Vandaag dus eindelijk een tour op de motor/brommer/scooter waarbij we zelf mochten rijden (125cc). Melin achterop bij WJ zodat ze ook af en toe rijdend kon filmen. We waren iets te laat want WJ dacht dat het om 7.30 uur verzamelen was, maar dat was al om 7 uur. Dus veel te laat de wekker gezet. Dus snel een broodje naar binnenwerken en even testrijden op een schakelmotor. Toch maar de automaat gekozen.
Onze tourguide is de ‘famous mister Rot’ . Als je hem googled kom je hem veel tegen in combinatie met zijn ‘secret tour’ . Deze motortour is iets duurder dan de Easyrider tour, maar is beter vanwege:
– 120km ipv 60km
– zelf rijden ;-)
– lunch included
– vaker stoppen
– Mr. Rot komt zelf uit een bergdorp waar ze een eigen taal spreken. De easyriders kennen deze taal niet en komen dus niet in het dorp. Mr. Rot wel.
Om 7.30 op de brommert op weg naar de 1e stop. We waren met een grote groep, waarvan de helft met een busje meereed. 4 meiden gingen achterop bij (familie van) Mr. Rot, wij waren de enige die zelf reden. Je bent dus niet verzekerd als je daar iets gebeurt zonder dat je een motorrijbewijs hebt, maar onder het mom ‘ live a little’ toch maar gedaan ;-)
De 1e stop was een krekelkwekerij. De enige in de buurt en veel restaurants komen hier krekels halen. We mochten ze uiteraard ook proeven… WJ stopte er meteen een in zn mond, Melin wachtte dit eerst even af maar nam daarna ook een krekel met chilisaus (zie foto’s). Best lekker! Beetje nootachtig en knapperig. Daarna verder rijden.
De volgende stop was de lokale markt, waar we weer van alles kregen voorgeschoteld, zoals: verse springrolls, bananapancake, vietnamese pannekoek (hartig) en nog wat zoete hapjes, waaronder een soort berliner bol van kleefrijst. Verder kregen we alles te horen over de groenten, vlees en vis die ze hier eten. Ehhh, check ook daarvoor de foto’s, die door sommigen als schokkend kunnen worden ervaren. Ze verkopen ook pakketten met nepgeld en een soort papieren kostuums met alle accessoires die erbij horen. Dit is niet voor verkleedpartijtjes, maar voor als iemand overleden is. De traditie is dat de dode dit meeneemt in zijn/haar graf, omdat hij in een volgend leven weer goed voor de dag moet komen. Om ervoor te zorgen dat er geen onduidelijkheid is over wie de overledene is, wordt het adres, het telefoonnummer en e-mailadres op een briefje meegegeven. Het geld is nodig voor de nabestaanden: als iemand naar zijn laatste rustplek gebracht wordt, dient onderweg als een soort offer het geld gestrooid te worden. Afhankelijk van de route (sommigen woonden in Saigon maar worden begraven in Hanoi!) kon dit een hele berg nepgeld betekenen! Volgende stop: een zijdefabriek.
De zijdefabriek was erg interessant, maar veel herrie binnen in het gebouw. We kregen niet het hele verhaal mee van wat de zus van Mr. Rot vertelde, maar het meeste sprak voor zich.
Een klein stukje verder stopten we alweer voor de Elephant Waterfalls. Zo genoemd omdat het water dat naar beneden stort in de vorm van een olifantenkop is. De waterval was erg mooi. De route was wel een beetje glibberig, maar de moeite waard. Melin ging zelfs nog een stukje de andere kant op, illegaal. We hadden trouwens erg mazzel met het weer, veel zon, geen regen terwijl dat wel voorspeld was. Na een halfuurtje en een lekkere ijskoffie weer op de motor, om onderweg te stoppen voor een foto vanaf een hoger gelegen punt, zodat he de hele omgeving kon zien.
We stopten bij een koffieplantage. Hier kregen we te horen hoe de koffie naar Vietnam is gekomen en wat het voor de locals betekent (soms veel geld, soms weinig geld). De koffieprijs is afhankelijk van de oogst in Brazilie: is het daar slecht is het hier goed en vice versa. Ook vertelde mr. Rot over de koffieslang. Als je door o’n slang gebeten wordt, ben je binnen 2 uur dood. Vervolgens gooide de grapjas een nepslang op de grond bij een van de meiden… een graje dat hij nog een keer of 20 herhaalde die dag ;-)
Na de plantage kwamen we aan in het geboortedorp van Mr. Rot. We waren te gast bij het huis van zijn ‘echte ouders’ en zijn andere zus. Deze zus was fanatiek boedhhist en verzorgde voor ons een vegetarische lunch van noodles, komkommer en tofu. Dus schoenen uit voordat we de ’tempel’ in mochten. Nadat het eten een beetje was gezakt gingen we lopen door het dorpje. We stopten bij een familie en mochten daar binnen kijken hoe ze leefden. Mr. rot liet hun in het engels vragen aan ons stellen en ons in de lokale taal vragen aan hen. Was wel leuk, maar volgens ons wel een beetje gespeeld… Het engels kwam er af en toe net iets te soepel uit bij de dames. In tegenstelling tot de ‘normale’ vietnamezen, waarbij de vrouw na het trouwen tot de familie van de man behoort, is het in dit dorp andersom: de oudersvan de vrouw kopen een man. Afhankelijk van de kwaliteit vand e man kostte dit dan een ketting en een os, of een kip (Mr. Rot was een kip waard volgens hem en wij schatten in dat dit wel klopt). Arme ouders konden dus geen man kopen voor hun dochter. In dat geval mocht er een man gedeeld worden tussen zussen… Een uur binnengezeten. Warm,houten kont en stijve benen van de lage houte bankjes….
Na het bezoek aan het dorp kwamen we weer bij het ouderlijk huis, waar we allerlei soorten fruit gingen proeven uit hun tuin. De zus van Mr. Rot vertelde nog iets over Vietnamze gebruiken en gewoonten en deden we wat vietnameze ‘drinking games’. Met cola overigens.
Het was al rond 16.30 uur, dus tijd voor de terugrit. Onderweg was er nog 1 korte stop bij een paddestoelenkwekerij. Rond 17.30 uur waren we weer terug in het hotel. Als we wilden konden we om 19 uur mee uit eten met mr. Rot en daarna in de lokale br zijn zangkunsten aanhoren. Vooral het eetgedeelte sprak ons erg aan, dus om 19 uur stonden wij gedoucht en wel beneden. Jammer genoeg zag de rest van de groep het niet zo zitten, met uitzondering van 2 engelse meiden. Met zijn 5-en gingen we dus met taxi richting restaurant. Daar een aantal echte vietnameze gerechten geproefd. Dit keer had Melin de witte wijn besteld,ook lekker ;-) Om 20.30 uur gingen we een etage hoger. Dat is de plek waar Mr. Rot elke(!) avond zingt. Hij was een beetje verkouden en dus niet helemaal goed bij stem. Daarom maar 1 of 2 liedjes. Na een slechte Britney Spears imitatie (aan het fonetische engels was duidelijk te horen dat ze geen idee had waarover ze zong) en een vietnameze versie van Frans Bauer en Marianne Weber was het Rot zijn beurt. Ondanks zijn verkoudheid had hij best een goede stem. Erg leuk om te zien, maar daarna was het ook wel weer genoeg. We gingen na 3 nummers terug naar het hotel. We hebben hem vriendelijk bedankt voor de supermooie dag en kregen nog zijn Facebookadres. We kregen nog een kaartje van een guesthouse in Saigon. Als we zijn naam zouden noemen, kregen we vast een goede prijs.
Onze bus vertrekt morgen om 7.15 uur, we hebben geen tijd meer gehad om op zoek te gaan naar een hotel, dus hopelijk is het wat en er wat vrij.