6 februari
De restarea werd deze ochtend druk bezocht, dus we waren en vroeg uit. Vannacht waren we al opgeschrikt door een groep met 2 auto’s, waarvan 1 jongen door het lint ging en er met hoge snelheid vandoor ging. De rest bleef verbouwereerd achter en hield een vergadering over wat te doen. Naja.Ons plan was om zometeen richting de carmarket te rijden en daar te vragen wat we nodig hadden om er onze auto te mogen verkopen. We waren er rond 11.30 uur en een fransman stond ons te woord. Het kost 60 dollar per week om er de auto te parkeren, maar in het weekend moet hij ’s avonds voor 17 uur weg zijn. De auto moest eerst gekeurd worden voor de Pink Slip (soort APK) om er te mogen staan. Ze deden zaken met een garage vlakbij het vliegveld en de jongen belde om voor ons een afspraak te maken. Vanmiddag om 14 uur was het antwoord. Da’s mooi!
In de tussentijd zijn we op zoek gegaan naar een camping. Niet dezelfde als de vorige keer in elk geval! We vonden er een 12km van de carmarket, voor 39 dollar per nacht in Lane Cove National Park. We hebben daar gegeten en reden naar de garage. We boekten maar voor 1 nacht, want wie weet zouden we onze auto snel verkopen. Het was druk in de straten van de suburbs van Sydney en we hadden het uur zeker nodig om bij de garage te komen. Eenmaal daar kon de auto meteen door en zou hij met een halfuur klaar zijn. Het duurde een dik uur (!) dus wij zaten hem toch wel een beetje te knijpen. Het resultaat was even positief als vreemd: alles in orde, maar er zijn 7 (!) lampjes kapot. Nooit gemerkt, maar goed, meteen maar laten fixen. Misschien toch veroorzaakt door de goedkope chineze 12 volt splitter? Kosten totaal: 35,00 voor de pink slip + 55 dollar voor de nieuwe lampjes = 90 dollar. Maar de auto was weer tip top in orde!
Ondertussen was het al 16 uur en besloten we maar niet meer naar de carmarket te gaan, die ging al om 17 uur dicht. Althans, je kon de auto er wel laten staan, maar wij sliepen er nog in en dan moet je voor 17 uur de garage uit zijn omdat je anders voor de hele dag moet betalen (60 dollar). 1,5 uur later hadden we boodschappen gedaan en een biertje gehaald en zaten we in onze stoeltjes. Melin had honger en begon aan de spaghetti. WJ klustte nog wat aan de auto. Hij moest ook nog worden gewassen en gezogen, maar dat zouden we morgen doen. Het was die avond best fris, maar een kop warme koffie met een koekje en daarna een warme douche doen wonderen. Daarna lekker de warme slaapzak in. Morgen fris en fruitig voor de onderhandelingen!
7 februari
De wekker ging om 7 uur. Darna was het auto ombouwen, ontbijten, tandenpoetsen en op naar de carwash. Daar hebben we de auto een lekker gespt en gezogen. Melin had vanochtend de binnenkamt al met een sopje onder handen genomen. Rond 11.30 uur waren we in de ondergrondse parkeergarage waar de carmarket is gevestigd. Eerst de papieren en de betaling geregeld in het kantoor, waarna we een plekje mochten uitzoeken. We konden speciale stiften gebruiken om de auto onder de verkoopleuzen te kladden. We wilden er niet teveel opzetten, kijkers moesten ons maar van alles vragen. Daarom hadden we de prijs er ook niet op gezet. Onze auto was een stuk duurder (en beter!) dan de andere auto’s, maar backpackers zouden bij het zien van de prijs er meteen voorbij lopen, terwijl wij ze heel goed konden uitleggen waarom dit de goedkoopste auto van de carmarket voor ze kan zijn. Er stonden naast onze auto nog een paar station wagons en een paar busjes. Onze auto zag er verreweg het beste uit. We installeerden ons naast de auto en gingen typen, wachtend op potentiele kopers.
Het werd niet echt wat die middag. Een oud mannetje die het leuk vond om met jongelui te kletsen en een paar jongens op zoek naar een busje voor weinig, dat was het. Iets voor 17 uur reden we uit de garage, met een door de opzichter afgestempeld kaartje. We moesten eigenlijk nog boodschappen doen, maar op de weg was het superdruk en er was ook nog eens een ongeluk gebeurd in de Harbour bridge tunnel en daar moesten wij nu net doorheen. Toch maar op zoek naar een alternatieve route… We hadden nog soep en wat brood in de noodvoorraad, dus we sloegen het boodschappen halen maar een keer over. We hoopten dat de receptie van de camping nog open was. Dat was het geval en dezelfde vrouw als gisteren hielp ons. Ze wenstte ons succes voor morgen. We kregen hetzelfde plekje als gisteren en daar hebben we eerst even een biertje gedronken. Na de soep namen we een bakkie koffie en hebben we nog even geinternet. We kropen de auto in met de hoop dat er morgen wat meer kijkers zouden zijn, anders zouden we onze verkoopstrategie toch behoorlijk moeten aanpassen.
8 februari
Vandaag was het op de automarkt al niet veel beter. We hadden eerst boodschappen gedaan en waren weer rond 11.30 uur in de garage, weer weinig kijkers. Er leken een paar jongens geinteresseerd. Ze waren met z’n 5-en dus dan denk je dat ze wel een beetje budget hebben voor een auto…. nee dus, 2000 dollar maximaal, zoals de meeste backpackers die hier komen. En de goedkoopste auto hier, of beter gezegd wrak, is 2800,- dollar. Op de terugweg naar de camping was het gelukkig rustiger dan gisteren, we waren er binnen een uur. Achter de camping ligt het Lane Cove National Park waar we meteen een wandeling door hebben gemaakt. Van dat gezit de hele dag word je ook niet beter! Het was een mooie wandeling met veel hagedissen, water dragons. We hebben in de campkitchen gekookt, maar daar werd het zo druk dat we ons maaltje bij de auto hebben opgegeten. Even geen zin in gekletst met andere mensen. Later zaten we aan de koffie en heeft WJ nog even naar huis gebeld. Ook kregen we nog een possum op bezoek, die zitten er hier genoeg. We wilden morgen rond 10 uur in de garage zijn, want…. the early bird catches the wurm! (hopen we).
9 februari
Hmmm, eest even onder de douche wakker worden. Na het ontbijt hebben we de auto netjes ingeruimd en vertrokken we volgens planning om 9.15 uur naar de garage. De garage is vanaf 9 uur geopend voor de verkopers. Ons was verteld dat er voor 12 uur bijna niemand komt kijken, maar ja, je weet het nooit. We stalden de campingspullen uit naast de auto en schreven de pluspunten van de auto op de voorruit (en een gedeelte van de zijruiten, anders pastten alle pluspunten er niet op ;-) en gingen weer vol goede moed naast de auto zitten, uitkijkend naar kijkers waar we kopers van hoopten te maken. Er kwamen steeds meer auto’s en busjes bij om te verkopen, maar er waren nogsteeds geen kijkers geweest. Het zou in het weekend drukker zijn, maar daar hebben we weinig van gemerkt. De opzichter snapte ook niet waarom het rustiger was dan normaal.
Teleurgesteld pakten we om 16.30 uur de boel weer in en reden we naar de supermarkt. We hebben in de winkelstraat in Lane Cove even de benen gestrekt. We kochten wraps en reden naar de camping. Omdat het er ook nog wel bij kon, remde in de file de auto voor ons vol, waardoor wij er achterop botstten. Wij zagen ons Nieuw-Zeeland en Amerika budget al in rook opgaan. Maar er was gelukkig geen schade en na de handen geschud te hebben reden beide partijen weg alsof het niet was gebeurd. Pffew, dat viel mee. Op de camping werden we inmiddels herkend als de autoverkopers en kregen we weer een plekje toegewezen. Wel een andere dit keer, net zoals we elke keer een nieuwe toegangscode krijgen voor de slagbomen. Onder het genot van een biertje ging WJ aan de slag met de wraps. Na het eten hebben we een rondje camping gelopen, want die was aardig groot. Toen een bakje koffie, tandenpoetsen… ach, jullie weten inmiddels het vaste ritueel. Morgen beter?
10 februari
Vanochtend togen we weer vol goede moed naar de garage. We waren er iets over 10 uur. Het begon rustig, maar het werd later toch wel iets drukker. 2 jongens en ’s middags nog 2 meiden die onze auto hebben bekeken. Daar bleef het verder wel bij. De rest van de middag kwam er NIEMAND meer. Hoe lang zouden we dit nog volhouden? Sloom en met enige tegenzin legden we de spullen weer in de auto en reden weg. Boodschappen gehaald en terug naar de camping. Het weer was slecht, koud, bewolkt en winderig. Tijdens het koken van de macaroni vielen de eerste druppels. We hebben op de achterklep van de auto gegeten. Melin bedacht dat we misschien in de TV-kamer naar Masterchef The Professionals konden kijken. We namen de grote Nivea-parasol mee en liepen in de stromende regen naar de TV-kamer. we konden zo aanschuiven, er zaten al wat mensen naar het programma te kijken. Geweldig die Marco Pierre White! N een uurtje was het afgelopen en hebben we de afwas gedaan. Het regende nogsteeds toen we in de auto kropen. Morgen onze 5e dag op de carmarket :-( Hopelijk ook de laatste…
11 februari
Ook vandaag waren we weer vroeg in de garage. Maar helaas, net als voorgaande dagen geen bezoekers en dus weinig kans dat we de hulk zouden uitzwaaien. Misschien moesten we toch maar gaan flyeren of met ene groot bord bij de weg gaan staan. De prijs op de websites hadden we al iets naar beneden bijgesteld, wat resulteerde in meer hits. Ondertussen begonnen we iedereen die er stond met zijn stationwagon, van of 4×4 een beetje te kennen. Een frans stel, 2 duitse jongens en een ouder stel uit Lichtenstein stonden er net zolang als wij er stonden en hadden er ook flink de balen in. Zonde resultaat reden we om 17 uur weer richting supermarkt. We wilden niet meteen weer door naar de camping, dus we gingen in Lane Cove op een terrasje zitten met een cappuccino en een Smartiekoekje, hmmm! We checkten weer in bij de camping waar een meelevende medewerker ons een nieuw plekje gaf. Om 19.30 uur zou de grote kookshow weer beginnen, dus we zorgden dat we de preistamppot klaar hadden en namen ons bordje mee richting tv-kamer. Wel een lekker avondje ontspannen zo. Even niet aan de auto denken.
12 februari
Zo ondertussen werd het steeds moeilijker om vol goede moed op te staan, want er waren gewoon echt te weinig kopers. De laatste dagen waren er 3 busjes en 1 4×4 verkocht, maar ook weer 2 busjes en 2 stationwagens bijgekomen. Hoewel onze auto dus verreweg de beste was die er tussen stond, hebben de backpackers er geen oog voor, ze kijken echt alleen naar de brikken, want brikken zijn goedkoop. Aan het eind van de middag werd het iets drukker met bezoekers en er was ook een Israelisch stel specifiek op zoek naar een stationwagon, maar aangaf onze auto niet te kunnen betalen. Ze maakten dus een proefrit in een van de ragbakken. Teleurgesteld en enigszins moedeloos reden we rond 17 uur weer richting camping.
Toen we op de camping de auto op de plek zetten, kwam er een man aanlopen die even een kijkje wilde nemen bij onze auto! Hij is met zijn gezin vanuit Nieuw Zeeland naar hier verhuisd en wil zo snel mogelijk van zijn huurauto af. We vertelden ons verhaal en hij was nogsteeds erg geinteresseerd. We vertelden hem dat hij morgen anders naar de carmarket kon komen om de auto te vergelijken met andere auto’s en eventueel een proefrit te maken. Dat zou hij waarschijnlijk wel doen. Hij wenstte ons succes morgen. Blij dat er eindelijk een beetje interesse voor onze geliefde hulk was, trokken we ee zak chips en een fles cola open… hoop?
Ondertussen was het al 19.30 uur en gingen we weer klaarzitten voor ons uurtje masterchef. Daarna moesten we nog eten koken. We hadden soep gekocht, dus dat was lekker snel klaar. Broodje kaas erbij, prima! En nu naar bed en op naar morgen!
13 februari
Met iets meer hoop vertrokken we weer richting de carmarket. Als het vandaag hier niet zou lukken, zouden we hem verkopen aan de kiwi, wat de prijs dan ook zou worden. De situatie in de carmarket was enigszins veranderd: omdat de parkeergarage wordt schoongemaakt, staat er de hele dag een generator te loeien, op onze verdieping. Om gek van te worden! We kregen hierom het aanbod van de opzichter om vandaag iets voor onszelf te doen en dan mochten we een dag extra staan voor nop. Nee dank je, we hadden eindelijk een beetje interesse! We maakten wel gebruik van de gratis dagen want onze betaalde week hield na vandaag op en dan zouden we nog een keer 60 dollar moeten betalen.
Na een hele dag stilte, werd het bij ons tussen 4 en 5 toch nog druk, 2 proefritten! Het Israelische stel van gisteren en een duits stel dat de auto op internet had gezien. Het Israelische stel had een waardeloze proefrit gehad in de station van gisteren en wilden toch die van ons proberen. Hij was monteur, dus dat was voor ons een plus. De duitsers hadden meer interesse in de 4×4 van de Lichtensteiners, maar die was net verkocht. Het waren 2 geslaagde proefritten. De Israeliers hadden het geld niet, de duitsers wel, maar ze moesten er allebei nog even over slapen. Omdat het al na 5-en was en we dus niet meer met de auto de parkeergarage inkonden na de proefrit met de Duitsers, moesten we de spullen met de lift omhoog brengen. Melin had die al die tijd bewaakt in de garage. Steve (de man van de camping) hadden we niet meer gezien, maar we zouden vandaag sowieso nog een nachtje op de camping slapen, dus we treffen hem daar wel. Zou het het laatste nachtje worden?
Op de camping vroegen we of we op dezelfde plek als gisteren konden staan, in het geval Steve nog een keer naar de auto wilde kijken. Niet veel later kwam hij aanlopen en vroeg hoe de dag was gegaan. We vertelden hem dat er interesse is van 2 stellen en dat we morgen de auto wel aan een van hen souden verkopen als hij hem zelf tenminste niet zou kopen. Hij was nog steeds geinteresseerd, maar wilde ook nog even op internet kijken. Later op de avond kwam hij nog even met zijn vrouw kijken. We maakten een afspraak voor een proefrit morgenochtend voordat we naar de carmarket zouden vertrekken. Yes! We gingen eten en we bedachten dat het een mooi verjaardagskado zou zijn: morgen de auto verkopen….
14 februari
Eindelijk scheen de zon weer eens sinds een paar dagen, Melin was jarig en we zouden de auto vandaag verkopen! Kortom, de dag begon goed. We hadden alle zooi uit de auto gegooid en de bank opgeklapt voor de proefrit met Steve. Om 8 uur hadden we afgesproken, maar hij kwam pas een halfuur later aanlopen. Sorry, zei hij. Ze hadden gisteravond op internet bij dealers goedkopere auto’s gezien, dus ze wilden ons minder bieden of in elk geval nog andere auto’s bekijken. De proefrit werd afgezegd. Wat we toen dachten zullen we maar even voor ons houden, maar op zijn zachts gezegd werden we er niet vrolijk van. Dus alle zooi weer in de auto en op naar de garage. Een paar dagen geleden hadden we al besloten om vandaag de auto neer te zetten met ons telefoonnummer eroop en de stad in te gaan voor koffie en verjaardagstaart. Dus rond 10.30 uur zaten we aan een lekker bakje koffie met een verse nog warme muffin en een stuk sticky orange cake, yummie!
Na een rondje door de stad en even relaxen in Hyde park, waren we rond 14.30 uur in de garage. Er was nog niks gebeurd volgens de anderen. We hadden een speciale valentijnsprijs op de auto gezet en hoopten dat kopers (het liefst stelletjes) daar de lol van in zouden zien. WJ ging Steve sms-en dat hij de auto voor 4000 kon kopen. We waren er helemaal klaar mee en wilden koste wat kost die garage uit. Op dat moment kwam er een Nederlands stel langs dat vrijwel meteen geinteresseerd was. Ze waren al op zoek geweest naar een auto bij een dealer, dit betekende dat ze een wat ruimer budget hadden. We deden ons verkoopverhaal en hadden een leuk gesprek. Zij gingen nog even verder kijken, maar zouden zeker vandaag iets laten horen. Wij wisten zeker dat ze de auto wilden hebben! Helaas waren we vergeten hun nummer te noteren en we hadden ze niet verteld dat wij hier maar tot 17 uur waren. Als we voor die tijd niks van hen of de andere stelletjes hadden gehoord, zouden we de auto aan Steve verkopen. De duitsers waren inmiddels afgevallen, want die hadden toch de 4×4 van onze buren gekocht, de originele kopers-in-spe van de 4×4 konden het geld niet bij elkaar krijgen.
Net voor 5-en en net voor ons de moed in de schoenen zakte, kwam het Israelische stel weer aangelopen. Ze liepen meteen door naar het kantoortje. WJ liep achter ze aan het kantoor in, brak in in het gesprek en vertelde dat de auto nu 4000 dollar was, laatste prijs. Na 5 minuten kwamen ze aanlopen. Ze wilden de auto kopen! Whoeha! Eindelijk! Het was te laat voor de papierhandel, dus we gaven elkaar een hand om de deal te sluiten en spraken morgenochtend af om de deal af te ronden. Steve had inmiddels ge-smst dat hij hem voor 4000 wilde kopen, helaas jongen! We lieten de auto staan en liepen de stad in voor een biertje. We waren erg blij dat we niet nog een dag in de garage hoefden te zitten. Een uur nadat we de auto hadden verkocht, kregen we een sms van het NL stel of de auto nog beschikbaar was. Helaas, net verkocht. Ze gaven aan 4500 dollar te willen betalen. Zal je altijd zien! We gaven aan dat we ze zouden bellen als het Israelische stel het geld niet rond kon krijgen, waar we stiekem een beetje op hoopten….
Na nog een biertje en een hapje eten, liepen we terug naar de garage om de spullen te pakken voor een nachtje hostel. De Duitsers zaten met zijn allen bij elkaar, want die sliepen in de garage. Dit was verboden, maar werd gedoogd. Ze hadden gehoord dat Melin jarig was en zongen met zijn allen happy birthday. Toch aardig van ze. Later zaten we in hetzelfde hostel als de eerste keer in Sydney. WJ baalde nog steeds dat we 500 dollar waren misgelopen maar was toch erg blij dat de auto eindelijk een nieuw baasje had. Op onze slaapzaal was het rustig, dus we konden lekker slapen.
15 februari
We waren iets voor 9 uur bij onze auto om onze zooi in te pakken, netjes te maken voor de nieuwe eigenaren en toch ook afscheid te nemen. Precies om 10 uur waren wij klaar en kwamen de nieuwe baasjes aanlopen. Tom, de jongen van het kantoor, hielp ons met al het papierwerk. Ze betalden cash, dus een halfuur later hadden zij de sleutels en wij een dikke enveloppe met geld. Bij de auto vertelden we nog wat meer over onze reis, gaven we ze wat tips en vertelden we hoe het campingboek werkte. Het meisje van het nederlandse stel belde nog of ze nog kans hadden, maar helaas. WJ gaf ze nog de tip om op internet te kijken naar inruilers bij dealers. We lieten onze spullen achter in het kantoor bij Tom, want wij moesten met de trein terug naar Lane Cove Park om onze slaapzakken op te halen…. die waren we gisteren, door de deceptie met de testrit die niet doorging, vergeten op de droogmolen.
Er zat bij de camping een RTA in de buurt, zodat we meteen een vrijwaringsbewijs mee konden krijgen. Ook zat er een Travelex. We konden namelijk niet cash geld overmaken naar onze NL-rekening, dus we wilden dit bij de GWK/Travelex laten doen. Dit kan dus ook niet, alleen van persoon naar persoon. Balen. Ze gaf aan dat het kostentechnisch handiger was om het cash bij de hand te houden. Ja hoor, wij gaan met 4000 AUD rondhuppelen door Sydney…. Een alternatief was om het op een soort prepaid creditcard te storten in New Zealand Dollar. Nee, zoveel hadden we daar niet nodig. Dan maar cash. Later kwam WJ erachter dat zo’n prepaid creditcard met verschillende valuta te laden is, dus we hebben dat alsnog gedaan. We hadden gisteren gebeld met de camping of de slaapzakken er nog lagen, dat was zo. Toen we aankwamen laggen ze al klaar. Oppikken dus en weer met de trein voor de laatste keer (!) naar de carmarket voor het oppikken van de tassen.
We besloten nog een nachtje in Kings Cross te slapen en morgen naar Bondi Beach te gaan. We gingen naar een ander hostel omdat ons vorige hostel alleen nog maar bedden in een duurdere kamer had. Dit hostel zt ook aardig vol, maar voor ons werd een 4-persoons vrouwenkamer omgedoopt tot mixed kamer. Het was goedkoper dan de andere, maar dat was ook goed merkbaar in de staat van keuken en badkamers. De slaapkamer zelf was gelukkig in orde. Nadat we onze tassen hadden gedropt, zijn we lopend naar het Opera House en de Harbour gegaan. Het was mooi weer, dus we konden dus nog een paar goede foto’s maken. Voor de avond hadden we nog broodjes van eergisteren, dus we haalden alleen een couscous-salade en een sushirol. We hadden die middag namelijk al warm gegeten. Bij Circular Quay op een bankje een en ander naar binnengewerkt en toen de trein terug naar Kings Cross genomen.
Inmiddels waren de andere 2 bedden op de kamer bezet door 2 meiden. Melin genoot nog even van de ingezongen verjaardagsgroet van Miran, erg leuk. Het meisje uit Engeland ging stappen, wij gingen slapen. Niet zij maar de andere meid heeft ons daarna de hele nacht wakker gehouden met haar gesnurk.