25 december
Gisteravond had Melin het al zien flitsen in de verte en dat was vannacht over komen waaien. Fikse onweer met veel flitsen en heel veel regen. Vanochtend was het gelukkig droog. Na een heerlijke echte douche sinds een week, maakten we een kerstontbijtje bestaand uit toast, jam en gebakken eieren. Ites na 10-en namen we de veerboot naar de overkant. Er waren trouwens overal Chinezen de camping stond er vol mee en ook de ferry. WJ had bedacht dat ze in de mijnen in de buurt werken en met kerst hun familie mogen laten overkomen. We weten niet of dit zo is maar het klinkt ‘plausible’.
Er waren her en der natuurcampings waarvan de meeste vol zaten. Maar goed dus dat we gisteren niet verder zijn gereden. Bij een paar van de campings waren wandelroutes. We stopten bij Mungo Brush voor de rainforest walk. Net voordat we uitstapten zagen we een hond. Volgens ons was het een dingo. Hmm, moesten we wel gaan wandelen dan? Al twijfelend trokken we onze schoenen aan en liepen over de camping naar de start van de wandelroute. We hoorden de honden huilen en wisten toen zeker dat het dingo’s waren. Melin bedacht later ook nog dat er in het national park helemaal geen huisdieren zijn toegestaan. Jammer dat we er geen foto’s van hebben gemaakt, een foto van een dingo in het wild hebben we nog niet. De route van 1,5km hebben we goed om ons heen kijkend afgelegd. Volgens het infobord zouden we ook bijzondere koala’s en wallabies tegen kunnen komen. Een klein uurtje later waren we heelhuids weer terug bij de auto. Melin ging nog even langs de WC en zag daar een heel infobord over ‘wat te doen bij dingo encounters’. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.
De verdere route langs de kust was niet zo bijzonder. Je kon door de bomen en de duinen de zee niet zien. Het laatste dorpje was Hawks Nest. Daar reden we naar het strand om even te kijken. Het zag er niet naar uit dat we met kerst in onze zwemkleding op het strand zouden liggen. Het waaide hard en het was erg fris. We reden dus maar door naar Newcastle, waar het weer niet beter was. Ook zat alles dicht, dus we konden er niet veel doen. We hebben een korte wandeling langs de haven gemaakt, waarna we weer verder langs de kust naar beneden zijn gereden. Ondanks het slechte weer, zag Newcastle er best gezellig uit en we bedachten dat we hier volgend jaar terug zouden komen, hopelijk met iets beter weer. Dichterbij Sydney zat langs de snelweg een grote stopplaats waar je mocht overnachten. Dat was ons doel voor vandaag. Met de gedachte dat overal de Macca’s (McDonalds) wel open zou zijn, reden we verder naar naar het zuiden via Toronto en Morriset langs het McQuarie Meer. Onderweg zagen we dat alle Macca’s dicht zaten. Shit, daar gaat ons kerstdiner. We hadden ook geen boodschappen gedaan, maar we hadden nog noedels en soep met brood in de voorraad. Er hing bij een McD dat de Mc in Glendale wel open zou zijn. Dat was 25km terug richting Newcastle, hmm. WJ had zo’n zin in een hamburger en Melin had ook best trek, en een soepje voor 1e kerstdag was ook een beetje mager. Terugrijden dus! Het was er gelukkig niet druk en we konden rustig binnen ons ‘kerstdiner’ opeten. Buiten regende het zoals het de hele middag al deed.
In het grote campingboek stonden nog 2 gratis plekken in het Watagans National Park. Dat lag wel weer landinwaarts, maar dichterbij dan de stopplek die we voor ogen hadden. We reden die kant op om een kijkje te nemen. Er was een dirtroad van 9km die behoorlijk vol hobbels, gaten, steentjes en water zat. Na 2km zijn we van ellende maar omgedraaid. Op de camping zou met dit weer ook niemand staan en wie weet of deze weg morgen nog wel begaanbaar was… dus dan toch maar naar de Ourimbah Restarea langs de snelweg. Daar waren we zeker niet de enigen, het stond vol met backpackers en chinezen. We konden er gelukkig nog wel een plekje vinden voor de nacht. Het lag een stuk van de snelweg vandaan en er stonden infoborden over het gebied. We bouwden de auto om, WJ trok een biertje open en toen hebben we liggend in de auto de film ’the girl with the dragon tattoo’ gekeken, een echte kerstfilm. Inmiddels was het buiten droog geworden, zul je altijd zien.
26 december
Toen we wakker werden, zagen we dat het in de loop van de ochtend alleen maar drukker was geworden. Misschien kwam dat ook omdat ze gratis koffie uitdeelden, een initiatief vanuit de vrijwillige reddingsbrigade om het aantal ongelukken te verkleinen. Na een bakkie en een appel, besloten we een leuker plekje op te zoeken voor het ontbijt. Het was droog en iets minder bewolkt en de winkels waren vandaag allemaal weer open. Boxing Day betekent voor de Aussies: shoppen! Overal is opruiming en sale. En dan te bedenken dat boxing day juist ontstaan is als een extra vrije dag voor de hardwerkende mens en alle winkels dicht waren.
Onderweg naar Wyong was het druk op de weg. Bij een grote shoppingmall stonden dikke rijen auto’s. In Wyong hebben we bij de Coles boodschappen gehaald voor een lekker ontbijtje en hebben toen een mooi plekje bij het water gevonden. Veel meer dan Coles was er in deze stad niet open. We wilden nog even een kijkje nemen in de grote shoppingmall, maar in een file staan voor een parkeerplekje zagen we toch niet zo zitten. Ook een stadje verder, Gosford, was het een behoorlijk saaie bedoening. We kwamen langs een afslag richting ingang van een natuurpark. Een wandelingetje zagen we wel zitten! Niet te zwaar, want Melin had nog last van de kuitjes van de vorige wandeling. We kozen een route van 4km, dus binnen een uur zouden we wel weer terug zijn.
Het was best een mooie route, met af en toe behoorlijk steile klimmmetjes. We kwamen boven op de berg uit en keken op een bord hoe we verder moesten. Echt duidelijk was het allemaal niet, maar we dachten dat we de goede route wel gevonden hadden. We liepen verder, en verder, en ondertussen waren we al ruim een dik uur aan de wandel. Zegt WJ ineens: shit, een bloedzuiger op mn schoen! We hadden ons goed ingespoten voor muggen en teken, maar schijnbaar helpt het niet tegen bloedzuigers. Onze schoenen zaten van buiten en van binnen vol met die beesten! We zijn zeker een kwartier bezig geweest om ze weg te halen, die krengen zuigen zich zo goed vast! We hebben onderweg nog wat andere wandelaars maar gewaarschuwd voor deze rotbeesten. We renden verder en af en toe stopten we voor een check. Melin was gebeten, maar niet ernstig. WJ had wel wat bloed in zijn schoen, maar meer ook niet. Jeeh, eindelijk uit het bos. Maar niet bij de plek waar de auto stond…. WJ checkte op de gps waar we zaten. Aan de andere kant van het park :( We zijn buiten het bos om teruggelopen, was ongeveer 1,5km. Al met al hadden we ruim 2 uur gelopen. We bleken allebei nog een bloedzuiger in de schoen te hebben. Die van WJ had hem te pakken, die van Melin was dood (geen idee wat de doodsoorzaak was ;-). Nadat we onze voeten hadden schoongemaakt en elkaar nog een keer hadden gecontroleerd, hebben we een broodje gegeten.
Het weer was beter dan gisteren, dus Melin wilde een gok wagen om toch nog met kerst op het strand te liggen. En na dee wandeling hadden we ook wel zin in een verkoelende duik. Op de kaart zag Melin het plaatsje Copacabana liggen, vlakbij en aan zee. Het strand van Copacabana liep ver door. Het was een mooie omgeving. Er stond veel wind en het was nog steeds wel een beetje koud. We reden verder naar het stuk bewaakte strand, maar die route bleek helemaal om een meer heen te lopen. We kwamen er niet uit en reden terug. Het zwemmen lieten we maar even voor wat het was en namen een kopje koffie bij een strandtentje. Bij Avoca Beach hebben we ook nog een stop gemaakt om even een stukje te filmen, het was daar een stuk drukker.
In Kincumber hebben we boodschappen gehaald. Voor Sydney zat nog een gratis plek. IN het ene boek stond dat je er mocht overnachten, in het andere stond dat dat niet mocht. We reden erheen om te kijken of het iets was. We reden eerst verkeerd, dus we moesten weer een stuk terug. De restarea lag aan de andere kant van de snelweg en de afslag hadden we net gemist. Deze grote parkeerplaats lag aan het water en het was er druk met mensen en bootjes. Het zag er ok uit, maar er stonden overal bordjes niet kamperen. Ook mocht je hier geen alcohol drinken en we hadden net zo’n zin in een biertje. Die hadden we net koud gehaald. We vonden het biertje belangrijker en we vonden dat we ook wel weer een gewone camping verdiend hadden. We gingen op internet op zoek naar de dichtsbijzijnde. Toen we daar aankwamen was er nog 1 plekje vrij. Een erg duur plekje, maar goed. Het lag in de suburbs van Sydney, het was kerst, er waren goede WC’s en douches en we konden er lekker van ons biertje genieten. Melin ging aan de slag met de spaghetti MET gehakt en MET kaas. Dat hadden we al een tijdje niet gehad omdat het bijna niet koud te houden was. De spaghetti smaakte erg goed en we vonden het een uitstekend 2e kerstdag gerecht. Als toetje koffie met lemon-shortbread. Na de afwas en tanden poetsen hebben we in de auto onze laatste film gekeken: My week with Marilyn (monroe). Best een leuke film.
27 december
Eindelijk konden we vandaag naar onze geboekte camping in Ramsgate Beach, een suburb in het zuidoosten van Sydney. Daar waren we best blij om. We hadden wel zin om 1 week op 1 plek te blijven en niet op zoek te hoeven gaan naar een slaapplek. Eerst wilde WJ graag nog even naar de driving range tegenover de camping. Een club gehuurd en een emmer balletjes en hij was een halfuurtje zoet. Ging niet onverdienstelijk trouwens. Daarna op weg tussen de drukte van de vakantieganger richting camping The Grand Pines. Bij Bunnings hebben we nog een stop gemaakt voor lijm om de dakbekleding (alweer) vast te lijmen. Iets na de midag kwamen we aan op de camping.
Onze boeking stond nogsteeds genoteerd en we hoopten op een mooi plekje. Half zon, half schaduw? Zei de receptioniste. Ja, dat is mooi. Campkitchen met koelkast? Nee, dat hebben we niet. Shit, dat was balen. Dit betekende dat we de hele week niets koud konden houden. We reden naar ons plekje en dat bleek middenin de zon te liggen. 1 plekje verder zou beter zijn. WJ ging vragen of we konden ruilen, dat was gelukkig geen probleem. Lekker in een hoekje met een schutting en een boompje dat vanaf 12 uur schaduw gaf. Melin baalde nogsteeds van de koelkast, volgende keer beter opletten bij boeken. Volgens WJ waren er weinig campings in of rond Sydney waar nog plek was, dus we hadden weinig keus. Ach ja, afgelopen week hebben we het ook zonder koelkast gedaan, dus deze week zou ook wel lukken. De locatie van de camping was trouwens top, ongeveer 45 minuten OV-en naar Sydney City Center en 5 minuten lopen naar het strand. Dus na de boterham onze strandsplullen gepakt en met 2 biertjes in de tas op naar de beach! Eindelijk…… 3e kerstdag dan toch op het strand. Het zeewater was behoorlijk warm. De zon was heet en we zijn even onder een boom in het gras gaan zitten met een biertje. Op het strand zelf is alcohol verboden, maar we zagen mensen op het gras aan de wijn, dus daar mocht het schijnbaar wel. Eind van de middag hebben we boodschappen gehaald bij de lokale Coles en eten gekookt. Vis met rijst, groene curry en boontjes, heerlijk! Afwas, koffie, bed.
28 december
Gisteravond was er vlak naast ons zo’n grote campervan komen staan. Daar waren we toen niet zo blij mee, maar nu wel: het gevaarte nam een groot deel van de eerste zonnestralen weg waardoor we langer konden blijven liggen. Het was een duits stel met hun zoontje, aardige vent. Toen de zon in de auto kwam erd het snel warm en we gingen er maar uit. Na het ontbijt ging Melin verhaaltjes schrijven. WJ wilde op internet de onderdelen opzoeken die we nodig hadden om de deur en het raam van de auto te fixen. Maar het internet was zo traag, dat hij het snel vooor gezien hield. In plaats daarvan maakte hij een lijst van wat we deze week moesten (!) doen, wilden doen en wat er aan de auto moest gebeuren. We wilden de auto hellemaal in orde maken zodat we hem binnenkort met fotos en al op internet konden zetten. Maar het allerbelangrijskte was dat we ons visum moesten verlengen, dat loopt over 2 weken af. In de buurt zaten niet echt restaurantjes, bistro’s of andere plekken met wifi. Wel zat er een Mcdonalds niet ver van de camping. Het internet is daar tot nu toe erg slecht geweest, maar we konden een poging wagen.
We gingen lopen, het was maar 1,5km. WJ checkte bij de ingang de verbinding op zijn telefoon en die leek ok. Melin bestelde 2 milkshakes en we gingen zitten. Eenmaal op de tablet bleek de verbinding waardeloos, dat werd dus niet wat. We zijn met een flinke omweg terug gelopen naar de camping. Er stond een hele harde wind en langs het zand werden we letterlijk gezandstraald. Niet fijn! En koud! En toen ging ook nog Melin d’r slipper kapot! Strompelend verder lopen en even boodschappen doen. Daarna zoudenw e wel weer even relaxen bij de auto. Toch weer 3 uur bezig geweest. WJ had wraps met bonen, kip en selderij gemaakt en we hadden nog avocado-dip van vanmiddag over en geraspte kaas van de spaghetti van eergisteren. En…. een Hoegaarden erbij, jammie! Het was in de loop van de dag erg druk geworden op de camping, dus onder het genot van een kopje koffie hebben we vanuit ons donkerre hoekje de rest van de avond mensen gekeken ;-)
29 december
WJ had gister een mailtje gestuurd naar een autoshop met de vraag of ze de onderdelen hadden. Hij had een mail teruggehad, maar misschien konden we er vandaag even langsrijden. De shop was helaas gesloten vandaag, maar er zaten genoeg andere in de buurt. Het lag alllemaal vlakbij het Olympic Park, dus misschien konden we e.e.a. combineren. We stopten bij de eerste garage met een Ford-bord die open was. De man bleek beide onderdelen te hebben, mmaar deze moesten nog uit een andere auto gehaald worden. Ook had hij de wieldop liggen die we nodig hadden. WJ zou zelf de onderdelen plaatsen, waarop de monteur zei dat het vervangen van de ”righthand front window regulator’ een moeilijk karwei was. Toen WJ als antwoord op de vraag – wat kost het onderdeel inclusief plaatsen? – te horen kreeg dat dit 100 dollar zou zijn, mochten ze hem ook plaatsen. Dit was goedkoper dan het onderdeel op internet. WJ had zelf al de deur gedemonteerd zodat ze hem alleen hoefden te plaatsen. De wieldop mochten we voor 20 doar meenemen en die had WJ er al opgeklikt. Voor het slot hadden ze 2 iets oudere modellen liggen, maar die bleken allebei kapot. WJ mocht in een bak met onderdeeltje kijken of het kapotte asje uit het slot erin zat, zo ja, dan mochten we hem gratis hebben. WJ vond het asje, plaatste deze in het eigen slot, sloot de boel weer aan en het werkte! De monteur was duidelijk verrast, maar vond het ook mooi. Totale schade: 100 dollar! Dus de wieldop ook gratis ;-)
Blij reden we richting het Olympic Park. Op het park kon je rondwandelen en rijden zonder te betalen. Het Olympisch zembad kostte 7 dollar, je kon fietsen huren voor 15 dollar per uur en er was een tour in het stadion. Verder kon je lekker rondwandelen en reden er bussen en treinen. We hadden wat info gevraagd bij het infocenter. WJ had een shirtje aan met ‘Blackpool’ erop, het plaatsje in Engeland waar de man achter de balie vandaan kwam. Toevallig! We hebben een dik uur rondgewandeld over het park en een ijskoffie met slagroom als beloning gedronken. Onze parkeertijd liep ten einde, maar Melin wilde nog even bij het zwembad kijken. Je kon er een klein stukje in, maar je kon het 50 mtr bad niet zien, wel het overvolle kinderspeelparadijs.
We hadden bij het koffietentje ontdekt dat hier gratis en goede wifi was via een hotel in de buurt. In dat halfuur gratis internet hebben we melin d’r visumaavraag gedaan. Maar toen we moesten betalen stond er een bijzonder hoog bedrag: 290 dollar! Zoveel?! Afzetters… Maarja, we hadden het toch nodig, dus er zat niks anders op dan op de knop betalen te drukken. Dat zou dus weer 2 x 290 dollar (=460 euro) onvoorziene uitgaven betekenen… Nog even snel een mailtje over bellen met de family en toen was het halfuur op. Ook zaten we ruim over one 2 uur parkeertijd heen, dus snel alles inpakken en wegwezen. Op de terugweg kwamen we langs een factory-outlet met kleding, schoenen en huisraad. We widen er wel even kijken, Melin had toch nieuwe slippers nodig ;-) Het was er erg druk, vooral met aziaten. Toch vond Melin er nog ergens leuke slippers en WJ een extra boxershort.
Het was alweer 18 uur toen we weer in de auto zaten. We hebben de auto op de camping geparkeerd en zijn naar de supermarkt gelopen. Rijst met zwarte bonensaus, kip en een flesje witte wijn van de liquorstore. Rond 20 uur zaten we te eten en de nieuwe mensen te bekijken die deze middag gearriveerd waren. Eerst waren we bang dat ons plekje weg zou zijn, want de campings worden gewoon volgepropt rond deze tijd van het jaar. We zagen dat bij de ingang een aankondiging hing van een verandering van het bestemmingsplan van de buurt. De camping moet plaatsmaken voor nieuwe vakantiewoningen. Dat verklaart meteen de slechte schoonmaak, het achterstallig onderhoud en daardoor de kakkerlakken en de ratten. Misschien ook wel de possum die ons elke avond een bezoekje brengt. Na het eten maakte Meli de fles wijn leeg en WJ ging aan de koffie. In de auto hebben we nog een verhaaltje getypt. We hadden ons voorgenomen om nooit een maand achter te lopen op de site…. vanaf vandaag was dat dus wel het geval :(
30 december
Vandaag wilden we bekijken hoe we morgen het snelste bij de beste plek in de Botanic Gardens konden komen. Dat is morgen namelijk The place to be! ’s Ochtends hebben we rustig aan gedaan, het regende toen we wakker werden. Tegen 12-en werd het beter en hebben we een wasje gedraaid en opgehangen. Na een paar boterhammetjes met nutella zijn we op pad gegaan. We hadden wat aanwijzingen van de receptie gekregen, dus we wisten ongeveer hoe het zat qua OV. De bushalte zat vlakbij en na een kleine 10 minuten bussen waren we bij het treinstation. Vanaf daar was het ongeveer een kwartiertje naar Circular Quay, het station bij de haven. Toen we daar uitstapten was het natuurlijk knetterdruk. Er was van alles te doen, van straatartiesten tot markten. Het weer was ondertussen ook een stuk beter, dus de terrasjes zaten vol. Erg gezellig allemaal!
Ook bij de Harbour Bridge en het Opera House zag het zwart van de mensen. Al slingerend door de mensenmassa liepen we naar het infocenter, waar we vroegen wat ze on voor morgen konden aanbevelen. Het deel bij het Opera House is alleen voor tickethouders en genodigden, daar staat ook het podium waar alles gaat gebeuren. Dan heb je de McQuarie Street, daar kunnen 6000 mensen gratis staan. In een deel van de Botanic Gardens kun je gratis staan en daar is plek voor 17000 man. Voor het overige gedeelte (met het beste uitzicht) moet je ook een kaartje kopen a 400 dollar (!) en deze waren al uitverkocht. Het hek voor het gratis gedeelte ging om 10 uur open en de vrouw bij het infocenter raadde ons aan om er al vroeg heen te gaan. Ja, dat waren we al van plan. We hoorden van een jongen op de camping dat zijn duikinstructeur hem had verteld dat je al om 6 uur voor het hek moest staan voor een plekje… dus.
We liepen de Harbour Bridge op om eens van daaruit de hele haven te bekijken. Erg mooi uitzicht! Daarna via de haven en de Botanic gardens zijn we richting het gratis gedeelte gelopen. Intussen had WJ contact met zijn oud-collega Michel, die was hier met zijn maatje en zijn vriendin. Hij reist al een tijdje met Hans rond en Silke was speciaal voor oud en nieuw naar Sydney afgereisd. Helaas waren ze net weer richting hun hostel, maar we bedachten dat we wel samen konden gaan eten. We spraken een uur later af bij het Kings Cross station. Michel en Silke kwamen met zijn 2-en, Hans zat bij familie in Canberra. Ze wisten een goeie italiaan, toevallig vlak naast het hostel waar wij de vorige keer verbleven. We waren er dus al een aantal keer langsgelopen en vonden het daar elke keer weer lekker ruiken. We hebben er gezellig gekletst en erg lekker gegeten en gedronken. Pizza, salade, biertjes en wijntjes, heerlijk. We besloten contact te houden voor morgen om eventueel samen naar het vuurwerk te gaan. Ze hadden nog iets te regelen met het parkeren van de camper, dus wisten niet precies hoe laat ze er konden zijn. Pas tegen 00.30 uur lagen we in bed en zetten de wekker voor 6.30 uur… hopelijk vroeg genoeg voor een mooie plek.
31 december
Toch wel een beetje spanning en adrenaline zorgden ervoor dat we redelijk snel opstonden. Feestkleding aan, sarongs en zonnebrand mee, hoed op, fototoestel en camera bij elkaar geraapt en wegwezen. We waren natuurlijk niet de enige van de camping, en het toilethok van de vrouwen stond vol met dames in de weer met jurkjes, make-up en fohns. We hebben bij de supermarkt eten en drinken gehaald en om 8.30 uur zaten we in de bus. Een halfuur later waren we in de stad en liepen richting de Botanische tuin. Er waren al duizenden mensen en we wisten niet goed wat nou de bedoeling was. Er lagen alllemaal chinezen met kleedjes op de stoep en op een veld lagen/zaten ook allemaal mensen. WJ ging vragen bij een infohokje…. ehh, al die mensen? Dat is de rij voor het hek dat om 10 uur open gaat. Achteraan aansluiten graag! Meen je niet…. We zaten nog geen 3 minuten op het veld of de lange door de security netjes neergezette rij stond op een zette het op een lopen. Wij er achteraan natuurlijk, chaos. Bleek dat het hek was opengegaan en 1 iemand was gaan rennen. Uiteindelijk moesten we van de security weer netjes 1 lange nette rij vormen en dat ging verbazingwekkend snel en zonder problemen. Ongeveer 100 meter voor de ingang van het hek kwamen Michel, Silke en Hans aangelopen. Van ons mochten ze de rij in, maar van de rest niet denken we. Ook hadden ze nog geen boodschappen gedaan en nog niet gepind. We namen afscheid met het idee dat ze waarschijnlijk niet meer binnen zouden komen.
Alle tassen werden gecontroleerd, je mocht o.a. geen alcohol meenemen, geen geopende flessen water of frisdrank. Natuurlijk kon je binnen alles krijgen, maar dat was behoorlijk prijzig. Na 1,5 uur waren we binnen en was het zoeken naar het mooiste plekje. Er waren al een paar duizend mensen voor ons naar binnen gegaan, dus de allermooiste plekjes met zicht op het Operahouse en de brug waren al bezet, voornamelijk door chinezen \ / Maar we vonden vrij snel een plekje met gedeeltelijk zicht op het operagebouw en de brug en een open plek tussen de grote hoge bomen waar we goed de lucht konden zien. Nou, en toen begon het. Het lange wachten. Eerst wat eten want het ontbijt hadden we overgeslagen. De rest van de middag mensen kijken, blaadje lezen, muziek luisteren en that’s it. Gelukkig zaten we in de schaduw, want de zon was echt heet. Mensen liepen halfnaakt rond en lagen te zonnebaden. Er stond behoorlijk wind, dus je hebt he tniet door als je verbrand. Het werd drukker en drukker. Jammer genoeg was er niks te volgen van wat er bij het Operahouse gebeurde, ze hadden best een scherm of wat luidsprekers neer mogen zetten. Best saai dus eigenlijk. Michel had nog geprobeerd om binnen te komen, maar het was harstikke vol.
Rond 18 uur was er een luchtshow met stuntvliegtuigjes, die behalve de Cuban 8 (dit weet je als je Red Bull Airraces kijkt) letters in de lucht schreven. Behalve het woord HOPE konden we verder niks lezen. Tussendoor een paar keer een vuurpijl en om 21 uur was de eerste vuurwerkshow, voor de kids. Dat was al prachtig. Ondertussen hadden we al een paar biertjes genuttigd. 7 dollar per stuk! 6 dollar als je je oude blikje weer inleverde. De sfeer was rustig en gezellig. Na het kidsvuurwerk hadden we meeer ruimte om ons heen, mensen gingen toch nog op zoek naar een betere plek. Rond 23.15 uur haalde WJ een flesje champagne en raapten ook wij onze spullen bij elkaar. Niet om te vertrekken, maar wel om ervoor te zorgen dat we niks kwijt zouden raken. Op de brug zagen we rode mond bewegen, zonder geluid. Aan de hand van het vuurwerk dat losbarstte wisten we dat het 12 uur was. WJ’s telefoon was leeg, dus we hadden zelf geen klok. Happy New Year! We wisten niet waar we kijken moesten. We hadden een perfect zicht op het vuurwerk hoog in de lucht vanaf 3 of 4 verschillende plekken. Door de bomen zagen we de brug opgelicht worden door felle kleuren. Het vuurwerk werrd op meerdere plekken tegelijk afgestoken zodat alle 1,5 miljoen bezoekers (!) het konden zien. Melin heeft geprobeerd van alles wat te filmen en dat is aardig gelukt. Behalve de grande finale, die wilden we zelf echt bekijken en niet door een lens ;-)
Voor we het wisten was het voorbij. De mensenmassa kwam meteen in beweging richting uitgang. We schonken de champagne fles leeg en lieten ons al drinkend meevoeren. We hadden ons niet verdiept in de terugrit, dat zouden we wel zien. In het ergste geval was het 18km lopen naar de camping of wachten op de eerste bus/tram de volgende ochtend. Maar gelukkig was er een aangepast tijdschema voor het OV waardoor ze tot een uur of 3 de normale dienstregeling volgden. Tja, dat hadden we op zich kunnen verwachten in een grote stad als Sydney. Terwijl we in de rij stonden voor een treinkaartje, zag Melin iemand die haar bekend voorkwam…. het was de zus van Jeroen Buter en Reinier, haar vriend (en aanstaande hoorden we later, gefeliciteerd!). Ze zagen ons ook en toen wij hun ook bekend voorkwamen hebben we even staan kletsen. Onze trein opgezocht en lekker richting bed. Rond 2.30 uur lagen we in de auto.