8 augustus
6 uur ging de wekker. Pfff, we hadden geen zin om op te staan. We zouden weer aardig wat kilometers in de bus zitten vandaag. Om 8 uur ging de boot richting het vasteland. We zaten mooi op tijd, 7.30 uur, op de pier bij de opstapplek. Onderweg nog ergens een fles water van een tafel gejat, het water wat we gisteren gekocht hadden smaakte raar en alle winkels waren nog dicht, anders hadden we dus geen drinken. Tot iets voor achten waren we de enigen, toen er nog een stel aan kwam lopen. Om 8 uur geen boot. Om 8.15 uur geen boot. Er kwamen wel steeds meer mensen aanlopen en een local was waarschijnlijk met deboot aan het bellen waar ze bleven.
Om 9 uur kwam de ferry in zicht. De boot zat nadat iedereen was inggestapt stampvol. Om 1 uur zetten we eindelijk weer voet aan wal. We gingen erst op zoek naar een restaurantje om wat te eten, dat hadden we nog niet gedaan. Het was wel een gok, want we zouden de busaansluiting naar Cherating kunnen missen. Na het eten was het nog een kleine 10 minuten lopen naar het busstation. Onderweg wilden we pinnen, maar de atm (pinautomaat) was kapot :-( Hopen dus dat we genoeg geld hadden voor een busticket. Dat bleek even later het geval, we hielden zelfs nog 10 ringgit (2,50 euro) over en konden we nog 1,5 uur wachten tot de bus kwam. Net toen we de bus in wilden stappen, kwam het meisje van de ticketverkoop naar ons toegerend met de mededeling dat ze ons de verkeerde tickets had verkocht en of we nog even een paar ringgit bij wilden betalen voor de goede tickets. Ze had ons tickets verkocht tot aan Kuantan, een plaats voor Cherating. Helaas hadden we niet meer zoveel geld. Ze vond dit vreemd, maar nam genoegen met wat we nog hadden en we stapten de bus in.
Na 4 uur stopte de bus rond 17.30 uur ergens in de middle of nowhere en werd er geroepen: Cherating, stop for Cherating! De bus zat vol, maar we waren de enigen die eruit gingen. Melin vroeg welke kant het centrum op was en die kant zijn we maar opgelopen. Links en rechts volgenden de blokhutjes elkaar gelukkig al snel op en zagen we meerdere blanken lopen. Op goed geluk liepen we een receptie binnen die zowaar nog wat hutjes vrij had. Maar, zonder badkamer. Hutje zag er ok uit, de jungle naast de deur en de wc/douche zat niet ver weg. En dat voor 6 euro per nacht! Omdat we in eerste instantie voor 1 nachtje boekten, moesten we meteen betalen. Maar ja, we hadden geen geld meer en in Cherating hebben ze geen atm… Het vrouwtje van de receptie wilde wel even als taxi fungeren om ons naar de dichtstbijzijnde atm/tankstation te brengen. Dat bleek nog best een stukje rijden, haha! Toen we weer terug waren zijn we richting strand gelopen dat op nog geen 5 minuten lopen van de hut ligt. Daar bij de beachbar op een stoeltje geploft, voetjes in het zand en een lekker koud maar duur (2,50 euro) biertje gedronken.
Op de terugweg naar het hutje at booodschapjes gedaan in een van de 3 buurtsupers en toen een restaurantje opgezocht. Na het eten nog even op de veranda gezeten, gedoucht en toen zzzlapen.
9 augustus
Vannacht een beetje onrustig geslapen. Best eng met de jungle een meter naast je. En bij een nachtelijk toiletbezoek struikel je op de heenweg over een kat en op de terugweg over een konijn! Er lopen op dit terrein 2 (tamme) knien’n rond. WJ had een ontbijtje van brood met Nutella en een kopje thee met zout geregeld. Hij weet nu dat ‘garam’ zout en ‘gula’ suiker is ;-) Daarna hebben we in eerste instantie niet veel gedaan. WJ heeft bijna een boek uitgelezen (zijn 6e deze reis) en Melin heeft nog een paar uurtjes getukt en muziek geluisterd op bed. Toen we een beetje trek kregen, hebben we bij een tentje Malyasian fried rice gegeten, gevolgd door een wandelingetje door de hoofdstraat. Echt een strandweggetje met een paar restaurantjes, souvenirwinkeltjes, buurtsupers en een kunstgallerijtje. an het einde zijn we het strand opgelopen en hebben we een plekje in de schaduw gezocht. Want ook hier is het echt heel warm. Stevige wind die mooie patronen in het zand maakt. Het zand was zo fijn, dat het net als sneeuw onder je voeten kraakt. De zee blijft heel lang ondiep doorlopen en de golven zijn laag en komen van alle kanten. Verder niet het mooiste strand dat we tot nu toe hebben gezien, maar wel rustig.
Later op de middag hebben we bij de beachbar weer een koude versnapering gehaald. Die avond om 20 uur hadden we een boottrip geboekt om vuurvliegjes te bekijken in de mangrovebossen langs de rivier. Dus even douchen, snel wat eten en om 19.50 uur stonden we klaar. We waren met een groep van 8 en een gids/stuuurman. Hij voer steeds ee stukje en stopte dan om met een rode zaklamp de vuurvliegjes naar de boot te lokken. Het was echt een heel mooi gezicht: stikdonker en overal om je heen van die flikkerende lichtjes. Het leek wel lumido! Intussen waren we al door 2 andere bootjes op hoge snelheid ingehaald. Een ander bedrijf dat schijnbaar snel geld wilde verdienen. Onze trip zou een uur duren, maar na amper een halfuurtje kwamen de andere 2 boten al weer met hoge snelheid terugvaren. Onze boot lag dichtbij de kant zonder motor te dobberen om de vliegjes te bekijken. De boten zelf hebben geen licht, maar de gidsen hebben een zaklamp. De tegemoetkomende 1e boot scheen nog met de zaklamp onze kant op, maar in plaats van rustig om ons heen te varen, schoot hij met hoge snelheid onze kant op! Wij zaten voorin en die boot kwam van de linkerkant op onze boot af. We hadden geen schijn van kans, want wij lagen stil zonder motor. De boot was zwaarbeladen, waardoor de punt uit het water omhoog stak. De boot raakte Melin tegen haar hoofd en daardoor schoof je met haar rug over het houten bankje. WJ duwde de boot met de punt omhoog en naar voren, maar het kwaad was al geschied. De boot schoof uiteindelijk aan de voorkant van onze boot af. Melin was behoorlijk geraakt en haar rug ded erg zeer. Iedereen was geschrokken en vroegen aan WJ of het goed ging. Niet dus. De kapitein voer snel terug naar de opstapplek. Meteen vertelde de stuurman wat er volgens hem was gebeurd en er werd een taxi geregeld die ons naar het ziekenhuis zou brengen. Er was geen dokter in de buurt en het dichtstbijzijnde ziekenhuis was in Chukai, 20km verderop. Melin wilde dit eerst niet, maar de locals stonden erop dat ze een checkup kreeg of ze geen hersenschudding ofzo had. Zij zouden het consult betalen.
Terwijl Melin even rustig op een stoeltje ging zitten en de 2 dames van de boot haar een glaasje water kwamen brengen, ging WJ verhaal halen bij het andere bedrijf, iets verderop. Even later kwam WJ terug met de kapitein van de andere boot. Die bood meteen zijn excuses aan en begon uit te leggen waarom hij deed wat hij deed. De regel is: links inhalen. Onze boot lag dus in zijn vaarwater. Maar hij wist dat wij daar waren, want hij had ons al een keer ingehaald en ons op de terugweg met de zaklamp beschenen. Hoe dan ook, ze kwamen er zelf ook niet uit. Een ongeluk dus. Melin voelde zich op zich redelijk ok, niet misselijk en ze wist alles nog. Bij het ziekenhuis aangekomen was ze snel aan de beurt. Eerst even temperatuur en bloeddruk meten of je geen griep had (anders werd je niet geholpen) en toen wachten op de dokter. Ze vertelde wat er was gebeurd, hij scheen met een lampje in d’r ogen, voelde aan haar hoofd en keek naar de schaafplek op haar rug. Conclusie: geen hersenschudding, alleen blauwe plekken, een bult op de kop en spierpijn in the morning. Hij schreef wat pijnstillers voor en we konden weer gaan. Aardige vent trouwens en hij sprak goed engels. Op de terugweg vertelde WJ nog dat onze kapitein tijdens de wandeling naar het andere bedrijf aan hem vroeg wat hij ging claimen. Claimen? Excuses en uitleg! En geld terug van onze trip natuurlijk. En zo geschiedde. We werden bij het hutje afgezet e WJ liep nog even naar het kantoortje om te melden hoe het was gegaan en om het geld terug te krijgen. De 2 stuurmannen hadden nog lang doorgepraat over de schuldvraag, maar waren daar niet uitgekomen. Toen WJ terug was in bed nog even nagepraat, waar we tot de conclusie kwamen dat het heel wat slechter had kunnen aflopen.
10 augustus
Mmmmh, vandaag maar even een beetje rustig aan doen. Gelukkig had Melin gen last van haar hoofd, maar haar rug is aardig beurs en ze had spierpijn in de ribbenkast. Ontbijtje (instant noedels) gehald bij de buurtsuper. Water gekookt in het keukentje, op de noedels gegooid en een bakkie pleur gemaakt. Op de veranda een beetje gelezen en WJ heeft stiekem een dutje gedaan. Toen Melin naar voren liep voor een koud fris drankje uit de gezamelijke koelkast in de keuken, kwam ze het stel tegen dat gisteren bij ons achterin de boot zat. Hoe het ging, vroegen ze, en er werd wat gekletst. Zij gingen vandaag naar George Town, ook onze volgende bestemming en het was hun laatste week voordat ze weer naar huis (Canada) vlogen.
We moesten eigenlijk wat online bankzaken regelen, maar hier hadden we geen internet. Dus naar het kantoortje van het bootbedrijf gelopen, want daar hadden ze wifi. Dit was gratis voor hun gasten, maar voorbijgangers moesten betalen. Vanwege gisteren bood de baas aan dat we gratis gebruik mochten maken van het internet en hiervoor mochten we zelfs bij een huisje op de veranda gaan zitten. Nadat we de bankzaken hadden geregeld, de mail en faceboo hadden gecheckt, brachten we de tablet weer terug naar het huisje en gingen we richting strand. Melin kon redelijk zitten en liggen op haar sarong, dus hebben we het nog een aardig tijdje volgehouden daar. Gistermiddag waren we langs een tentje gelopen, die om 18.30 uur de bbq warm had. Gisteren kwam dit niet goed uit ivm de boottrip, maar vanavond zouden we er heengaan en daarna een biertje doen in de don’t tell mama-bar. Komen we daar, is die hele toko dicht! Balen! Dan eerst maar een drankje in de bar. Komen we bij die bar aan, ook dicht! Daarnaast zat de enige buurtsuper die bier verkocht, verder staat er nergens alcohol in de schappen of op de kaart. Dus een paar biertjes gekocht voor thuis en die in de koelkast gelegd. We hebben daarna heerlijk gegeten bij ons inmiddels vaste restaurantje. Chineze (de enige niet-pittige) fried rice en fried rice met zwarte peper saus, gebakken ei en gewokte groente. ’s Avonds hebben we bij het huisje onder het genot van een biertje verhaaltjes geschreven en getypt.
11 augustus
WJ had eergisteren van het canadeze stel een tip gekregen over een klein strandje voorbij de rotsen. Een mooi privestrandje. We zijn op tijd opgestaan, koffie en een boterham en toen op zoek naar het strand. Zij waren langs de rotsen geklommen, maar er liep ook een pad naartoe kwamen ze later achter. Wij gingen dus naar het grote strand en vanaf daar zagen we al snel een geasfalteerd pad. Die hadden ze toch niet kunnen missen? Maar het pad liep uiteindelijk naar een priveterrein en niet naar het strandje. Dus weer terug naar het strand. Door het lage water, konden we om de rotsen heen lopen naar een inham, waar we inderdaad een bospad zagen. Dit volgden we en na een kwartier kwamen we op het strandje uit. Een mooi stukje natuur en er was niemand. Maar je kon er niet echt zwemmen vanwege de rotsen en de stroming, dus we hadden het al gauw weer bekeken. Foto en filmpje gemaakt en terug naar het grote strand gelopen. Al met al waren we misschien een uurtje onderweg geweest en we hadden nog wel zin om een stukje te lopen. Slippertjes uit en langs de waterkant gaan lopen, waar we een supergrote en heel lelijke kwal tegenkwamen! Zonder overdrijven wel een meter in doorsnee, gadver. Onderweg kwamen we mama-kwal en baby-kwal ook nog tegen. Die zee gingen we niet meer in! Het is vannacht erg slecht weer geweest met onweer en bliksem, misschien dat dat er iets mee te maken heeft? We hadden ze nog niet eerder gezien hier namelijk.
Na een halfuurtje lopen, bleek dat er een kleine vaargeul liep naar het dorpje achter de duinen. Hier konden we dus niet verder. Dan maar terug. Zonder camera hadden we kunnen zwemmen, alhoewel, het water zag er hier erg smerig uit. Op ons vaste plekje ophet strand in de schaduw hebben we de doppen nog even dicht gedaan. Later hebben we bij de winkel noedels gehaald, die we bij het huisje hebben opgegeten. Daarna was de pijp leeg en hebben we niet veel meer gedaan. Boekje lezen en besproken wanneer we de bus naar Perhentian Island zouden nemen. Rond 19 uur zijn we even naar de ticketoffice gelopen (dezelde vand e boottrip en de gratis wifi) om 2 buskaartjes voor maandag te boeken. We konden rond 21 uur terugkomen, dan wist hij of er plaats was. Hij moest eerst eten. Tja, die ramadan he…
We zijn toen wat gaan drinken en naar de bbq tent gelopen. Die was nu wel open. We warn de enige, maar hebben heerlijk gegeten. Kippetje voor Melin en rundvlees (of kattenvlees) voor WJ. Lekker rooksmaakje door het palmhoutvuur. Rijst, sla en gebakken aardappels maakten het helemaal af. Yummie, aardappels ;-) Na het eten in de supermarkt wat spullen gehaald voor ontbijt en zijn teruggelopen naar de ticketoffice. De buskaartjes en de bootkaartjes geboekt voor maandag. Als afsluiter nog een ijsje gehaald en de rest van de avond gelezen op de veranda en spelletjes gedaan. Jaja, spelletjes, Melin is nu verslaafd aan Jewels op de tablet ;-)
12 augustus
Toen we wakker werden, was Melin een beetje rusteloos in de benen. WJ lag nog een beetje wakker te worden, dus ging ze even een wandelingetje maken. Naar het strand gelopen en een stukje langs het water gesjouwd. Biij terugkomst was WJ al bezig om water voor de koffie te koken. We hebben even lekker relaxt ontbeten. Aan het begin van de middag hadden we allebei wel zin in een wandelingetje. Eerst de ene kant van de hoofdstraat afgelopen, maar die liep dood. De andere kant op konden we iets verder doorlopen, tot aan de grote weg. We wisten dat een eindje verderop het schildpaddenopvanghuis was en dat er nog een stuk strand zat. We zijn langs de kant van de weg gelopen, totdat we een halfuur later het bordje van de turtle sanctuary zagen. Deze zat naast de Club Med, de eerste in Azie. Volgens het bord was het vanaf daar nog 1km lopen. Iets later kwamen we op locatie aan. Maar helaas, geen strand. Of toch wel? Vlak vooor de ingang kon je links naar een strand, maar deze was alleen voor schildpadden bedoeld. De aankomende 3,5km. Tegenvaller dus. De opvang was gratis toegankelijk, maar er was niks te beleven. Na even uitrusten zijn we maar weer dezelfde weg teruggelopen.
Bij de Don’t Tell Mama bar, waar we ’toevallig’ langskwamen, hadden ze Hoegaarden op de tap! Daar hadden we wel zin in na zo’n inspanning. Daarna nog even een verfrissende duik in de zee genomen, gereleaxt op het zand en weer terug naar de hut, ff chillen en douchen. Vanavond moesten we ook nog weer even terugkomen bij de ticketoffice voor de bus- en bootkaartjes. De man die het zou regelen was er even niet, dus gingen we eerst maar even eten. Hetzelfde als eergisteren, dat was zo lekker (lees: goedkoop) ;-) De kaartjesman zat er zelf ook te eten zagen we, maar wij waren iets eerder klaar, dus we lagen in een hinderlaag op hem te wachten. We zijn toen hij naar het kantoortje liep onopvallend achter hem aangelopen. Hij had de kaartjes schijnbaar wel, maar nog niet helemaal klaar, of zoiets. Hoe dan ook, hij zou ze morgenochtend bij de bushalte komen afleveren. Can we count on that? Yes yes… Op goed vertrouwen hebben we dat maar aangenomen. WJ had nog even wat wikitravel-pagina’s van Perhentian Island gedownload en terwijl Melin iets verderop stond te wachten, kwam de eigenaar van het reisbureau en bijbehorende chalets naar haar toe en vroeg hoe het ging. Het werd een heel gesprek en even later kwam WJ weer terug. Zeker nog een halfuuur met de man gekletst over werk (hij heeft een mijn, 3 pubs in Engeland en 3 vakantieparken), relaties en reizen. Erg aardige vent. Als afsluiter nog even langs de supermarkt voor ons lunchpakket voor morgen tijdens de reis. Bij het huisje nog een bakje koffie met een plak bananencake gedaan en niet veel later zijn we gaan slapen.