16 februari
Vanochtend gingen we op de goede gok met de metro naar Bondi Beach. We hadden al op internet gekeken naar hostels en hotels, maar wilden eigenlijk niet van tevoren reserveren. Wel wisten we dat we in elk geval de laatste nacht een kamer voor onszelf wilden hebben, zodat we onze tassen goed konden inpakken en goed uitgerust aan de vliegdag konden beginnen. Toen we in Bondi Beach met de metro weer bovengronds kwamen, regende het keihard. We hebben in de overdekte wachtruimte gewacht tot de buien voorbij waren, we hadden geen zin om in de regen te zoeken naar een hostel. Een halfuur later zaten we in de bus richting hostel. Bij de receptie zaten een paar russen achter de computers. Oke, dat was anders dan anders, maar goed, niet meteen wantrouwig zijn ;-) De jonge vrouw zei dat ze zo goed als vol zaten, net als de andere hostels in de buurt. Had te maken met het goede weer en het feit dat dit het valentijnsweekend was. Ze had alleen nog ruimte in een 10-persoons vrouwendorm en een 4-persoons mannendorm. Morgen had ze nog een 3-persoonskamer vrij. Na overleg namen we het aanbod aan. WJ naar boven met zijn spullen, terwijl Melin d’r kamer vlakbij de receptie op de eerste verdieping lag. Het was een muffig oud hostel, met een kleine keuken en sterk verouderd douchehok. Alles werd in de gaten gehouden en schoongemaakt door de oma van de jongen vrouw, tevens beveiling en volgens ons lid van de russische mafia. Snel naar buiten richting het strand.
Het weer was goed opgeklaard en er stond een lekker zonnetje. We hebben een wandeling langs het strand gemaakt. Daardoor kreeg WJ zin in een biertje en vond dat we onszelf vandaag wel een beetje mochten verwennen.Ook had hij al een paar dagen zin in pizza, dus misschien konden we vanavond wel een laatste keer uit eten. Tja, we hebben tenslotte 8 dagen ondergronds gezeten en zodoende bijna niets uitgegeven. Niet veel later zaten we op een terrasje aan een biertje. Hierna liepen we het centrum in op zoek naar een goedkope pizzeria. Het ‘centrum’ was niet zo heel groot. Toen we weer aan het begin stonden, besloten we nog langs de kust van Bondi naar Bronte beach te lopen. Een route van zo’n 3km heen en 3km terug. Het was een mooie, maar erg drukke route met wandelaars en hardlopers. Na de wandeling liepen we direct naar de eerder gevonden (erg goedkope) pizzeria. Daar kreeg WJ eerst een pleister voor de snee in zijn duim, uitgeschoten met zijn zakmes… De pizza’s hadden een erg dunne bodem en waren daardoor errug lekker.
We waren redelijk op tijd weer in het hostel en wilden nog even internetten op de overloop. Toen Melin d’r kamer binnenliep, zaten er 3 dames en 3 heren op de grond te kaarten en te drinken. De 2-persoons live-band van de kroeg onder het hostel was vanuit die kamer goed te horen. Zo goed, dat het leek alsof ze bij de in de kamer stonden! 1 jongen stond op en stelde zich voor. Ze sliepen vannacht hier, er was ook van deze vrouwendorm een mixed dorm gemaakt. Er was nergens in Bondi meer een bed vrij, vandaar dat de eigenaresse hiertoe had besloten. Of Melin er een probleem mee had. Nee, maar dan hadden wij dus ook op 1 kamer kunnen slapen. Melin besloot nog even verhaal te gaan halen, maar de receptie zat dicht. Wel zat de oude russische schoonmaakster er nog. Aardig mens, maar ze snapte niet waarom Melin kwam ‘klagen’. In een hostel kan toch alles! Was haar antwoord…. Ze zei dat WJ er ook kon gaan liggen, maar die was net gesetteld en klaar om naar bed te gaan, dus we hielden het zo. Iets later kwam de jonge russische vrouw zich verontschuldigen. Geen probleem, maar slapen werd voorlopig even lastig voor Melin. Rond 22.30 uur gingen we toch naar bed en ging Melin nog even lezen. De jongens waren erg vriendelijk en hielden zich koest. 3 kwartier later waren de jongens verdwenen om te gaan stappen en hield de band zich verder stil.
17 februari
We dachten deze ochtend een skype-sessie te hebben met huize Heg, maar door een tijdsverschil-communicatiefout ging dat niet door. Om 10 uur hadden we onze tassen naast de receptie in het washok gezet , want we konden pas over 2 uurtjes in onze eigen kamer. Geen probleem, konden wij ondertussen lekker naar het strand. We hebben leker gelegen, mensen gekeken en een frisse duik genomen. Op de terugweg hebben we boodschappen gehaald voor een warme lunch van rijst met kip en peultjes. Vanavond gingen we naar de Chinese New Year Parade en nu hoefden we alleen brood en beleg mee te nemen en geen duur eten te kopen. Nadat we hadden gegeten hebben we even op de kamer gerelaxt. De oogjes vielen al gauw dicht en heel even twijfelden we nog of we uberhaupt naar de parade zouden gaan. Rond 16 uur hebben we ons opgefrist en zijn 3km naar de metro gewandeld. Daar hebben we eerst nog even gewindowshopt in het aangrenzende winkelcentrum en bij de supermarkt nog even belg voor de broodjes gehaald.
We waren wat vroeg in Sydney City, dus gingen we nog even lekker in Hyde Park zitten om te relaxen en een broodje te eten. Vanaf daar zagen we al wat groepen chinezen die bezig waren met het warmdraaien voor de parade. Veel leeuwen en draken. Iets voor 8-en stonden we aan het begin van de optocht en daar viel het engszins mee met de drukte en konden we de parade goed zien. Om 2015 ur begonnen ze te wandelen en rond 31.30 uur werd de parade door het politiemuziekkorps afgesloten. Het hele gebeuren zou tot 1 uur vannacht duren, met vuurwerk als afsluiter maar wij hadden het wel gezien. Melin wilde nog even skypen met Miranda, die was vandaag jarig. Ze kreeg eerst huize Heg aan de lijn en die vertelden dat zuslief bij vriendinnen was. Toch kreeg Melin haar later nog te pakken en kon ze Miranda een fijne verjaardag wensen. Daarna was het snel tandenpoetsen en naar bed. Overal was het rustig en binnen no-time sliepen we. Morgen naar Nieuw-Zeeland!
18 februari
Om 10 uur checkten we uit en liepen we naar de bushalte. Met moeite hadden we alles in onze tassen kunnen proppen. We waren echt blij dat we hiermee niet meer zo veel hoefden te sjouwen als in Azie. Op het station gooiden we alles even af en bleef WJ bij de tassen. Melin ging ondertussen even wat boodschappen doen voor op het vliegveld. De rit ernaartoe ging snel,we waren er al rond 12 uur. We zouden pas om 17.40 uur vliegen. We ploften neer bij een koffiebar, bestelden daar een koffie en hebben daar een beetje rondgehangen tot we om 15.40 uur konden inchecken. We hebben verhaaltjes geschreven, boekjes gelezen, broodjes Nutella gegeten.
WJ ging de tassen wegen en die bleken prima onder het maximale gewicht: 21,5 en 20kg. We checkten onszelf in, dropten de bagage en klaar waren we. Voordat we door de douane gingen zijn we nog even naar het viewing-deck gegaan voor een frisse neus en een uitkijk over het vliegveld. Bij de douane moesten we helaas onze pot Nutella achterlaten (wisten we eigenlijk al). De tube tandpasta was te groot, dus die moesten we overdoen in ene kleinere verpakking, de rest werd weggegooid. Daarna werden we ‘ge-bodyscand’. Voordat we onze gate opzochten hebben we nog even over het vliegveld door de shops gestruind. WJ had een berichtje ontvangen dat onze vlucht 20 minuten vertraagd was, maar er stond nog niks op de borden. Ook bij navraag bij de gate bleek er niks aan hand. Nog geen 10 minuten later riep diezelfde man om dat de vlucht vertraagd was! Mooi he, social media!
Al met al zaten we niet veel later in het vliegtuig naar Christchurch, waar de safety-informatie werd uitgelegd in een filmpje met karakters uit The Hobbit. Doen ze erg leuk bij Air New Zealand. Het was een prima vlucht met lekker wat te eten en een filmpje. WJ bestelde een Heineken, waarop de stewardess zei: probeer toch eens een Kiwi-biertje! WJ vertelde haar dat dat wel goed zou komen ;-) We hadden een hutje gehuurd op een vakantiepark op 3km afstand van het vliegveld, lekker dichtbij dus. We namen een taxi, die bleek goedkoper dan een shuttlebus. De receptie zat natuurlijk al dicht, het was 0.15 uur, maar er hing een envelop met onze naam erop en een plattegrond en sleutel erin, systeempje he! We hadden onze 6-persoons (!) hut al snel gevonden, lekker ruim ;-) Een halfuur later lagen we in bed. Wij hadden er niet op durven hopen dat het allemaal zo snel en vlekkeloos zou verlopen. Gelukkig maar, we waren allebei kapot!