4 augustus
We hadden vandaag een lange reisdag voor de boeg. We wilden de boot naar Tioman Island – voor de kust van Mersing in het zuid0oosten van Maleisie – op tijd hebben, zodat we er vooor het donker zouden zijn. Omdat ze niet aan reserveringen doen bij de goedkoopste strandhutjes, konden we dus niets van tevoren boeken. Om 6 uur ging de wekker dus, om zo rond 8 uur de eerste bus naar Mersing te nemen. We waren ruim op tijd op het busstation en konden als eerste een plekje in de bus uitzoeken, voorin natuuurlijk.
De rit van 4 uur ging goed en het was ook een mooie rit. Bergen, dorpjes en palmolieplantages. Er wordt reclame gemaakt voor palmolie als groene energie, maar zo groen is het niet: hele stukken van de jungle worden gekapt om palmen te planten. Het uitzicht wisselde steeds van grootgegroeide naar hele kleine palmbomen en verbrande stukken grond. Toen we in ersing aankwamen, kregen we te horen dat we net de boot hadden gemist, de volgende ging pas om 15 uur, wat tevens de laatste is van de dag. Shit, nog 3 uur wachten dus. We hebben bij de supermarkt wat te eten gehaald, dat rustig opgegeten en naar de ferry gelopen. Daar hebben we in de vertrekhal zitten wachten totdat we aan boord mochten. Het schommelde behoorlijk onderweg, maar we hebben het zonder kotszakje gered ;-)
Het aanzicht van het eiland vanaf de boot alleen al was heel gaaf. Echt een eiland met alleen maar bergen en jungle en een heel klein strookje zand met wat huisjes en restaurantjes. Wij gingen bij de 4e stop van boord: Air Batang oftewel ABC, 1 van de zeven plaatsjes aan de westkust. Op zoek naar een slaapplek zagen we al snel dat dit een mooi eilandje was. Een paar duikwinkels, overal snorkels te huur en alleen maar blokhutjes aan het strand voor de toeristen. We kwamen bij een vrouwtje terecht die alleen nog maar een family hut of een 3-persoons met airco vrij had. Met een blik op de 3-persoons en er vanuit gaande dat we niet snel iets anders zouden vinden, zeiden we snel ja en besloten dan vanavond en moren nog maar even verder te kijken. Voor nu was het even prima. We zijn daaran naar een van de weinige barretjes aan het strand gelopen en op een stoeltje in het zand hebben we maar weer een blikje losgetrokken.
De restaurants zijn ’s ochtends van 9 tot 15 uur open en daarna pas weer om 19.30 uur (vanwege de ramadan). De enige supermarkt in town sluit om 17.30 uur. Het dorpje hiervoor, Tekek, de hoofdstad, heeft iets meer voorzieningen zoals en resort, duty-free shop en wat meer winkels en restaurantjes. Melin had het zo warm en het was zo klam van de reis, dat ze echt heel graag de zee in wilde. Dus terug naar het huisje, bikini aan en een duik in de zee, heerlijk. WJ wilde eerst niet maar toen Melin ff achterom keek, kwam WJ in z’n boxershort aanlopen (geen zin om een zwembroek aan te doen). Rond 20.30 uur gingen we eten. Lang op moeten wachten, maar he, relax, eiland style, take it easy! Toen voor het toetje, een koffiemilkshake, teruggelopen naar de Sunsetbar. Een uurtje later laggen we onder de wol.
5 augustus
Gistermiddag toen Melin d’r bikini ging halen, had WJ nog even geinformeerd bij een ander adres geinformeerd of ze nog een chaletje hadden. Die hadden ze, maar konden ze niet voor ons vasthouden tot morgen, stel dat er vanavond nog mensen kwamen…. dus om 10 uur de volgende ochtend terugkomen. Wij stonden de volgende dag stipt om 10 uur bij de receptie, het duurde even voordat de eigenaresse tevoorschijn kwam, maar na een druk op het belletje achter de receptie kwam ze meteen. Het hutje was nog vrij en na ook hier een blik in geworpen te hebben, boekten we voor 2 nachten en kregen we de sleutel. We zijn toen eerst gaan ontbijten en hebben daarna onze spullen verhuisd.
We waren benieuwd naar Tekek, met het vliegveld en de duty-free shop. Aangezien het niet zo heel ver lopen was, liepen we met onze zwemkleding aan die kant op, konden we onderweg nog mooi een duik nemen. Prima looppad helemaal langs het water, wel erg warm. Onze 1,5 literfles water was al bijna leeg toen we een uurtje later in Tekek aankwamen. Daar hebben we eerst even op een murtje uitgerust. We vroegen aan aan man welke kant de duty-free shop op was. Hij wees ons de richting en vertelde erbij dat de shop dicht was, omdat er gisteren een brand is geweest die alles in de as heeft gelegd…. Dat was dus die rook die we gisteren zagen, kon al bijna niet van een BBQ zijn ;-) Geen goedkoop bier dus… We zijn toch maar even gaan kijken. de muren stonden er nog, de rolluiken waren dicht en alles stonk naar rook. Op de muren een dokke laag roet. We zijn toen maar naar een supermarktje gelopen voor wat drinken en lekkers en daarna even bij het water gaan zitten. Er was verder weinig te doen, ook het strand was niet wat. We besloten naar ons eigen strandje terug te lopen en hebben daar lekker de rest van demiddag gelegen. Het bier is relatief goedkoop op dit eiland (duty-free), dus WJ had al een paar biertjes gehaald, het was ook nog eens happy-hour. Toen we trek kregen hebben we daar bij het strandtentje een lekkere pizza gedeeld en nog een paar biertjes gehaald. Twee biertjes bewarden we zodat we ze na het douchen op onze veranda konden opdrinken.
’s Avonds een lekkere red snapper van de bbq gegeten. Het weer was omgeslagen naar harde wind, onweer, bliksem en later ook nog regen. Mooi om al die flitsen boven zee te zien. We liepen na het eten naar de bar voor nog een koffie milkshake, zo lekker was ie. Op het strand nog even naar het weer-schouwspel gekeken. Bij de bar was het druk, want de TV stond afgestemd op de badminton-finale van de OS, waar een Maleisier het eerste olympische goud ever voor zijn land kon binnenhalen. Het duurde dus even voordat we onze shakes hadden. Melin ging eerst, maar verloor al snel haar geduld. WJ nam het over en kwam snel teru met shakes, maar toen was het onweer voorbij, niks meer te kijken dus :-( Milkshake opgedronken en naar onze hut gelopen. Het zou vanavond toch geen feest worden, de Maleisier had verloren….
6 augustus
Na het ontbijt zijn we de andere kant van het eiland op gelopen om daar de boel een beetje te verkennen. Dit is dus vanaf de veerbootsteiger naar links, wij zitten rechts. we kwamen er al sne l achter dat deze kant van het dorpje Air Batang (Air betekent water) er toch iets anders uitziet. Dichtere begroeiing bij het looppad, meer en grotere huisjes vlak nast het pad en dichter bij de jungle. De huisjes werden afgewisseld door open stukken met water, rotsen en planten. Qua restaurantjes was er niet veel meer. Dit leek ons de ‘dure’ kant van ABC meer geschikt voor families. Toen het pad op zijn einde liep, zijn we omgekeerd en teruggelopen. Bij de receptie hebben we een nachtje bijgeboekt en snorkelspullen gehuurd. Eenmaal in het water besloegen de brillen continu en er was niet veel te zien onder water. We liepen een stukje terug voorbij het zwemgebied en probeerde het dar nog een keer. Maar de zee was onrustig door het naderende slechte weer en door de vloed, dus we hielden het voor gezien. Nog even op het strand gelegen.
WJ had zin om een dutje te doen en Melin ging schrijven en lezen. Ondertussen kwam er een jong katje naar de veranda gedrenteld en begon zielig te miauwen voor een beetje aandacht. Er zijn hier een heleboel katten die meer door de toeristen worden onderhouden dan door de locals. Melin kon het ge-miauw niet weerstaan en ging het beestje aaien. Het was dezelfde kitten die we gisteren al hadden gezien. Ze voelde zich meteen op haar gemak en WJ had haar spontaan Grovert gedoopt. Vanaf toen hadden we ons eerste huisdier (de knuffelschapen, schildpad en pinguin thuis niet meegerekend). Het begon te regenen en het koelde lekker af. Even verderop kwam er een grote varaan uit de bosjes gekropen.
We wilden weer een pizza eten, nu als avondeten, maar toen we bij de bar kwamen was deze dicht. we hoorden later dat hij 3 dagen dicht zou zijn. Waarom?Geen idee. Omdat de rest van de eettentjes pas om 19.45 uur opengingen en het nu pas 18.45 was, besloten we om nog maar een keer in het dure gedeelte te gaan kijken (links van de veerboot). Daar zit de Alo-alo bar die de hele dag geopend is. Daar een paar biertjes gekocht en deze kijkend naar de ondergaande zon soldaat gemaakt. Tegen 20 uur zijn we weer teruggelopen naar het restaurantje van gisteravond (veel keus was er ook niet) waar we nog net een tafeltje konden bemachtigen. Na het eten nog even gelezen en toen gaan slapen.
7 augustus
Lekker uitgeslapen vanochtend. Het ontbijt hebben we overgeslagen, we zouden ipv daarvan vroeg gaan lunchen met de op het eiland beroemde ‘kaas-ei-kipburger’ ;-) Tegen de tijd dat we klaar waren om naar het strand te gaan was het al half 1, dus gingen we eerst maar even eten. We wilden alvast bij de receptie betalen en vragen hoe laat morgen de boot gaat, maar er gaf niemand thuis. Straks nog maar eens proberen dan. De burger smaakte prima. De duik in zee en relaxen bevielen ook goed. Later liepen we naar de receptie, want we moesten toch een beetje een plan trekken voor morgen. De vrouw deed nu wel haar deurtje open. We betaalden en ze vertelde dat de boot om 8, 11 en 12.30 ging.
Terug bij de hut hadden we het inmiddels al weer zo warm, dat we naar zee zijn gelopen, spullen neergelegd en meteen het water in sprongen. We hadden bij de buurtsuper een koud drankje gekocht, maar waren wc-papier vergeten. WJ wilde wel ff teruglopen om dat te halen. Kwartiertje later kwam hij terug met een blik vol ongeloof… we hadden onze biscuits en nutella in een zak opgehangen aan de waslijn, buiten het bereik van mieren e.d. , maar deze zak was van de lijn getrokken, de pot nutella lag 3 meter verder en de biscuits waren op. En Grovert was nergens te bekennen…. Dus toch snorkels, dacht WJ. we dachten eerst dat hij/zij het had gedaan, maar ze is nog klein en die zak hing echt hoog. Misschien een andere kat? Grovert zat stilletjes bij de buren op de veranda, dus wel verdacht. WJ ging eerder terug om zijn haar te knippen (tonderen?), Melin bleef nog ff liggen. Later zaten we gedoucht en wel voor ons huisje, toen onze russische buurvrouw (haar ‘nachtgeluiden’ zijn trouwens voor iedereen gewoon te verstaan ;-) ‘Hi’, zegt ze, ‘Monkeys steal your biscuits and try to open nutella…’. We keken haar vol ongeloof aan, maar ze kon het met fotos bewijzen. Ja hoor, een hele familie apen zat op oonze veranda genietend van biscuits zonder nutella, want die kregen ze niet open. Haha, wat een grap! Daarom durfde Grovert natuurlijk niet meer bij ons op de veranda, die was door die apen weggejaagd ;-) ’s Avonds wat gaan eten en daarna nog ff gechilled voor het huisje. Morgen om 6 uur de wekker om via Kuantan naar Cherating te gaan.