28 november
De volgende wat grotere en bekende plaats was Tennant Creek. Daar zijn onder andere een mijn en een aboriginal culture center te bezoeken. Het was ‘maar’ 500km dus aan het eind van de middag zouden we er al zijn. Onderweg was niet zo heel veel te zien qua bezienswaardigheden, dus we konden lekker doorrijden. Wel is er veel te zien aan het steeds veranderende landschap. Ondanks de woestijn toch ook veel groen hier. Zal in het droge seizoen wel anders zijn denken we. Denk je dat je redelijk vlak rijd de hele tijd, na de volgende bocht blijkt dat je bovenop een heuvel rijd, erg mooi. De temperatuur was heter dan heet. ’s ochtends stond het zweet ons al op het voorhoofd. Dus voordat we de auto instapten namen we nog even een duik in het zwembad.
Zo’n 100km voor Tennant Creek lagen de Devil’s Marbles. Dit laat zich het best omschrijven als een grote groep uit de kluiten gewassen kiezelstenen die netjes op elkaar gestapeld zijn. Maar moeder natuur heeft deze formaties gevormd door miljoenen jaar erosie. We hebben hier even rondgewandeld. WJ vond de Devil’s Marbles mooier dan Uluru of Kings Canyon. Net voordat we de auto instapten, zagen we nog een ander stukje natuur….. 3 wervelwinden in de verte! Melin zei dat we misschien beter even konden wachten, want die kant moesten we op. Volgens WJ waren het kleintjes en konden we gewoon doorrijden. Onderweg hebben we er verder niet veel last van gehad. Wel gaaf om te zien!
Iets voorbij Tennant Creek ligt het Mary Ann lake. Een prachtig meer met aan de ene kant een dam en verder veel groen en vogels. Volgens de folder kon je er in zwemmen, dat leek ons wel wat na zo’n hete dag. Eenmaal bij het meer stond het water aardig laag en zagen we een grote afvoerpijp in het water verdwijnen. Helaas dus geen verkoelende duik. Terug in Tennant Creek hebben we eerst boodschappen gehaald en vervolgens een camping opgezocht. We werden vriendelijk verwelkomd door een oude hond die kwispelend op ons afkwam. Op de camping was plek zat en we zochten een mooi plekje uit. Even wat fris gedronken en toen naar het zwembad. Die was lekker koud! Nadat we de witte wijn hadden koudgelegd, begonnen we met eten koken. Lekker hapje: rijst met beef-curry en naanbrood. Na het eten hebben we de auto omgebouwd en afgewassen.
’s Avonds hebben we in de warme, zwoele avondlucht een koud wijntje gedronken. Ook deze avond was het de bedoelig om lang buiten te zitten, maar we zaten alweer aardig te gapen met zijn tweeen. Nog even een koude douche tanden poetsen en het bed opzoeken. In de auto leek het wel een sauna, we hadden beter buiten kunnen gaan liggen, dachten we nog. Maar in de loop van de nacht brak de hemel open en kregen we een fikse regen/donder/bliksem bui over de auto heen. Toen moesten helaas ook de ramen dicht. Dat maakte het er in de auto niet beter op :-|
29 november
We werden vanochtend pas om 8.30 uur wakker. Iets te laat volgens planning, want we hadden weer aardig wat km’s voor de boeg. Ondanks de gebroken nacht waren we fit genoeg om snel om te kleden, rustig te ontbijten en de spullen in de auto te gooien. Het is dus regenseisoen in Nothern Territory en daar kregen we vandaag ook behoorlijk mee te maken. Ons doel was Mataranka, ongeveer 580km hier vandaan. Wederom onderweg alleen stops om te eten en te plassen. Bij Mataranka heb je een national park met daarin hotsprings, daar wilden we graag even kijken. Onderweg daar naartoe hebben we redelijk wat regen gehad met ook flinke bliksemschichten door de lucht. Op sommige plekken was het oppassen geblazen voor ondergelopen wegen.
Bij de hotsprings zit een caravanpark, waar we om een plek voor die nacht vroegen. Net op dat moment werd het weer nog slechter en waaiden we zelf bijna weg. De jongen bij het park zei dat het al de hele week zo is en dat het bijna niet mogelijk is om er te kamperen, maar we mochten even rondkijken. Er was nergens een plek met enige beschutting, dus we sprongen weer in de auto op zoek naar een beter plekje. De volgende camping leek ons wel wat. We hadden in elk geval een afdak nodig om te schuilen tegen de regen en dat kon hier prima in de campkitchen. Dus met een fles rode wijn, schrijfboekje en tablet in de keuken en pasta uit blik eten. Mhhh, wat is kamperen toch fijn ;-)
30 november
Andries, gefeliciteerd!
Deze ochtend was het weer beter en heter. We kleedden ons om en ruimden alle spullen weer op, waarna we richting de hotsprings reden. Bij de ingang van het pad naar de hotsprings stond een waarschuwing dat rangers mogelijk bezig konden zijn met het wegjagen van vleermuizen, de springs zouden dan gesloten zijn. Dat was niet het geval, dus liepen we over het smalle pad langs hele hoge palmbomen naar de springs. We hoorden al de hele tijd herrie, maar dachten dat het vogels waren. Toen we omhoog keken, zagen we duizenden vleermuizen vliegen en in de bomen hangen. ze kwamen verder niet dichterbij, dus we konden rustig doorlopen. Er liepen alleen 2 rangers die met de vleermuizenjacht bezig waren, verder was er niemand. Het water was kristalhelder en continu zo’n 32 graden. Niet echt verkoelend dus, maar wel lekker.
Terug bij de auto hebben we ontbeten en keken we uit op het huisje van het ‘wereldberoemde’ boek ‘We of the Never Never’. Dit boek is ook verfilmd en wordt elke dag tijdens de lunch afgespeeld bij het caravanpark. Na het ontbijt de auto weer in en de airco aan. Onderweg ene paar tank-en-eet-stops. In de namiddag kwamen we aan in Batchelor, de laatste grotere stad voor de ingang van het Litchfield Park. Dit is een natuurpark met watervallen, uitzichten en wandeltracks. We wisten nog niet zeker of dat we in de stad zouden overnachten of in het park zelf. De campgrounds in het park hebben alleen toiletten (en nog niet eens alllemaal) en that’s it. Een plekje kost 6,50 p.p. en dit moet je zelf in een envelop stoppen en in een bus gooien. Campings op weg naar de ingang van het park waren een stukje duurder. We hadden tijd over, dus gingen we op zoek naar een bushcamping. Het weer werd er niet beter op en het begon te stortregenen.
De eerste stop in het park was een veld met reusachtige termietenheuvels.Hier hebben we de auto maar even geparkeerd, wachtend tot het zicht op de weg weer beter werd. Na een halfuur nam de regen wat af. De termietenheuvels hebben we maar even gelaten voor wat het was, want we wilden eerst een plekje voor de nacht vinden. De eerste bushcamping zag er oke uit, dus we zouden hier vanavond kamperen. We zijn daarna bij de Florence Falls gaan kijken. Het was nagenoeg droog toen we weer bij de camping aankwamen en we gingen snel aan de slag voor het avondeten. Bij de watervallen waren we een stel jongelui tegengekomen die nu luid en duidelijk terugkwamen van hun duik in het water. Niet veel later kwamen er nog meer auto’s aan vol met blagen. Ze parkeerden met veel lawaai de auto op de plek naast ons en de muziek ging een paar tandjes harder. De buurman schuintegenover ons, liep er meteen heen om te vragen of de muziek wat zachter kon. Dat was geen probleem.
Het was inmiddels al stikdonker toen we aan ons eten begonnen. De groep jongeren zaten lekker aan de drank en maakten zich klaar voor een nachtelijke duik in de waterval. Toen we niet veel later in de warme auto lagen kwam er nog een auto met gezin aanrijden, die in het donker hun tent nog moesten opzetten. De groep pubers kwam ook weer terug en gingen vrolijk verder met hard praten en drinken en ‘oh my god I’m so drunk, don’t put this on facebook’ zeggen…. Zucht, dit kon wel eens een lange nacht worden.
1 december
We waren erg vroeg wakker, net als de rest van de camping. Zelfs de blagen waren alweer luid en duidelijk wakker. We wilden zo snel mogelijk hier weg en ergens rustig ontbijten. Het terrein met de termietenheuvels lag een paar km terug. We zijn eerst de heuevels gaan bekijken en hebben daarna op de parkeerplaats ontbeten. Een klein gedeelte van het park is met een normale auto te bereiken. Met een 4×4 kan je op iets meer plekken komen, maar het grootste deel van het park is ontoegankelijk voor bezoekers. Jammer voor ons dat we de mooie 4×4 plekken niet konden zien, maar gelukkig bleven er nog genoeg mooie plekken over. Op verschillende plekken kon je zwemmen, maar bij de meeste vijvers en rivieren stonden wel waarschuwingsbordjes voor krokodillen. En die zitten er hoor! Het is nu het begin van het natte seizoen, wat betekent dat de crocs zich aan het verplaatsen zijn, waardoor je dus nooit weet waar ze zitten. Daarom staan die bordjes er dus. Ook op de 2 ‘veilige’ plekken volgens het infocenter, hebben we niet gezwommen.
In de ochtend hebben we nog een mooie wandeling gemaakt bij de Tolmer Falls. Na twaalven werd het echt te warm om nog een wandeling te maken, dus hebben we het gehouden bij een paar uitkijkpunten en nog een verlaten tin-mijn. Helaas was deze mijn meteen het eindpunt voor normale auto’s, de rest van de weg bestond uit 30km onverharde weg alleen geschikt voor vierwielaangedreven auto’s. Het was voor ons dus 68km terug naar de ingang van het park om vanaf daar naar Darwin te gaan. WJ wilde toch de onverharde weg proberen, maar na een paar kilometer werden we tegengehouden door een diepe geul vol water.
Eenmaal uit het park was het nog 150km naar Darwin. Daar was het even zoeken naar een redelijke geprijsde camping met een mooie plek in de schaduw, maar die hebben we uiteindelijk gevonden. We hebben eerst even boodschappen gehaald en een koud biertje en toen lekker op de camping gerelaxt. De buurvrouw was komen vragen of wij uit New South Wales kwamen, want daar kwamen zij ook vandaan. Ze hadden huis en haard verkocht en zijn met een 4×4 en een caravan Australie aan het rondreizen. Wij vetelden ons verhaal en hebben zo even lekker een tijdje gekletst. Niet veel later kwam ze ons een par stukjes van haar zelfgebakken chrsitmascake brengen, erg aardig. Later hebben we in de campkitchen eten gekookt en koffie gedronken. Met een stukje door de buurvrouw zelfgebakken christmas cake natuurlijk!