranga hebben we in de haven brood gegeten en we zijn toen naar Waiki Beach gereden, waar we even op het strand hebben uitgewaaid. In Waiki deden we bodschappen om daarna door te rijden naar de Wentworth Valley DOC camping. De DOC’s in dit gebied waren 10 dollar p.p. maar dan had je wel een bijzonder plekje. Het was er rustig, weinig andere campers. We hebben er een biertje gedronken en Melin ging koken.Na de afwas hebben we gekaart totdat het te donker werd. Tijdens de koffie hebben we naar de melkweg gekeken, gratis, en gedagdroomd over de toekomst… onze toekomst ;-)