25 juli
Om 14 uur vertok de bus naar Sandakan. We hadden onze backpacks nog even bij de receptie neergezet, want we wilden nog even wat eten en wat halen voor in de bus. De bazin van het hostel had gezegd dat we beter om 13 uur al op het busstation konden zijn, anders zat de bus misschien al vol. Na de boodschappen naar de bushalte voor de lokale bus naar het busstation. Het begon keihard te waaien en terwijl wij op de bus zaten te wachten, zagen we aan de andere kant van de weg een grote tak afknappen en bovenop een rijdende auto terechtkomen!
De auto reed gewoon door, heel apart. Van deze bus, op een andere bus naar het grote busstation net buiten Kota Kinabalu. We waren er precies om 13 uur. We zagen al gauw een supermooie, grote, nieuwe dubbeldekker bus klaarstaan met opschrift ‘Sandakan’. Er kwamen weer mannetjes op ons afgerend met de vraag waar we naartoe moesten. Sandakan. Ok, blijkbaar niet interessant, want ze haakten allemaal af. Wel wezen ze ons op het hokje waar we een kaartje konden kopen. Ze konden ons geen tour in de buurt aansmeren. We betaalden de kaartjes (10 euro p/st) en konden kiezen of we onder of boven wilden zitten. Doe maar onder. Later bedacht Melin dat ze toch boven wilde zitten, omdat ze van Mireille had gehoord dat het een behoorlijke slingerweg is en boven kon e tenminste de weg zien. Na enige twijfel ging ze toch maar vragen of we boven konden zitten. Dat kon. Helemaal vooraan. Voor de beentjes ook wel lekker die ruimte. De rit zou 6 uur duren.
Na 3 films en een paspoortcontrole door de politie, kwamen we met een uur vertraging rond 21 uur aan in Sandakan. Althans, op het long-distancebusstation. Vanaf daar moesten we nog een stukje met de taxi naar het centrum. Onze taxichauffeur was een oude man. Hij was doof en blind, want hij moest zijn ogen erg fijnknijpen om het adres te kunnen lezen, waar WJ op zijn telefoon zover mogelijk op had ingezoomd. En hij had dus een gehoorapparaat in. Ach, die zintuigen heb je toch niet nodig bij autorijden 8-| Ook de taxi zelf was behoorlijk oud, maar goed, kwartiertje later stonden we voor ons hotel. Beetje meer luxe voor een paar daagjes: eigen badkamer, TV, waterkoker. Alleen geen raam. Melin zou eventueel nog met Kim gaan skypen, maar we waren moe van de busrit en lagen al snel te pitten.
26 juli
Vandaag kwamen we er al snel achter dat er in Sandakan niks te beleven valt. Het is een vieze stad met verwaarloosde gebouwen. ’s Avonds om 19 uur zit alles al potdicht achter metalen rolluiken. Nergens internet, ook op onze kamer is het bar slecht. Maar 2 restaurantjes en een paar tentjes met plastic meubilair, waarvan de meeste al dicht zaten. Ramadan?
We hebben vandaag verhaaltjes geschreven bij het water en zijn de 100 meter lange ‘boulevard’ afgelopen. Beetje rondgewandeld, op de kamer geinternet en ’s avonds ons avondeten in een grote supermarkt gehaald (we hadden immers een waterkoker). We hebben de instant-noodles op de kamer opgegeten en daarna lekker lui een paar hele slechte films gekeken. Ook hebben we nog even onderzocht wat voor een trips we nog kunnen doen binnen ons budget hier op Borneo en een vlucht geboekt voor zondag naar Kuala Lumpur. Nog 1 verhaaltje afgemaakt en gaan slapen. De volgende ochtend zouden we richting Sepilok om Orang-oetans en regenwoud te bekijken.
27 juli
Om 7.30 uur ging de wekker en om 9 uur zaten we in de 1e bus richting Sepilok. We gingen eerst naar het Orang-Utan Rehabilitation Center. Dat ligt ongeveer 25km van Sandakan. In de bus zaten allemaal blanken, de muziek stond keihard met engels/amerikaanse top40 en R&B muziek en Usher en R.Kelly waren onze chauffeur en conducteur. Er hing een grote Bob Marley poster en met luipaardprint beklede geluidsboxen. Gezellig!
Om 10 uur zou de eerste voedingsronde zijn. Het is maar de vraag of de apen daar op af komen, omdat ze vrij rondlopen in het natuurpark en het wordt ze ontmoedigd (door steeds minder te voederen) om steeds naar het voederplatform te komen voor eten. Zo worden ze weer ‘wild’. Maar wij hadden net de tickets gekocht, toen 2 orang-utans over het dak van entreehal klommen om aapjes te kijken: Ze staarden ons net zo aan als wij hun. Paar foto’s en filmpjes geschoten en toen gingen we over een houten vlonderpad richting voederplatform. Er werd nog wel even gewaarschuwd voor giftige slangen die in de bomen langs dit pad konden hangen. Niet aanraken, duh! Bij het platform had zich al een aardige menigte verzameld om te kijken hoe 2 orang-utans het fruit aan het opeten waren. Je moest stil zijn en een oudere, chagrijnige vrouw riep de hele tijd vrij hard: please be quiet!
Na een tijdje liepen we door over de houten brug om de rest van de ‘jungle’ te bekijken. Opeens werden we door een andere (nederlandse) beoeker gewenkt. Er zat een Orang-utan te spelen met een handzaag (!) op de rand van de brug. De timmerman, die bezig was met de brug en die waarschijnlijk in een onbewaakt ogenblik de aap zijn zaag zag afpakken, bleef op een afstandje achter een hek kijken, hij was duidelijk bang voor de aap met zaag. Wij stonden niet ahter een hek… Langzaam liep de aap richting het hek en gaf de zaag netjes terug aan de man. Maar hij klom vervolgens langs het hek en de man tegelijkertijd ook aan de andere kant. Mooi schouwspel. Ondertussen waren ern nog een paar toeschouwers bij gekomen en de OO vond dat schijnbaar wel interessant. Eerst liep de aap richting de timmerman, die zich haastig uit de voeten maakte, het blijven wilde beesten. Wij begrepen dat we de aap niet al te dichtbij moesten laten komen, maar hij zette al gauw de achtervolging in en wij, achteruitlopend foto’s makend, werden richting uitgang gestuurd. Pas aan het einde van de brug, greep een medewerker in door het beest een beetje af te houden. Een medewerkster zei dat het heel bijzonder was door een Orang-utan achtervolgd te worden, want dat doen ze anders nooit, laat staan met zaag. Nee nee, dat doet ie anders nooit. De aap ging zich daarna een beetje uitsloven door aan een arm en een been te hangen en ons een beetje aan te staren. We hebben daar nog een documentaire gekeken over het centrum en wat ze allemaal doen om de orang-utans te redden.
Even later zijn we lopend naar het Rainforest Discovery Center gelopen, ongeveer 1.5km verderop. Dit is een soort documentatiecentrum voor scholieren om te leren over het regenwoud en de dieren die er leven. Verder heeft het RDC ook een plantentuin met een Orchideencollectie. Wij zijn eerst het centrum doorgelopen zodat we alles (!) wisten van het regenwoud dat we gingen zien. Daarna hebben we een canopywalk gedaan: een 17 meter hoge loopbrug door de toppen van het oerwoud. Het was gelukkig niet druk, dus we konden op ons gemak dieren spotten. Wel was het erg broerig en superklam, we hadden dan ook lange broeken aan tegen de muggen en bloedzuigers. We moesten toen een keuze maken tussen de Flowergarden links, de Sepilok-giant (boom) rechts en de 2e voedertijd om 15 uur van de O-utans. Wij wilden wel wat meer van de jungle zien en Melin wilde die grote boom bekijken. Maar WJ, die bijna wegdreef van het zweet, zag dat in eerste instantie niet zo zitten. Het was een behoorlijk stuk lopen en als we ook nog de O-utans wilden zien… we moesten daar sowieso om 16 uur terug zijn voor de laatste bus naar Sandakan. Melin gooide al haar charmes in de strijd en won: we gingen de jungle in.
Achteraf viel de afstand wel mee en waren we binnen 20 minuten bij de grote boom. Onderweg helaas geen wildlife gezien. Als je stilstond hoorden we ze wel overal. Vlinders en hagedissen kwamen we wel veel tegen. Na de boom zijn we het pad verder gevolgd. Dat was best wel een ruw pad met modder, stenen, boomstronken en laaghangende takken. We hoorden al een tijdje een geluid wat we nog niet eerder hadden gehoord en geritsel in de struiken. Snorkels? Nee, die leven toch alleen in de onderwaterwereld?.. WJ liep stug door maar Melin bleef stilstaan. Het klonk nu wel heel dichtbij. Ze draaide haar hoofd naar links en schrok zich rot.. op nog geen 3 meter afstand zit een aap! Wel rustig, hij was ergens op aan het kauwen. Melin riep WJ zachtjjes dat hij een foto moest maken. Daarna zijn we maar snel doorgelopen. De rest van de apenfamilie, inclusief kleintjes, stoven voor ons het pad over van de ene naar de andere kant. WJ zei tegen Melin dat ze moest doorlopen en niet aankijken, anders vorm je een bedreiging voor ze.
Ondertussen waren we allebei zeiknat van het zweet en hoopten dat we er bijna waren. De afstanden waren niet lang maar met deze broeierige hitte leken ze wel 2x zo lang. Toen zagen we een bordje dat er 200 mtr verderop een cafe zat. Daar hebben we een plens water in het gezicht gegooid en WJ heeft zijn shirtje uitgewrongen. Daar konden we zo een 1,5 liter fles mee vullen…. Even een koud drankje ter afkoeling. De 2e voedertijd hadden we al gemist, dus maakten we een rondje in de flowergarden, dat viel een beetje tegen. De orchideen stonden geen van allen in bloei, dus er was niet veel te zien. Snel terug naar het O-utan center waar we om iets voor 4-en in de bus zaten.
Terug in Sandakan hebben we eerst een lekkere douche genomen, daarna hadden we zin in een verfrissend biertje. Die namen we in een tentje aan zee, maar de prijs was wat minder: 3 euro, en dat is in deze landen echt wel veel. Iets verderop zijn we op een paar plastic stoeltjes gaan zitten en hebben daar lekker gegeten. Daarna in de kamer nog even TV gekeken. WJ had nog een mailtje gestuurd naar Malaysia Airlines, want we hadden nog steeds geen bevestiging ontvangen van one vlucht zondag en die was behoorlijk goedkoop. Morgen maar even bellen, de prijzen waren voor dezelfde vlucht nu namelijk al behoorlijk opgelopen. WJ zag later dat het bedrag wel van de creditcard was afgeschreven. Vreemd.
28 juli
Vandaag niet veel gedaan. De vlucht van morgen was een stuk goedkoper dan die van vandaag, dus we moesten nog een dagje zien vol te maken in Sandakan. WJ belde maar met Malaysia Airlines en al snel werd duidelijk dat WJ een typfoutje had gemaakt: weejeew@gmaill.com (dubbel l). 5 minuten later hadden we de boardingpassen in de mail Die nog even laten printen in het hotel. Daarna hebben we maar een beetje rondgewinkeld. Een riem voor WJ, oorbellen voor Melin, een sleutelhanger en een nieuw aardbeientasje. Zo’n zelfde hadden we in Hong Kong gekocht, maar die was al redelijk versleten, het was een ideale boodschappentas omdat we hem heel klein mee konden nemen.
Op TV nog even de opening van de OS gezien (HH), verhaaltjes geschreven en gerelaxt. ’s Avonds hebben we gegeten in het Hawaiian Restaurant: rijst met beef, typisch Hawaiaans, haha! Het onweerde en bliksemde boven zee, dat was mooi om te zien. Al ijs-etend hebben we erna staan kijken. Daarna terug naar het hok, nog een slechte film gezien en verhaaltjes afgemaakt. Rond 1.30 uur gingen de lampen en oook de kaarsjes uit.