30 augustus
We waren ruim op tijd bij de pier en de boot lag er al. We zochten een plekje bovenop het dek en om 10.30 uur stipt vertrok de boot. Rond 12 uur waren we op de pier in Krabi. Iedereen had een sticker op zijn/haar shirt in een bepaald kleur met daarop waar je naartoe ging. Daardoor liep de weg op zoek naar de juiste bus als een speer: de mannetjes daar zagen meteen waar je naartoe moest en stuurden je gelijk door naar de juiste bus. Een kwartier later zaten we met een bus vol blagen richting boot naar party-eiland Koh Phangan.
Toen we om iets voor 4-en incheckten bij de pier, werden we doorverwezen naar de juiste boot. Na 1.5 uur stopte we bij Koh Samui en na nog een uur op Koh Phangan. Pfff, wat een lange tocht zeg! Blij dat we al iets geboekt hadden gingen we aan wal. De tassen terugvinden was wat minder. Ze waren allemaal op 1 grote hoop gegooid en iedereen graaide als een gek naar zijn tas. Na een kwartier (!) za de bemanning dat het zo niet ging en sommeerde iedereen van boord. Gelukkig hadden wij vrij snel daarna onze tassen, maar het was nogsteeds een zooitje. Aangezien ze dit dagelijks doen zou je toch denken dat ze dit wel onder controle moeten hebben… Op de pier stonden er weer mannetjes en vrouwtjes klaar om je naar hun accomodatie te lokken en/of je met een dure taxi-rit ernaartoe te brengen. Toen wij de naam van ons hostel noemden, werden we achterin een grote open 4×4 gepropt, waar we nog net bij konden. De tassen werden op het dak gegooid. Nog geen 10 minuten later konden wij als eerste uitstappen. De rest ging waarschijnlijk meteen al door naar het partystrad, maar wij hadden gekozen voor een hostel iets verder uit de buurt i.v.m. onze nachtrust ;-) Het Red Cube Hostel zag er goed en mooi uit. De ontvangst was vriendelijk en de kamer prima. We hadden ons verheugd op een lekker bed, want de vorige was keihard. Deze was keizacht, maar de veren voelde je er doorheen. Hmm, minder.
We hadden honger en gingen op zoek naar een restaurantje. Melin was een beetje niet lekker (zeeziek?) en WJ heeft na zijn pad thai Melin’s noedelsoep verder opgegeten. Na het eten hebben we nog even geinternet in het Artcafe van ons hostel. Melin zat nogsteeds te deinen op haar stoel van de boottocht en wilde naar bed. Lekker douchen en lekker slapen.
31 augustus
Het matras viel achteraf wel mee, maar ja, als je moe bent slaap je overal. Het zoeken naar een ontbijtje viel tegen. Pas na een flink stuk lopen, en het was al behoorlijk warm, zagen we een klein foodcourt. Melin was toch nog niet helemaal ok, het rommelde in haar buik en ze was wat licht in d’r hoofd. Maar we moesten wel eten, want gisteren hadden we ook niet veel gehad. Fried rice, fruitshake en een halfuur zitten. Dit ging gelukkig goed. We hadden al bedacht dat onze prioriteit van vandaag lag bij het boeken van treinkaartjes maandag naar Bangkok. We moeten nl. woensdag voor 12 uur ’s nachts het land uit zijn vanwege het verlopen van ons visum. Bij een groot reisbureau hebben we tickets geboekt voor de boot-bus-trein naar Bangkok. Daarna besloten we terug te lopen naar ons hostel om daar te bekokstoven wat we vandaag verder zouden doen. Onderweg heeft Melin nog een paar paarse nepwimpers gekocht voor het volle maan feest van morgen. Op internet hebben we een kamertje geboekt voor 1 nacht in Bangkok. We komen nl. ’s ochtends om 6 uur aan, blijven daar een dag en een nacht en nemen om 6 uur de trein naar Cambodja.
Rond 15 uur zijn we naar het strand gelopen. Niet echt een goed stuk om te zwemmen, maar je kon er wel lekker in ondiep water badderen. Later even een broodje doner gegeten en terug naar het hostel gegaan. Verhaaltjes schrijven, typen en plaatsen, goed bezig! ’s Avonds zijn we weer richting foodcourt gelopen, waar het nu helemaal vol stond met kraampjes die allemaal wat lekkers verkochten. WJ ging de sate en een thaise pannenkoek halen, Melin de fried noodles, 2 loempia’s en 2 cola. Heerlijk! Daarna lekker teruggewandeld naar het hostel. Is ongeveer een kwartiertje lopen. Op onze kamer de ventilator op volle toeren laten draaien want het was er stikheet. Helaas konden we niet in de gezamelijke ruimte bij de receptie, want die zat op slot. En dat terwijl er een briefje hangt met: open van 10-10 uur. Jammer, want het was een relaxte ruimte om even te lezen, internetten, slapen, wat dan ook. De neon-bodypaint voor het feest van morgen stond er ook al klaar ;-) Er waren 2 huiskatten met een voeten-fettish en elke avond lag er een zwarte zwerfhond voor de (gesloten) ingang. Je moest er na 22 uur via de achteringang in, want die was altijd open. One kamer lag daar precies naast, maar we hebben weinig last gehad van andere lui die laat binnenkwamen.
1 september
We stonden op tijd op, want we wilden met een brommertje het eiland verkennen. Dan konden we aan het eind van de middag nog even een dutje doen om ons op te laden voor de Fullmoon party. Via ons hostel konden we ook een brommer huren, tenminste, als ze open waren geweest. Dus liepen we naar buiten om ergens anders een brommer te huren. WJ liep voorop naar buiten. Opeens klonk er een gegil, van een meisje, leek het. WJ sprong bij Melin in de armen en riep: ” een slang!!” Hij was zich kapot geschrokken, had hier geen slang verwacht… Nadat hij van de schrik bekomen was, liep Melin voorop door het gangpad waarlangs de slang met de noorderzon was vertrokken. Mietje ;-) Maar wel een slang gezien! Aan de overkant van de straat hebben we een brommer gehuurd en zijn op weg gegaan.
We wilden het strand verkennen waar vanavond het feest gehouden werd, Haad Rin Nok sunrise beach, aan de andere kant van het eiland. WJ had al gelezen dat de weg erg steil met veel bochten zou zijn. En dat klopte. Na een kwartiertje rijden waren we op het strand. Je kon duidelijk zien dat hier de party-zone was. Overal winkeltjes met neonshirtjes, verf, armbanden, etc. Op het strand zelf was het erg rustig. Er werd her en der wel wat opgebouwd, maar je kon rustig zwemmen en op het strand liggen, bovendien was het er erg schoon. Na de duik in de zee en het kijken naar mannen die op op-hol-geslagen brandslangen aan het ‘surfen’ waren (flyboarden), gingen we naar het andere strandje kijken vlakbij, Haad Rin Nai sunset beach. Daarna zijn we doorgereden naar de Phaeng-watervallen. Helaas was het water opgedroogd en waren er alleen rotsen te zien. Je kon een pad omhoog nemen naar een uitzichtspunt, met uitzicht over het eiland en de zee. Daar hebben we even uitgerust en daarna via een steile afdaling weer naar beneden. Daar hebben we nog even naar 2 olifanten staan kijken waarop je een ritje kon maken. Dit hebben we maar niet gedaan, je weet niet hoe die beesten hier behandeld worden. Daarna zijn we verder gereden naar de noordkant van het eiland. Onderweg zijn we nog even gestopt bij een chineze tempel. Vlakbij het strand hebben we bij een restaurante nog wat gegeten en via een slingerweg naar de westkust gereden. Dar wilden we nog een stop maken op een van de kleine strandjes, maar helaas waren dit bijna allemaal prive-strandjes. Dan maar doorgereden naar het stuk strand waar we gisteren ook hadden gelegen. Weer even gebadderd, op het strand opdrogen tussen de honderden zandkrabbetjes en onder het genot van lekkere loungemuiek van de nabijgelegen pool-bar de zonsondergang gekeken.
Rond 18.30 uur waren we weer terug op onze kamer waar we hebben gedoucht, gelezen en een dutje gedaan. Nadat we ons hadden omgekleed en opgetut, waren we ready to party! Voor die tijd wilden we in de buurt nog wat eten en naar de streetmarket, als we dat nog zouden redden. Die was tot 22 uur open en het was nu 21 uur. We waren bijna klaar om te gaan, toen er een man van de 1e verdieping naar beneden kwam en vroeg of wij ook naar de FMP gingen. We vertelden hem onze plannen, waarna hij vroeg of we het goed vonden dat hij met ons mee ging eten en daarna een taxi zouden delen naar het feest. Prima! David, een spanjaard van 38 jaar, bleek een aardige vent die redelijk goed engels kon. We hebben gezellig gegeten en om 22 uur namen we een taxi naar het feest. Hij stapte iets eerder uit bij een hotel, waar hij zijn vrienden zou treffen. We hadden afgesproken dat we elkaar om 1 uur bij The Cactus zouden treffen. Na een entreeprijs van 2,50 euro kreeg je een mooi bandje en kon je het terrein op. Het stadje was omgetoverd tot 1 groot feestterrein en alle winkeltjes waren open. Kleding, sierraden, eten en natuurlijk de buckets met sterke drank. Ook kon je jezelf (laten) onderkliederen met neonverf. Bij de supermarkt hebben we eerst maar gewoon 2 biertjes gehaald en zijn naar de bar gelopen waar de FMP ooit begonnen is, bij Paradise Bugalows. De eerste dronken locals werden al afgevoerd en veel jongelui hadden hem al aardig hangen, van de drank of van de magic mushroom-shakes… We hebben daar een beetje rondgelopen, gedanst en een nieuw biertje gehaald. Heel raar, maar het bier smaakte Melin niet, ze kreeg zelfs een blikje Heineken niet weg. Zat dus toch nog iets niet helemaal lekker. Dan maar water :-(
We hebben een wandeling gemaakt langs alle podia en kroegen en vlakbij de sleeping-area hebben we even in het zand menzen zitten kijken. Bij Mellow Mountain had je een mooi uitzicht over het hele strand. De mushroom-shake hebben we maar overgeslagen, we waren al bedwelmt door de wietlucht die er hing. Rond 1.30 uur bedachten we dat we David hadden gemist bij De Cactus. Nou ja, dan maar met z’n tweeen verder feesten. Maar toen we even later lekker bij de paradise bungalows aan het dansen waren, stond David ineens voor onze neus! Hij was zijn vrienden kwijt geraakt, had ons om 1 uur niet kunnen vinden en zat net te dubben om naar huis te gaan, tot hij ons zag. Met z’n 3-en hebben we gezellig gedanst, gekletst en gedronken. WJ was stiekem blij dat hij toch nog samen met iemand anders een biertje (of 2, of 3, of 4) kon drinken. De jongen hadden aardig wat op en we besloten even een wandeling te maken langs alle podia. Vee dronken mensen, dansend, drinkend of laveloos liggend in het zand. De sfeer was verder prima en (bijna) overal werd lekkere muziek gedraaid. Onderaan Mellow mountain hebben we even gezeten. Melin was al een beetje moe en stelde voor om naar huis te gaan. WJ had het ook wel gehad, David besloot nog even te blijven. Na een sate en een lloempia hebben we David bij een pizza-tentje achtergelaten en hebben een taxi terug gepakt. De taxi zat vol dronken lui en je moest je goed aan het stalen dakframe vasthouden, anders donderde je er zo uit op een steile hellling (ja, zo steil was het!). Na de lange weg terug, lagen we eindelijk rond 6 uur in bed. Leuk feessie…. ;-)
2 september
Vanochtend was even iets minder, want we moesten onze brommer tussen 10 en 11 uur weer inleveren. Om 10.45 uur stonden we (slaap)dronken voor het winkeltje, maar er was niemand. Grrrr…. Terug het bed in en vanmiddag nog maar een keer langs. Om 15 uur waren we een beetje uitgeslapen en ging WJ nog een keer langs voor de brommer. De man liep te zeuren dat de brommer te laat terug was, maar had geen weerwoord toen wj zei dat we vanochtend voor een dichte deur stonden. We zijn daarna lopend naar de foodcourt gegaan voor fried rice, curry, papaya salade en een fruitshake. WJ wilde na het eten toch nog weer even het bed in. ’s avonds klopte een aardig frisse David aan om te vragen of we zin hadden om ook vanavond samen te eten. Hij zag dat wij nog ene beetje slaperig waren en hij ging eerst de Formule-1 race kijken bij een restaurantje in de buurt. Rond 20 uur liepen we naar het restaurantje, waar we hoorden dat David net boos was weggelopen vanwege de crash tussen Alonso en Hamilton (blijft een spanjaard he). Hij zou later terugkomen. Wij hebben de race even afgekeken en toen kwam david ook weer binnenlopen. We hebben met ’n 3-en gegeten. Na uitwisseling van e-mailadressen en facebookadressen hebben we afscheid genomen. Wij gaan morgen weer verder, hij overmorgen. We zijn toen lekker gaan slapen. De spaghetti lag bij Melin zwaar op de maag. WJ zijn pizza niet meer: die had ’s nachts via diverse uitgangen zijn lichaam verlaten. Moet je maar geen westers eten bestellen in Azie. Zou een zware dag worden morgen zo zonder slaap…
3 september
Vanochtend dreven we zowat onze kamer uit, het was zo warm! WJ voelde zich niet ok. Om 10 uur hadden we onze spullen gepakt en waren klaar om te gaan. Om 12.30 uur zou de boot pas gaan, dus we bleven nog een uurtje op onze kamer, kon WJ nog even slapen. Om 11 uur liepen we de achterdeur uit, want de receptie en de voordeur zaten nog steeds op slot en er was niemand om bij uit te checken, heel apart. Een taxi zette ons af bij de pier. Nog wat boodschapjes gehaald voor onderweg. Melin ging inchecken en kreeg weer 2 stickers voor op ons shirt waaraan ze konden zien dat we naar Bangkok gingen. Daarna was het in file de boot op. De boot zat propvol en ging pas om 13 uur varen. Om 15.30 uur waren we bij de pier in Donsak, waar we in de bus naar het treinstation van Surathani werden gegooid. 1,5 uur later stonden we op het treinstation.
Met WJ ging het al wat beter en we hebben snel even wat gegeten bij een straatkraampje vlakbij het station. Om 18.37 uur zou de trein naar Bangkok vertrekken. Het was een prima trein, met naken die je als bed kon opklappen, weer heel anders dan de slaaptreinen die we tot nu toe hadden gehad. Het meest relaxte was dat je met z’n 2-en in een coupe zat ipv met 4 of 6. Pas iets na 19 uur ging de trein rijden. Een half uur later kwam de conducteur al langs om de bedden uit te klappen. We hebben met z’n 2-en nog even op het onderste bed gezeten en nog wat gelezen. Rond 22 uur ging WJ boven liggen. We hebben best lekker geslapen en de volgende ochtend rond 8 uur kwamen we aan in een regenachtig Bangkok.