13 augustus
Om 6 uur stapten we uit bed en een uurtje later waren we ready to go. Even een boterhammetje gesmeerd voor onderweg en 1 voor nu met een bakkie koffie en toen richting bushalte. We stonden er nog geen 5 minuten toen de kaartjesmeneer er aan kwam rijden, pfff gelukkig. De bus was een halfuur te laat, maar we waren allang blij dat we om 9 uur goed en wel in de bus zaten. Met Melin ging het ook wel goed. De rugzak om was iets minder voor d’r ruggetje, maar  in de bus had ze er weinig last van.

De rit zou 6 uur duren, maar 3 uur verderop zagen we aan de wegwijsborden dat het geen 3 uur meer zou duren. Dat klopte, want om 13.30 uur waren we in Jertih. Vanaf daar was het nog 15km naar de kust, Kuala Besut, waar de opstapplek voor de ferry is. Er was ons verteld dat je de lokale bus of taxi er naartoe kon nemen. De bus is natuurlijk goedkoper. Toen we uitstapten kwam er meteen een taxichauffeur op ons af die ons wel wilde brengen, maar wij moesten eerst pinnen. We vroegen naar een ATM en naar de bushalte, maar hij zei dat er al 4 maanden geen bus meer ging. Jaja, zouden wij ook zeggen. Na het pinnen gingen we toch op zoek naar het busstation. Deze hebben we gevonden en het bleek inderdaad dat de bus niet meer in service was. Wereldreizigers: 0 – taxichauffeur: 1. Dus toch maar met de taxi. Maakte niet uit, als die tas maar ff af kon, was echt snikheet.

De bootjes naar het eiland gaan elk uur of zodra de boot vol zit. en dat zit ie al snel, want er gaan maar 8 man in en Perhentian Island is een populaire backpackerspot. We hadden ons voorbereid op een heftige vaart van 3 kwartier, onze ruggetjes zouden het zwaar krijgen. Toen we gedropt waren door de taxi, waren we al snel bij de opstapplek. Daar moesten we onze tockets laten zien. Wij hadden onze tickets in Cherating gekocht, dus wij waren nog niet langs het hoofdkantoor gegaan om ons te melden. We konden ons gelukkig ter plekke inschrijven en de kapitein gaf de namen telefonisch door aan het hoofdkantoor. We konden dus meteen de boot op en die ging ook meteen weg, goeie timing!

De zee was rustig en het stuiteren op de golven viel erg mee. Na 30 minuten lieten we ons afzetten op Coral Bay (west), de rest ging door naar Long Beach (oost). De 2 plekken zijn van elkaar gescheiden door de jungle, maar er loopt een pad doorheen waarmee je in 10 minuten van de ene naar de andere kant loopt. Op internet stond dat je bij het afzetten op Long beach vaak nog moet bijbetalen, omdat een klein bootje je naar de kant moet brengen (scam). Toen we over de pier naar het strand liepen, liepen we langzaam…. wauw, wat is dit mooi! Echt superhelder water, turquoise van kleur, wit zand, overal hutjes aan het strand. We besloten eerst wat te gaan drinken, voordat we op zoek gingen naar een slaapplaats. Coral Bay is klein en er leek niet veel keus te zijn, dus we liepen eigenlijk meteen het pad op richting Long Beach. Daar kwamen we iets tegen dat maar plek had voor 1 nacht en het was iets boven budget. Nog maar even verder kijken. Het pad werd steiler en pittiger. Aangekomen bij Long Beach hebben we voordat het strand begon bij 3 accomodaties gevraagd… te duur en/of vol :-( De rugzak werd zwaarder en we zweetten op plekken waar we nog nooit hadden gezweet… Bij het strand aangekomen heeft Melin op de tassen gepast terwij WJ verder op zoek ging. Even later kwam hij terug: 2 hutjes voor allebei 90 RM (22 euro) per nacht. Hmmm, dit wordt moeilijker dan gedacht. Het is dan ook wel hoogseizoen op het eiland, waardoor de prijzen ongeveer dubbbel zo hoog zijn. Na even rusten pakten we de tassen weer op en gingen terug richting Coral Bay. We liepen nog langs een andere toko, maar die was ook te duur. Uiteindelijk terug naar het eerste hutje, voor 1 nacht in elk geval. Dit bleek gelukkig een heel mooi huisje te zijn, zag er allemaal schoon en nieuw uit en bovendien ruim. Een groot hemelbed met klamboe, perfect! Jammer genoeg maar voor 1 nacht…. Maar goed, we waren blij dat we iets hadden. We hadden er nog nooit 1,5 uur over gedaan om iets te vinden. WJ nam meteen een douche, zwemkleding aan, geld mee en op naar het strand.

Op het strand zijn we eerst op zoek gegaan naar een slaapplek. Die vonden we vrij snel. Iets goedkoper dan aan de andere kant, maar slechter dan waar we nu zaten. Helaas, we hadden niet veel keus, dus maar voor 2 nachten geboekt. Toen eerst maar een biertje gedronken en daarna een duik in de zee. Tot zonsondergang op het strand gelegen en rond 19.30 uur zaten we op de bekende plastic stoeltjes op het strand om te eten. Het hele strand staat hier tegen etenstijd vol met tafel en stoelen. Nadat we besteld hadden, zei de jongen dat de kok pauze had tot 20 uur. Ok, dan moeten we dus nog zeker 3 kwartier wachten, nou ja, niks aan te doen. We zaten lekker en hadden geen haast. Wel honger ;-) Het eten smaakte goed. Ook de muziek was (volgens WJ) goed. Zelfs zo goed dat hij later die avond terugging met zijn harddisk  om de CD te kopieren (live versie van manu Chao, Clandestino).

Bij de receptie van onze accomodatie hebben we nog even ge-internet. De ouders even op de hoogte gesteld van waar een deel van hun kroost ergens uithing en Facebook gecheckt. Rond 23.30 uur liepen we naar ons huisje. We waren nog niet binnen of het kwam echt met bakken uit de lucht! Het had al de hele avond geflitst, maar daar was het bij gebleven. We hebben nog even gedoucht en zijn gaan slapen.

14 augustus
Voor 11 uur moesten we uitchecken. We waren op tijd wakker, hebben onze tassen weer ingepakt en liepen naar de receptie om de sleutel in te leveren en te ontbijten. Ze hadden muesli met fruit op het menu! Dat had Melin al 3 maanden niet meer gehad. Het smaakte dan ook erg lekker. Of we nog een nacht wilden blijven…. hoezo, ze hadden toch geen hutjes meer vrij?! We hadden al betaald bij de andere, dus daar zijn we toen maar naartoe gelopen. Het was ongeveer 5 minuten lopen, pal aan het strand. We hadden het 2e hutje in een rij van 6. Was wel een stuk minder luxe en schoon dan die van de afgelopen nacht, zucht. De wanden waren ook niet echt dik, we hadden al snel door dat we Nederlandse buren hadden. Die hadden we gisteren al ontmoet bij het uitzoeken van de slaapplek, maar zij gingen toen nog op zoek naar iets beters. Schijnbaar niet gevonden dus.

We hebben onze tassen in de kamer gezet, onze strandspullen weer bij elkaar gezocht en ver het steile, smalle junglepad naar Long Beach gelopen. Daar hebben we een parasolletje gehuurd en er de hele dag gelegen. Dit strand was nog mooier dan Coral Bay en door de zandbodem lekkerder om te zwemmen. Melin had onderweg haar boek geruild voor een ander boek bij een tentje met een book exchange, dus die heeft de hele middag lekker gelezen. ’s Middags hebben we op een terrasje even wat gegeten. We zijn pas laat weer naar ons huisje gelopen, waar we gedoucht en geluierd hebben. Vanaf 20 uur was de BBQ heet en kon je aanschuiven voor een lekker visje of stuk kip. We gingen pas rond 20.45 uur naar het restaurantje, Amelia, omdat we dachten dat dan de grootste drukte wel voorbij zou zijn. We bestelden bij de BBQ-man een stuk rog en barracuda en konden nog net een tafeltje bemachtigen. We hadden een menu incl. welkomstdrankje, rijst, fruit, saus en een plak bananencake. We moesten even wachten op het welkomstdrankje, dus WJ had intussen bij de bar (een jongen met een grote rode koelbox) een fles ‘monkeyjuice’ gehaald, een vanille-rum met ca. 25% alcohol… Heel populair bij bacpackers en locals, maar of het nou echt lekker was… neuh. Melin had wat gemixt met haar ijsthee en welkomstdrankje. Het eten liet erg lang op zich wachten. Te lang, vond Melin, en die ging dus even vragen hoe het ervoor stond. Wij waren ’toevallig’ de eerstvolgende in de wachtrij. 5 minuten later werd onze versgegrilde, heerlijke vis geserveerd. Het wachten meer dan waard! Na het eten even uitbuiken op onze veranda. Slapen.

15 augustus
We hebben lekker ontbeten met roti met ananas en kaas (yummie) en een bak koffie. Daarna gingen we nog even naar Ewan’s Place (ons eerste slaapplekje) om te internetten. Onze nieuwe stek heeft allee ’s avonds stroom en dus ook alleen ’s avonds internet. Melin wilde Kim nog even mailen om te skypen en we moesten nog even opzoeken hoe we het beste naar georgetown konden komen. Er is niet veel keus, en de prijzen en opstapplekken verschillen nogal. Hmm, we zouden op het eiland nog wel even navraag doen. Wel hadden we al snel een hostel gevonden in Georgetown en hebben gelijk geboekt. Achteraf veel te snel, want de plannen werden noodgedwongen toch anders. Geprobeerd de boeking aan te passen, maar dit lukte niet. Eerst maar even kijken of we een bus kunnen regelen, dan checken we later nog wel een keer de boeking.

Vanochtend was het plan om vroeg (rond 6.30 uur) op te staan om een paar mooie foto’s en filmpjes van het eiland te maken. Maar vannacht was het erg slecht weer geweest, en het was ook nu nog zwaarbewolkt. Dan nog maar een keer omdraaien. Een uur later was het niet veel beter. Na het internetten was het echter een stuk opgeklaard en we liepen naar de pier voor de foto’s. Op de terugweg liepen we langs een boekingskantoor om navraag te doen over bussen naar Georgetown. We werden doorverwezen naar een ander kantoortje. Daar kregen we te horen dat de bus van vrijdag vol zat, zaterdag was er geen service ivm het einde van de Ramadan (feest!) zondag was de eerstvolgende mogelijkheid. Die maar meteen geboekt. Dat betekende dat we de boeking in Georgetown moesten annuleren. Helaas ging dat niet meer, dus geld kwijt. Nou ja, was niet zo heel veel. Volgende keer pas boeken nadat we de reis ernaartoe hebben geregeld ;-)

We liepen naar Long Beach om ook daar wat foto’s en filmpjes te maken. Het was snikheet en zo ondertussen hadden we alweer een beetje trek gekregen. Bij de eerste d ebeste tent zijn we gaan zitten voor een verkoelend drankje en een smakelijk hapje. Toen weer terug over het smalle steile pad naar ons hutje om de strandspullen te pakken. We wilden eerst weer naar de andere (mooiere) kant, maar daar hadden we geen puf meer voor. Dus onze sarongs aan deze kant neergelegd en het water ingegleden, tussen de stenen, koraal en zeekomkommers. Ook de visjes kwamen akelig dichtbij en ze beten zelfs! WJ liep even later terug om nog 2 nachten bij te boeken met een beetje korting en te vragen hoe het zat met het internet. Hij kwam niet veel later terug met de mededeling dat er was geboekt met korting (!) en dat we in principe de hele dag internet hadden, met uitzondering van het moment waarop de generatoren werden gewisseld. Mooi zo, konden we vanavond gewoon skypen bij de hut.

Rond 18 uur waren we terug. Nog even gelezen, gedoucht en rond 19 uur ging Melin skypen met Kim. Dat duurde zo lang, dat WJ uiteindelijk kwam kijken waar Melin bleef (die was i.v.m. de ontvangst iets verderop gaan zitten). Na de skype-sessie zijn we gaan eten en hebben we nog een sfeerfoto gemaakt van de lichtjes op het strand en de fles monkey-juice opgemaakt. Samen met cola smaakt dat best lekker! Op de veranda nog even gelezen en toen gaan slapen.

16 augustus
Omdat we het dus een paar dagen langer moesten volhouden op het eiland (he, wat vervelend) met wat minder geld (echt vervelend) hadden we gisteren een brood gekocht met een pot pindakaas. Met dit en een grote fles water waren we al vroeg op pad naar Long Beach om daar een duik te nemen en op het strand te ontbijten. Na een plons zochten we een stukje schaduw op en smeerden we een boterham. Dit hebben we zo volgehouden tot een uur of 1. Op Coral Bay verkochten ze Snickers-milkshakes en die waren goedkoper dan aan deze kant. We besloten dus om die samen met een bord fruit als lunch te gaan halen. Hebben we net besteld, komt de ober met de mededeling dat de snickers op zijn! Potverdikkie. Dan neem je toch een andere smaak? Nee, Melin wilde niets anders. Dan haalt ze het wel aan de andere kant. Het fruit was overigens prima, net als de bananenshake van WJ. ’s Middags hebben we voor het huisje gekaart (ja, echt waar!) en tegen een uur of 17 liepen we weer naar Long Beach. Omdat het nu minder warm was, hoefden we geen plu te huren. Bovendien waren er door de bomen daar nu iets meer schaduwplekjes. na en lange duik, ging Melin haar boekje lezen en WJ keek naar een paar volleyballende italianen. Even later vroegen ze of hij mee wilde doen. Ondanks de rugblessure liet hij zich dat geen 2 keer vragen ;-) Toen het te donker werd en je echt geen bal meer kon zien, gingen we op zoek naar wat eten. We waren nog niet ‘sa vonds aan deze kant geweest, maar het zag er ook hier erg gezellig uit. Lekker gegeten. Daarna nog even alle souvenirwinkeltjes langsgelopen. Je hebt hier van die superhandige tassen die waterdicht zijn en er nog redelijk hip uitzien. WJ ging ff prijsvergelijken en Melin ging kijken of ze ergens haar boek kon ruilen. Niks gekocht, alleen een balletje om over te gooien. Toen we terugliepen naar het pad was het pikkedonker, er was geen pad te bekennen. Gelukkig had WJ zijn telefoon bij zich met zaklamp-functie, anders was het echt een spannende terugweg geweest. Verhaaltjes geschreven en getypt voordat we gingen slapen. Morgen om 10.30 uur hadden we een snorkeltrip.