17 maart
De hele nacht regen, regen regen, bah. En vanochtend vieze motregen, bleh! We stonden toch op tijd op zodat we vandaag de westkust konden afrijden naar onze laatste DOC camping vlakbij het vliegveld van Auckland. Op die route lag het Waipoura bos. Een bos met de op-een-na-hoogste bomen ter wereld, de Kauri. Dat was een heel mooi gebied met mooi bos. De weg liep er al slingerend tussendoor. Er was een stop bij de dikste boom uit het bos met een omtrek van… 14 meter! Dboom was 63 meter hoog, echt reusachtig. Machtig om te zien zulke bomen. Daarna wilden we naar de three sisters, we dachten dat dat 3 van die bomen naast elkaar zouden zijn. We moesten een landweg in met zand en stenen, tussen een kudde koeien door en toen kwamen we bij weer een stuk bos. De wandeling was 40 minuten, volgens het infobord. Eerst schoenen afspoelen en erin, op zoek naar de zussen. Waarschijnlijk hebben we het verkeerd begrepen of niet goed gezocht, maar we vonden geen 3 zussen.
Van de wandeling hadden we honger gekregen. Zowaar in de zon hebben we wat gegeten en zijn toen verder gereden. Er was verder niet veel bijzonders om voor te stoppen. Ook hoefden we geen boodschappen te doen, dus we konden in 1 streepdoor naar het Ambry National Park voor een kampeerplekje. Deze keer deden we het wel goed en melden we ons netjes telefonisch aan. We kregen de code van het hek en reden naar de campingplek. Een grote open vlakte naast een boerderij met schapen met weinig beschutting tegen de koude, harde wind. Meteen de warme kleren aan en in het busje zitten. De rode wijn van gisteren opmaken en verhaaltjes typen dan maar. Hierna ging WJ koken. Dit lukte allemaal nog net, het gas was daarna zo goed als op. Geen water meer voor de koffie dus :-( Dit vond WJ minder goed getimed. De eetvoorraad was precies opgekomen. Na de afwas, met koud water, hebben we nog even buiten gezeten, maar het was niet echt lekker. We hadden auto al in slaapstand, dus toen het begon te regenen konden we zo het bed in. Melin ging lezen en WJ ging een spelletje op zijn telefoon doen. Later maakte hij Melin wakker, we moesten nog ff tandenpoetsen… mmhhh, owkee. Laatste nachtje in de krappe Toyota Townace.
18 maart
De auto moest om 11 uur ingeleverd worden. Vanochtend hadden we onze tassen weer ingepakt en alle zooi opgeruimd en weggegooid. Hoewel het maar een klein stukje naar het vliegveld was, zijn we op tijd opgestaan. Rond 10 uur reden we weg, maar we hadden eigenlijk geen indee waar we precies moesten zijn. Ja, we hadden een mailtje met aanwijzingen, maar geen internet om het mailtje te bekijken :-( Ach, we vragen het wel op het vliegveld. Maar onderweg kwamen we langs een industrieterrein met allemaal autoverhuurbedrijven. Misschien moeten we ook wel hier zijn dachten we. Omdat et terrein ontzettend groot was en het qua tijd niet handig was om al rijdend te zoeken, ging WJ bij een van de bedrijven naar binnen om te vragen waar we Backpacker Sleepervans konden vinden. Backpacker wat? Was het antwoord. De vrouw van het bedrijf was zo aardig om even te bellen. Het bleek dat we niet hier moesten zijn, maar 10 minuten verderop.
Toen we aankwamen bij het auto-inleverpunt stond een jonge vrouw ons te woord. Ze wist niks van onze klaagmail over het gastoestel en de oververhitte motor. Ze wist ook niet dat we naar de garage waren geweest en dat we met Trudy, haar collega, hadden afgesproken dat we het geld voor de gasbusjes terug zouden krijgen en van de olie, echt heel slecht. Ze ging toch maar even bellen met het kantoor in Christchurch, onders mocht ze geen geld teruggeven. de baas stemde meteen in met het terugbetalen van de 20 dollar gas en voor 1 can motorolie (we hadden maar 1 bonnetje), gelukkig maar. De inspectie van de auto was een lachertje. We hadden nog wat tips opgeschreven, maar haar gebrek aan interesse weerhield ons ervan het haar mede te delen. Later was ze ineens een stuk vriendelijker en behulpzaam met het zoeken naar een hostel/hotel. Na een paar teleurstellende telefoontjes (prijsgerelateerd) besloten we naar de Ibis Budget vlakbij het vliegveld te gaan. We kregen een gratis lift van het verhuurbedrijf.
Eenmaal op onze hotelkamer hebben we eerst lekker gedoucht. Aan het eind van de middag zijn we naar het vliegveld gelopen en vanaf daar namen we een bus naar het centrum van Auckland. Dat was nog een klein uurtje bussen. Bij de haven zijn we uitgestapt en zijn we de hoofdstraat afgelopen. Veel meer dan die winkelstraat was er eigenlijk in dit gedeelte niet te zien, alleen de hoge Skytower in de verte. Na 2 uur waren we het zat en gingen we op zoek naar een restaurantje. Dat werd een goedgevulde burrito met tortillachips en een emmertje corona’s in een restaurantje bij de haven. Met de buik propvol namen we de bus terug naar het hotel. We kwamen erachter dat er ook een gratis shuttlebus langs ons hotel kwam, dus die namen we terug naar het hotel. In de kamer hebben we de was gepakt en deze beneden in de wasmachine en later in de droger gestopt. Ondertussen skypen met pap & mam Heg en Miranda. Het liep al tegen 12-en toen we uitgekletst waren, dus snel slapen, morgen een lange dag.
19 maart
Vandaag wordt een rare dag… we vliegen vanavond om 19.30 uur naar San Francisco en komen daar om 11.30 uur aan…. op dezelfde datum. Het is 12 uur vliegen en door de datumgrens, dus eigenlijk vliegen we terug in de tijd. We mochten onze bagage bij de receptie achterlaten, zodat we vanmiddag nog wat leuks konden doen. We hadden trouwens heerlijk geslapen! Lekker in een echt en ruim bed ;-) We zijn weer naar het vliegveld gegaan om vanaf daar de bus naar het grootste winkelcentrum van NZ te nemen. Dat was 10 minuten met de bus en toen nog een kwartier met de trein. Toen we binnen waren hebben we eerst ontbeten met een broodje en koffie.
Tot 14 uur hebben we een beetje gewindowshopt. Daarna terug naar het hotel, spullen opgepikt en snel naar het vliegveld. We konden al inchecken, maar we hebben zeker een halfuur in de rij gestaan! Er was maar 1 balie en het meisje voor ons wist niet dat ze een paspoort nodig had om naar de USA te reizen 8-| Onze bagage was net onder het maximum gewicht van 23 kilo. Niet teveel shoppen in de USA dus. We zijn meteen door de douane gegaan. Het zou nog even spannend worden of Melin de chocoladepaashaas mee mocht nemen. Melin kreeg nog een extra check met een apparaat langs haar lichaam en de vrouw ging nog met een papiertje over de rugzak. Zal wel een drugtest zijn. Wel cool, we mochten eindelijk een keer door de bodyscan! Niks aan de hand verder, dus we konden door.
We wisten nog van de vorige keer dat dit een redelijk saai vliegveld was, dus aan een tafeltje gaan zitten en internetten… en internetten. Rond 18 uur even een hamburger van de BurgerKing naar binnen geschoven en toen door naar de gate. Het boarden was later dan aangekondigd, maar we vlogen 5 minuten na het boarden al weg. We zaten naast een aardige oudere vrouw uit Washington, leuk om even mee te kletsen. WJ zag al snel dat The Hobbit tussen de films zat die je kon bekijken en wilde hem aanzetten. Nou, Melin niet, ondanks dat we net uit NZ komen. Maar Skyfall zat er ook tussen dus die hebben we eerst samen gekeken. Het safety-filmpje was trouwens weer door Hobbits uitgevoerd, grappig. Later kregen we wat te eten en was het al snel 12 uur ’s nachts. Joepie, op de helft! (ongeveer dan).