19 maart (alweer ja)
We hebben allebei toch de oogjes een beetje dicht kunnen doen. Om 9 uur nieuwe tijd kregen we ons ontbijtje en 25 uur later stonden we met de voetjes in America! Jeuh, echt gaaf! Helaas ging de paspoortcontrole niet zo snel door alle extra maatregelen hier en duurde het een uur vooordat we onze bagage konden oppikken. Bij een infobalie hebben we gevraagd hoe we bij het Encore Express Hotel aan Bush Street moesten komen. Dat was een halfuurtje met de trein en vanaf daar kon je lopen. Normaal gesproken was deze wandeling bergopwaarts vast goed te doen, maar met 20+ kilo aan bagage en 12uur vliegen in de benen was het toch behoorlijk zwaar. Het vooruitzicht op een eigen kamertje met een lekker bed werkte voor ons als een soort EPO. Het was best bewolkt en het regende een beetje.
Het hotel bleek prima en het bed was helemaal goed. Een klein maar schoon kamertje. Eigenlijk wilden wij het liefst het bed induiken, maar voor de jetlag zou het beter zijn om de dag gewoon vol te maken en vanavond op tijd te gaan slapen. Ook hadden we enorme trek. Melin had onderweg een leuk tentje gezien, dus daar gingen we heen. We bestelden een koffie en een broodje en gingen zitten. Aan het eind van een lange tafel was nog ruimte. Melin moest om een oude man heenlopen, met zo’n beftekkkeltje op schoot. Het hondje vond dat Melin te dicht bij het baasje kwam en begon te keffen. Zodoende raakten we in gesprek met de man en zijn partner. Echt geweldig, 2 echte nichten die ons van alles vertelden over SF. O, LA is so boring, it’ so Lindsay Lohan! ;-)
Na de broodjes wilden we toch even relaxen en uitzoeken wat we in SF allemaal konden zien en doen. Met behulp van onze folders en internet hebben we een lijstje gemaakt. Uiteindelijk vielen de oogjes toch dicht en was het 20 uur voordat we weer wakker werden. Moeten we nog wat eten halen of slapen we door? We hadden toch wel weer trek gekregen en gingen de deur uit. Er zat van alles in dit buurtje, voooral ook zwervers. Verder wel een prima buurt hoor, je had niet echt last van ze. We vonden een thais restaurant met een Michelin aanbeveling. Deze was helemaal niet duur en deed ook aan Takeaway. Toen we ons op ons bed hadden genesteld en de doosjes opendeden, bleken het behoorlijk grote porties te zijn en echt superlekker, net zoals in Thailand. Rijst met cashewnoten, ananas, tomaat en koriander. Pad Thai en een paar kipsateetjes. Dit ff laten zakken en een plan voor morgen gemaakt. WJ wilde de wekker op 7 uur zetten,maar Melin vond een uurtje later toch beter. Truste!
20 maart
Toen de wekker ging wisten we gelijk ‘dit wordt m niet vandaag’. Even nog een keertje snoozen, en nog een keer, en nog een keer. Ok, even naar de WC en dan nog 1 keertje omdraaien. Het was rond 11 uur toen we eindelijk uit ons lekkere bedje opstonden. Een uutje later liepen we het hotel uit naar de koffieshop van gisterne om iets te eten en voor zo’n reuzenmok koffie. We hadden de folders en tablet meegenomen, zodat we in elk geval een en ander konden opzoeken. Na de brunch zijn we naar de City Hall gelopen omdat daar een infocenter zou zitten. Volgens de jongen van een koffiestandje zou het infocentrum in City Hall zijn. Maar binnen was geen infocentrum te vinden. Wel een mooie City Hall overigens, met prachtige muurschilderingen en een koepel. Er zat verderop in het centrum nog een info, waar we via Market Street (de winkelstraat) naartoe zijn gelopen. Daar werden we door een aardige man geholpen en hij vertelde van alle punten die we hadden opgschreven hoe we er het beste konden komen. Met een bepaalde OV-kaart konden we voor 22 dollar p.p. 3 dagen reizen.
Voordat we in de bus stapten aan Market Street, konden we het niet laten om even de Adidaswinkel in te lopen. In NZ hadden we hele coole sneakers gezien en we wilden even kijken wat ze hier kosten. De sneakers konden we niet vinden, maar dat de prijzen een stuk lager liggen dan waar dan ook zagen we wel snel! Dus inhouden om niet meteen iets leuks te kopen Melinda! Met de bus reden we tot Ferry Building aan het begin van de haven. Hier kon je pas goed zien hoe slecht het weer vandaag was. Het motregende, waaide en er hing een dikke dichte mist over de stad en het water. We zijn de verschillende pieren langsgelopen, totdat we bij pier 33 kwamen, de pier waar de boten naar Alcatraz vertrekken. WJ wilde graag de avondtour doen op Alcatraz, maar de man bij het infocenter had op internet gekeken en het bleek dat deze pas op 21 april weer te boeken was. Ook de dagtours zouden zeker een da van tevoren uitverkocht zijn. Maar we liepen er toch even heen en…. er waren nog plekken vrij op de boot die over 10 minuten vertrok! Spontaan besloten we om deze kans te pakken.
De vaart er naartoe was kort, dus binnen 20 minuten stonden we op Alcatraz. De Maximum Security Prison op een eiland 2 kilometer voor de kust van SF, waarvan het onmogelijk is te ontsnappen. Vooral de kou en de getijden maakten het ontsnappen onmogelijk, je zou onderkoeld raken en verzuipen. We hebben een Discovery documentaire gezien, een luistertour door het cellenblok gedaan (in onvervalt plat Amsterdams!) en wat rondgewandeld. Vooral de luistertour maakte het erg interessant. Nooit geweten dat het eiland bezet is geweest door Indianen, de aanwijzingen daarvan zie je nog overal. Binnen no-time was het tijd om met de laatste boot van 18.30 uur weer richting vasteland te gaan.
Toen we weer op de pier stonden, liepen we verder waar we gebleven waren, richting pier 39 en Fisherman’s Wharf. Dit zijn 2 bekende toeristische trekpleisters. Allemaal souvenirshops, eettentjes en goedkope (merk)kledingwinkels. We hadden ngo niet echt hinger en liepen nog ff rond. Het was nog steeds guur weer, niet echt lekker om in te flaneren. We namen de bus terug naar het hotel om daar in de buurt een pizzeria te zoeken. Toen we even stilstonden om te kijken of we ergens een pizzeria zagen, vroeg een vrouw of ze ons ergens mee kon helpen. Een pizzeria? Loop maar mee, ik weet de beste in de buurt en moet ook die kant op! Aardig he. We besloten tot ‘dine in’ in plaats van ’take away’. We wisten dat de porties groot zouden zijn, dus we namen een medium pizza, dat zou in NL een grote zijn, we hadden gezonde trek. Als Melin het niet op kon dan zou WJ er wel raad mee weten. De pizza bleek reusachtig. In NL een XXL, haha! En dan te bedenken dat ze hier nog maatje L en XL ook verkopen (XL is ruim 60 cm in diameter). Gelukkig konden we een doggiebag meekrijgen, typisch Amerikaans. ‘Nothing better than cold pizza in the morning’, volgens de ober.Terug in het hotel eerst gedoucht en de rest van de avond het programma voor de volgende dag opgesteld.
21 maart
Wat ons vooral is opgevallen de laatste paar dagen is dat de meeste mensen van Afro-amerikaanse of mexicaanse afkomst zijn en dat er veel zwervers van dezelfde afkomst rondlopen / liggen. De mensen zijn over het algemeen erg aardig, ook de zwervers die soms alleen met een bordje ‘smile’ langs de kant van de weg staan, zonder dat ze vragen om geld. Wel een gezien die vroeg om ‘change’. De volledige tekst luidde: keep your money, I want change! Zo kan het ook natuurlijk. In de winkels en restaurants is de vriendelijkheid over the top, tenminste voor ons nuchtere hollanders.
Na weer een lekkere lange nacht stonden we om 8.30 uur op, want om 12 uur konden we onze RV ophalen bij Lost Campers, woehoe! Dat was goed met de bus te doen. Toch waren de laatste 500 meter vanaf de bushalte tot het verhuurbedrijf best pittig met alebei meer dan 25 kilo aan bagage. San Francisco is erg heuvelachtig en de zon scheen behoorlijk. De deur werd voor ons opengedaan en de 2 eigenaren van het bedrijf (Aussies) heetten ons welkom. Het was vandaag erg druk zeiden ze. Dat klopte wel, want tegelijk met ons liepen er nog 2 stellletjes binnen. Wij gingen eerst en regelden aan een bureautje het papierwerk met Nick. Wij kregen ‘Mr. Bling’ toegewezen…. ‘Because he is gold’ zei Nick. Nee he! We gaan echt niet in een gouden auto rondrijden hoor, we zagen al flitsen van de gouden koets langsflitsen. No worries, zei de andere aussie, it;s not gold, it’s brownish. We liepen mee en het bleke inderdaad mee te vallen. Denk dat we deze kleur als Champagne zouden bestempelen. Een lekker groot bakbeest, dat wel, haha! En 4×4, ook wel prettig. We kregen een rondleiding, de sleutels en ‘safe trip’ toegewenst. Oh ja, als er lampjes gaan branden op het dashboard, negeren. Dat krijg je nou eenmaal bij Amerikaanse auto’s.
Omdat 1 dag SF ons niet genoeg leek, hadden we een motel geboekt in het noorden van de stad, waar we gratis konden parkeren. Daar reden we nu als eerste heen. De receptie bleek dicht te zitten tot 15 uur, maar de concierge vertelde dat we de auto konden parkeren en dan later terugkomen om in te checken. Voordat we op pad gingen hebben we eerst maar de pizza van gisteren opgegeten, we hadden nameijk nog niet ontbeten. Via Lombard Street, waar het motel gevestigd is, zijn we naar een deel van die straat gelopen die bekend straat als ‘The world’s crookest street’. Vrij vertaald: de straat met de meeste haarspeldbochten. Een straat van zo’n 300 meter lang en een groot hoogteverschil dat wordt overbrugd door veel haarspeldbochten. Het was grappig om te zien, maar niet grappig om er te komen, pfffff. De steile berg op naar het straatje wa echt heel steil en zwaar, maar het zou blijken dat het slechts een oefening was.
Vanaf daar zijn we doorgelopen naar het Cable Car Museum, ook weer bergop en bergaf. Ze hebben in SF een heel bijzonder cablecar systeem, met ondergrondse kabels. De karretjes grijpen zo’n bewegende kabel en worden daardoor in beweging gezet. In het museum kon je het hele systeem live aan de gang zien, erg boeiend. Vanaf daar wilden we met de cablecar naar de haven om vanaf daar richting de Golden Gate Bridge te lopen. Het duurde erg lag voordat hij kwam, maar het was de moeite van het wachten wel waard. Toch leuk om zelf in zo’n trammetje te zitten die je wel eens op TV hebt gezien. Bij de pier was het gezellig druk met winkelende mensen. WJ wilde nog even op zoek naar een amerikaanse vlag voor op zijn tas, de laatste in de reeks en misschien een paar nieuwe sneakers, zijn oude waren zowat overleden. We liepen een grote shop binnen met o.a. Levi’s spijkerbroeken, 2 voor 99 dollar. Dat was niet duur en 10 minuten later stond WJ buiten zonder vlag en zonder sneakers maar wel met 2 paar jeans. ‘Mijn oude broeken zijn toch te groot’. Dat is waar ja.
We zijn een stuk lopend verdergegaan tot we een mooi zicht op de brug hadden. We wilden daarna de bus richting golden Gate park nemen. Hoewel de zon scheen was het erg koud. We waren een beetje moe van het gesjouw en we hadden geen idee waar we zaten in het park. We kwamen uiteindelijk bij een bushalteen dit bleek ook nog de goede bus te zijn richting hotel, yes! Maar in de bus duurde en duurde het maar, de halte waar we moesten overstappen kwma maarniet in zicht. Bleek dus dat we de verkeerde kant op gingen en zelfs van de plattegrond die we hadden waren ‘afgereden’. Dankzij weer een behulpzame vrouw zaten we een paar minuten later in dezelfde bus maar dan de goede kant op. Gelukkig ging het inchecken bij het motel snel en hadden we een grote kamer met een supergroot bed. Maar voordat we neerploften, moesten we eerst boodschappen halen. Uit eten hadden we de afgelopen dagen al gedaan. We hadden een magnetron op de kamer, dus erg spannend zou het niet worden. Ondanks de vermoeidheid, de rommelende maag en het feit dat het al 20.30 uur was, gingen we lopend naar een supermarkt. 3kwartier later zaten we aan magnetron-noodles met rundvlees en rijst met curry. We bedachten dat we echt nog nooit zo slecht gegeten hadden; geen ontbijt, pizza als brunch en een opwarmmaaltijd als avondeten, yuk! Nog even de boekjes en internet erbij voor een plan voor morgen. Daarna mochten we van onszelf eindelijk het grote bed induiken, heerlijk!