28 september
De voet van WJ was nog steeds niets echt aan de beterende hand. Ook zo’n lange busrit maakt het er niet echt beter op, zijn voet zwelt dan weer helemaal op. WJ had besloten om te zelfdokteren, dus de antibiotica-creme, desinfectiemiddel en gaasjes gingen aardig hard. Vandaag dus niet veel doen, voetjes omhoog. Toch moesten we even de deur uit om te ontbijten. We hadden nog brood, jam en nutella. Onderweg hebben we koffie en een fruitshake gehaald en op een paar houten bankjes bij de Mekong rivier ons ontbijtje genuttigd.
Melin heeft op d lokale markt nog een paar leuke slippers gekocht, haar tenen kunnen maar niet wennen aan de teenslippers :-( Meteen voor WJ ff wat medische spullen gekocht en soda en een emmer. Daarna was het voor WJ een uur met zijn voet in de emmer met soda. Dat werkte erg goed. Melin zat ondertussen op de gang te internetten, want op de kamer hadden we geen verbinding. Verder nog een beetje op bed gelegen en gelezen. Aan het eind van de middag hebben we een wandeling door Lunag Prabang gemaakt lang de rivier gelopen en op een terrasje met een biertje en verse loempia’s de zonsondergang bekeken. Daarna gingen we op zoek naar de nightmarket. Daar hoefden we niet lang naar te zoeken: al snel kwamen we in een steegje vol met eetkraampjes war je voor 1 euro je bord vol kon scheppen. Gek genoeg was er geen local te bekennen onder de eters, alleen toeristen…. hmmm. Toch zag het er allemaal goed uit en besloten we, nadat we de rest van de markt hebben gezien, hier te gaan eten.
De eetsteeg kwam uit op de hoofdstraat. Die was afgesloten en stond helemaal vol met kraampjes met weer de leukste souvenirs (wel vreemd trouwens dat in alle landen in ZO-Azie de handgemaakte souvenirs er hetzelfde uitzien ;-) Melinda zucht. Een jaar reizen is eigenlijk niet geschikt omdat he dan je tassen niet vol kunt laden met leuke spullletjes, kleding en sierraden. Even later hadden we onze borden volgeschept en zaten we hutje mutje tussen de andere backpackers. Er kwam een meisje tegenover ons zitten en al snel bleek dat ze ook uit Nederland kwam. We hebben gezellig met z’n 3-en een tijd zitten kletsen en rond 22.30 uur gingen we weer richting guesthouse. Indira, het nederlandse meisje, probeerde ons subtiel mee te krijgen naar de kroeg, maar daar hadden we geen trek in. We namen afscheid en ze ging alleen richting kroeg. Ons guesthouse was in dezelfde richting…. maar ff wachten tot ze uit het zicht was ;-)
Bij ons guesthouse aangekomen moesten we aanbellen, want om 22 uur gaat de poort op slot. En er is hier een avondklok ingesteld wat betekent dat alles voor middernacht dichtgaat zodat iedereen ook om middernacht thuis kan zijn. Dit is vrij normaal in Laos, waar de mensen vroeg naar bed gaan en vroeg er weer uit, o.a. om de monniken kleefrijst te geven, die komen ’s ochtends langs de deur.
29 september
De reden dat er veel mensen naar Luang Prabang gaan, zijn o.a. de Kuang Si watervallen zo’n 30km buiten het centrum. Wij wilden die natuurlijk ook zien. Gisteravond hadden we al bij een reisbureautje geinformeerd voor een bus- of bootreis naar Chiang Mai (Thailand) en gevraagd wat de watervaltrip kost. Dit bureau was een van de weinigen die de nieuwe, directe marathon-busrit naar Chiang Mai verkocht. Voor het bestaan van deze verbinding was het 2 dagen met de boot en 1 dag met de bus of terug naar Vientiane en van daaruit verder. Veel reizigers en reisbureaus zijn niet op de hoogte van deze busrit tussen LP en CM. Vanochtend liepen we dus eerst naar dat bureautje om de bustickets en de watervaltrip te boeken, hij kon namelijk de bustickets goedkoop aanbieden omdat het een nieuw bureau was. Toen we daar aankwame was het nog dicht. Dan eest maar ontbijten. Na en halfuur kwamen we terug maar het was nogsteeds dicht. Dan maar de tempel bovenop de de berg in het midden van de stad bekijken. De tempel was niet bijzonder, maar het uitzicht was mooi. Deze berg heet de Phousi Hill, vrij vertaald dus de poezenberg. Je hebt hier ook nog het P(ho)us(i)sy hotel, P(ho)us(i)sy restaurant en waarschijnlijk ook nog wel een P(ho)us(i)sy bordeel ;-P
Na terugkomst bleek het bureau nogsteeds dicht te zitten en we hoorden van een man dat ze vandaag waarschijnlijk niet open gingen… Grrrr! Dan maar naar een ander. Al snel vonden we een reisbureau die ook deze busrit aanbood en zelfs nog wat goedkoper was. Ook hebben we hier voor vandaag de watervaltrip geboekt. Rond 11.30 uur werden we met een busje opgehaald en reden we met 10 man richting waterval. Het was echt een prachtig gebied met veel hoge en lagere watervallen en 2 bassins waarin je kon zwemmen. Je kon ook een steil pad beklimmen naar de top van de waterval, zo’n 50 meter hoger. Best een pittige klim zo op je slippers, het was uiteindelijk ook moeilijk te bereiken. Eenmaal weer beneden heeft Melin een duik genomen in het ijskoude, troebele turquoise water, erg verfrissend! WJ kon vanwege zijn voet helaas niet het water in.
Op hetzelde terrein bevond zich ook een opvang voor zwarte beren die ten prooi zijn gevallen aan de toeristenindustrie. Vooral de sunbears zien er leuk uit, lijken net hele grote harige honden! Daarna met het busje weer terug en nog even een broodje gegeten en relaxen op de kamer. Naast baguettes verkopen ze hier ook crepes (vive la France!) en die hebben we die avond ook gegeten. Daarna hebben we nog wat souvenirs geshopt, nu kan het nog, ergens gegeten en vlak voordat de deuren van ons guesthoouse dichtgingen glipten we naar binnen.
30 september
We moesten vandaag voor 12 uur uitchecken.. ’s Avonds begon voor ons de 18 uur durende busmarathon naar Chiang Mai in Thailand. Eerst zijn we de deur uitgegaan om ergens te ontbijten. Vandaag was de laatste dag dat we onze Lao Kip (munteenheid) uit konden geven en we hadden nog best wat over. Dus vandaag konden we ons een ontbijt, lunch en diner veroorloven, wat een luxe! Nadat we onze gepakte tassen bij de receptie hadden achtergelaten, zijn we naar de oude sovjet-brug over de rivier gelopen oom daarmee de rivier over te steken. Het was een stalen constructie, maar het smalle loopgedeelte (50 cm) bestond uit houten planken die her en der los zaten of zelfs helemaal misten. Aan de andere kant was niet veel te beleven behalve het alledaagse leven van de locals.
Weer terug aan onze ‘eigen’ kant van de rivier hebben we bij een guesthouse nog wat films op SD-card laten zetten, lekker voor straks op de camping in Australie ;-) Verder hebben we nog een beetje rondgelopen, gedronken en gegeten en waren we precies op tijd terug voor onze pick-up van 17 uur naar het busstation. Er stonden een paar mooie bussen en we hoopten dat een van die bussen naar Chiang Mai zou gaan. Volgens het reisbureau was het in elk geval een VIP-bus met airco. WJ ging het vragen en werd gewezen naar een oude 25-persoonsbus met de bagage op het dak…. nee toch? We hoeven toch geen 18 uur in een krappe bus zonder verstelbare stoelen? Ja dus. Kreun, dit zou een heeele lange rit worden. De rit, die ook wel ‘de weg van de 762 haarspeldbochten’ wordt genoemd, zou daardoor extra heftig worden. Na de eetstop rond 21 uur heeft Melin haar pilletje genomen en hebben we ons tegen elkaar aan genesteld. het ging redelijk goed, maar ondanks de slaapverwekkkende reispil voelde Melin zo af en toe de scherpe bochten in de maag. WJ heeft in deze krappe bus meer niet dan wel geslapen.