28 juni
Tassen ingepakt en daarna ontbijten, tanden poetsen en taxi naar het busstation. Daar hadden we al snel, dankzij aanwijzingen van omstanders, de bus naar Surabaya gevonden. De bus zat ook al bijna vol en na nog geen 5 minuten wachten vertrok hij al. Dat hadden we niet verwacht: dat de bus er al stond en dat hij ook nog (op tijd) vertrok. De conducteur kwam langs voor de kaartjes Ze waren iets duurder (65K RP) maar we kregen ook een lunchcoupon. Onze berekening was dat we rond 16 a 17 uur in Surabaya aan zouden komen. Ongeveer 6 uurtjes rijden dus, met nog een paar stops.
Om 14 uur stopten we pas voor de lunch. Dat was in een grote zaal, waar een meisje langskwam om je coupon in te nemen, waarop je moest aankruisenw at je wilde eten. WJ had een rijstsoep en allemaal restvlees van schaap ofzo, Melin rijst met kip. Allebei niet te vreten. Gelukkig hadden we zelf boterhammen met jam gesmeerd en koekjes meegenomen. Na ongeveer 20 minuten reden we verder. En maar rijden en rijden…. het was al duidelijk dat het toch iets langer zou duren. Om 19.30 uur kwamen we pas in Surabaya aan! We hadden nog geen kamer geboekt omdat we dachten nog genoeg tijd te hebben om dat ter plekke te doen.Gelukkig hadden we de dag ervoor wel op internet iets opgezocht, dus daar gingen we maar heen. Iets duurder, maar wel incl. keukentje en 2 zwembaden ;-) Tijdens ons overleg had zich al een groepje van nieuwsgierige taxichauffeurs en taxiproppers om ons heen verzameld. Waar moeten jullie heen? Waar komen jullie vandaan? Moet je een hotel? Very cheap for you! De man met de grootste mond loodsde ons naar een taxi en vertelde dat het ca. 50.000 RP zou kosten, wat best veel is. WJ liep met hem mee, maar Melin vertrouwde het allemaal niet zo. Dat werd bevestigd toen we bij de taxi aankwamen: een oude roestbak. Gelukkig stonden er ook genoeg (veilige) Bluebird taxi’s, waarvan we er een gekozen hebben richting ons appartement.
De taxirit was achteraf maar 27.500 RP en even later liepen we naar de receptie met de vraag of ze nog een kamer hadden. Die hadden ze, maar wel met 2 aparte bedden. Dat maakte niet uit. Wij naar de 11e verdieping van de 15 op zoek naar ons appartement. We deden de deur open en… vet grote kamer met supermooi uitzicht! Grote TV en lekkere bedden. En vooral: warm water. Ruime keuken, maar wegens gebrek aan een kooktoestel en koelkast (wel een afzuigkap trouwens) konden we er zelf niets in klaarmaken, vreemd. nadat we wat hadden gegeten in de foodcourt op de 2e verdieping en de 2 zwembaden hadden bewonderd, zijn we nog even naar de supermakt gelopen voor een biertje en chipje voor tijdens de wedstrijd van Duitsland – Italie.
WJ ging ff met internet klooien en Melin genoot van de warme douche. Internet wilde niet lukken, dus ff relaxt TV gekeken en een beetje geslapen. Vannacht voetbal kijken. na de 1e helft wisten we genoeg en gingen slapen.
29 juni
We moesten vandaag voor 12 uur besluiten of we hier nog een nachtje wilden blijven, of dat we wat meer richting centrum van Surabaya zouden verhuizen. Ondanks de supermooie lokatie en achteraf toch niet zo duur als we dachten, aangezien ons 2 x 3 kamertje zonder raam in Jakarta duurder was, vonden we toch dat we naar wat goedkopers moesten zoeken. Om 8 uur waren we wakker en om 8.15 uur hadden we wat geboekt. Dus tijd voor de langverwachte duik van WJ in het zwembad! Daarna ontbijten, spullen in tas proppen en uitchecken.
Ons nieuwe onderkomen lag wat ver hier vandaan, maar na een half uur en een paar duizend roepies verder waren we nog steeds niet op de goede plek. Na een paar keer checken op de telefoon van WJ, waarvoor de taxichauffeur eerst zijn bril uit de kofferbak moest pakken (!) en een paar keer vragen op straat, stonden we eindelijk bij de goede straat. Of liever gezegd: het goede industrieterrein. De chauffeur vroeg glimlachend de volle prijs die op de meter stond, dat beantwoorden wij met een evengrote glimlach, een schouderklopje en een ‘dank-je-de-koekoek’. De helft, daar kon hij het mee doen. Schijnbaar had hij daar geen problemen mee…
Bij de receptie van hostel @home, nou ja receptie, in Nederland heet zoiets een garagebox, was niemand aanwezig. Na veel geroep, gebel en een beetje gevloek, geen reactie. Nog een keer gebeld: de man aan de telefoon kon geen Engels en zou mij laten terugbellen door zijn vrouw. Dat gebeurde niet. 10 minuten later hoorden wij een kinderstem vanachter een van de kamerdeuren en kwam er een meisje en een man naar buiten. Aan de stem te horen was dit de man die we aan de telefoon hadden gesproken, vreemd… Nou ja, een par minuten later stonden we in ons 2×2 kamertje met gedeelde WC en douche op de gang. Denk aan de kelderboxen van een willekeurige flat in Zevenhuizen maar dan zonder raam. Zucht… enige spijt dat we niet in ons andere kamertje waren gebleven kwam toen wel een beetje opzetten. Ook vreemd dat een hostel met de naam @home geen internet heeft.
Onderweg hier naartoe waren we langs ‘het’ beeld van Surabaya gekomen: de vechtende haai (suro) en krokodil (boyo). Het staat bij de ingang van de dierentuin. Melin wilde daar heel graag een foto van hebben, maar het was helaas te ver terug, lopend in elk geval. Surabaya is de shoppinghoofdstad en 2e grootste stad van Indonesie. Vanwege die 2 dingen en vanwege de mooie naam, dacht Melin dat het wel de moeite van het bezoeken waard was. Een andere keuze had Semarang kunnen zijn. Er zijn hier dan ook genoeg malls om helemaal los te gaan. Maar goed, daarvoor zijn we niet op reis. Vlakbij ons nieuwe onderkomen zat er ook een met een Carrefour. Tijdens de taxirit had Melin al gauw gezien dat het een grote stad is, met idd veel shopgelegenheid, maar naast een enkele moskee was er niet veel te beleven.
We wilden internetten, dus gingen we bij de KFC naar binnen. Geen wifi. Op de 3e verdieping schijnbaar wel. Daar aangekomen bleek het signaal niet goed genoeg. Wel werden we weer van alle kanten aangestaard en uitgemaakt voor Buli (volgens ons een positief woord voor buitenlander/blanke). Dan maar shoppen voor een nieuwe zonnebril, die van WJ is kapotgevallen in de bus (dit wordt z’n 3e deze reis). Melin wilde alleen maar wegwezen bij al die starende blikken. Maar terug naar de bunker, zonder ramen en internet was geen optie, dus WJ vroeg vertwijfeld aan Melin wat we dan in godsnaam in Surabaya moesten doen. Het huilen stond Melin nader dan het lachen en de heimwee naar ons luxe appartement in Surabaya werd groter. De opbeurende woorden van WJ hielpen niet echt en Melin vroeg zichzelf nu ook af waarom ze hier zo graag heen wilde. Even buiten op de trap gezeten en toen naar een iets chiquer winkelcentrum gegaan met hopelijk wel internet. Al snel zaten we bij een koffietentje met free Wifi. Daar ge-internet, koffiegedronken en gegeten. Vrij van nieuwsgierige blikken ;-)
Gelukkig waren we het er snel over eens dat we hier geen dag langer wilden blijven. Dus op zoek naar vervoer richting Banyuwangi. Niet ver uit de buurt zat een reisbureau in een hostel. Daar wilden we info voor busreizen en tours naar de Ijen-krater en eventueel tours op Bali scoren. Helaas zat het reisbureau dicht, het was al 17 uur geweest, en de hostess van het hostel kon geen engels, daar werden we dus niet wijzer van. Even verderop zat de McDonalds, hier zijn we neergeploft voor een McFlurry en internet om zelf dan maar op te zoeken hoe we in Banyuwangi konden komen, waar we konden verblijven en waar we een tour naar de Ijen-krater konden boeken. Een alternatief was meteen door naar Bali, maar we wilden echt heel graag naar die, letterlijk en figuurlijk adembenemende, Ijen-krater. We wisten al wel dat er ongeveer elke 5 minuten een bus naar Banyuwangi ging, dus we konden gewoon naar het busstation toegaan. Dus een hotelletje geboekt in Banyuwangi en morgen vroeg met de bus naar Banyuwangi (leuke naam he). Als de busreis dan weer wat langer zou duren dan verwacht, hadden we in elk geval al een slaapplek.
P.S. De foto bij dit verhaal komt van internet, wij hebben in Surabaya om hierboven uiteengezette redenen geen foto’s genomen ;-)