5 september
Pff, echt weer veel te vroeg! Maar goed, beetje wakker worden, omkleden, spullen pakken en uitchecken.Het treinstation zat vlakbij, dus rond 5 uur zaten we in de wachthal. Voor deze trein kon je geen kaartjes reserveren en de trein zit soms echt stampvol. Je moest er dus op tijd bij zijn wilde je kunnen zitten op een van de houten bankjes. Om 5.30 uur hadden we een prima plekje gevonden en nog een halfuur later vertrok de trein. Hij zat gelukkig niet vol en dat bleef de hele rit zo. Alleen die houten bankjes waren niet zo fijn :-(
Langs het spoor was al allerlei bedrijvigheid van de mensen die daar woonden. Krottenhuisjes, 3 rijen dik, metdaarachter de hoogbouw van Bangkok. Oude vrouwtjes bezog met eten koken en de mannen, hangend oop een bankje, geduldig wachtend. Kinderen die zich aan het aankleden waren en de vele zwerfhonden op zoek naar eten. We gingen steeds verderde bewoonde wereld uit en werd het steeds vlakker, totdat de stad overging in een supermooi landschap.
De trein zou rond 11.35 uur aankomen in de laatste thaise stad voor de grens, iets met een A….maar dat werd pas 12.30 uur.Op internet hadden we al de meest spannende verhalen gelezen als je over land van Thailand naar Cambodja gaat via de grensovergang bij Poipet. Van te dure visa-scams, extra betalen ana de douanier om maar niet onderop de stapel met visumaavragen terecht te komen, de tuktuk’s die je net voor de officiele grens afzetten bij ‘de officiele grens en het originele visumkantoor’ waar je dubbel betaalt, dus een beetje spannend vonden we het wel. Ondertussen dat Melin naar het toilet was, had WJ al een tuktuk geregeld (met vrouwelijke chauffeur!) die ons voor een redelijk prijs direct zonder dubieuze stops naar de grens zou brengen. Dat ging goed. 10 minuten later waren we er. Als je uitstapt, komen er meteen mannetjes in officieel uitziende uniformen op je af om je naar het kantoorje te begeleiden voor het visum. Dat is dus de bekende oplichttruc. Gelukkig wisten wij dat je het officiele visum tegen de officiele prijs pas koopt NA de Cambodjaanse grenscontrole. Toen we een aantal keer hadden gezegd dat we lopend naar het echte visumkantoor gingen gaven ze het op en wezen ze ons zelfs naar de echte grenspost ;-) Daar aangekomen en na de paspoortcontrole liepen we naar het visumkantoor. Je wordt hier begeleid door mannetjes, maar die zijn dit keer wel officieel. De Cambodjaanse regering wil het toerisme bevorderen en iedereen krijgt aan de grens een persoonlijke gids, handig.
We waren nog niet door alle scams gekomen. Het visum kost 20 dollar en je hebt 1 pasfoto nodig. Formulier ingevuld en in de rij. Melin was eerst en gaf haar paspoort, samen met een foto en 20 dollar.
Yes please, 100 baht.
Waarvoor?
For visa on arrival.
Jaja, onzin wisten we, want dat hadden we al gelezen.Melin draaide zich om naar WJ en die zei: niet betalen hoor! Melin zei dat ze dat niet had. Haar aanvraag kwam onderop te liggen en Melin ging uit de rij. Bij WJ gebeurde hetzelfde. Hij vertelde nog aan de vent dat er nergens op de site van de Cambodjaanse immigratie staat dat er een fee betaald moet worden. je betaalt dan alleen maar zodat ze meteen je aanvraag in behandeling nemen en niet eerst een potje gaan patience-en op de computer…. Melin kneep hem wel een beetje, want ze had de vent recht in zijn gezicht uitgelachen toen hij om 100 baht vroeg. Maar nog geen 5 minuten latter werden onze namen geroepen en kregen we netjes onze paspoorten met visum. Niks aan de hand dus… alleen hadden ze Hen ipv Heg geschreven, dus Melin liep nog even terug. Na een nett sorry kreeg ze haar paspoort met de juiste naam in het visum terug.
Ondertussen regende het buiten keihard, dus we besloten even te wachten in het kantoortje. WJ was buiten met de jongen die ons het visumkantoor had gewezen aan de praat geraakt. We volgden hem door de stromende regen naar het laatste controlepunt voor paspoort en visum. Dat duurde erg lang, maar hij zorgde ervoor dat we snel met de gratis shuttlebus naar het Tourist Bus Terminal gingen, zodat we nog op tijd zouden zijn voor de bus naar Battambang. Zo, dat hadden we toch even goed gedaan die grensovergang, we zijn best een beetje trots op onszelf ;-) Even later op het station hielp onze gids ons ook nog met het kopen van de buskaartjes. De bus naar Battambang zou pas over 1,5 uur gaan, dus zijn we even wat gaan eten en hebben we mensen gekeken die allemaal meteen doorgingen naar Siem Reap, de plaats waar iedereen vanaf hier naartoe gaat (en wij daarom dus niet ;-)
Om 16.30 uur kwam eindelijk de bus voorrijden en reden we met vooral veel locals naar Battambang. De bus was erg krap voor ons Europeanen en erg fris van de airco, dus toen we 2 uur later Battambang binnenreden, waren we er weer goed klaar mee. Blij dat we al een hotelletje hadden geboekt stapten we uit. We wisten waar het hotel was, want de bus was er voorbij gereden. De bekende mannetje stonden er natuurlijk weer en een ervan pakte 1 van onze tassen (de zwaarste ;-) en ging ons voor naar het Star Hotel. Service van de zaak? Nee, het was een tuk-tuk driver die een tourtje wilde verkopen. Wel een hele aardige vent, dus we zeiden dat we het morgen zouden beslissen en kregen zijn kaartje. Na het inchecken waren we blij dat we weer in een mooi en schoon kamertje terecht gekomen waren. Even opgefrist en aan de receptionist gevraagd waarwe wat konden eten. Een eindje verderop zat een verzameling straatkraampjes naast de rivier en daar hebben we wat gegeten. Nog een koud biertje voor op de kamer gehaald, gedoucht en languit op bed. Ff tv kijken, maar al snel gingen de oogjes dicht.
6 september
Lekker bedje, maar wel weer lekker broeierig op de kamer. Snel douchen en ontbijt zoeken. We hadden besloten om vandaag de tuktuk-trip met Mr. Bat. Die trip ging langs de bamboo-train, de killing caves en door het platteland, de dingen waarvoor we toch ok hierheen zijn gegaan. Toen we buiten kwamen stond hij al op ons te wachten. We zouden na ons ontbijtje met hem meegaan. Zijn toch al grote glimlach werd nog groter. Bij het hotel was geen restaurant, maar ertegenover zat een coffeehouse. Na een omeletje, toast, fruit en koffie stapten we in de tuktuk.
Langs de rivier, door de countryside richting de bamboo-train. Overal langs de weg leven mensen in houten hutjes op palen. Daaronder hebben ze allemaal minimaal 1 maar vaker meerdere hangmatten hangen. Het lijkt een bij elkaar geraapt zooitje, met loslopende kippen, honden en kinderen in vieze of geen kleren. Vrouwen die bezig zijn met eten bereiden, kleding wassen of met baby’s in de hangmat liggen. Dit beeld wordt afgewisseld met mooie grote huizen, jongeren met mobiels op scooters en winkels waar mannen aan het werk zijn met voornamelijk hout, staal en brommers. De kleine kids kijken je met grote ogen na en zwaaien en schreeuwen: Hello!
Aangekomen bij de bamboo-train dachten we eerst, ja hoor, een vette tourist-trap. Eigenlijk is het dat ook, maar het ws erg leuk om te doen. Na een halfuur kletteren over een niet soepel lopende rails, kom je in een ‘dorpje’ waar je kunt rondlopen. Dit dorpje bestaat uit een paar hutjes en een steenfabriek. Meteen al een vrouw die haar koude drankjes en chips wilde verkopen. Nou, we willen eerst graag even rondkijken. 3 jonge jongens stonden gelijk aan ons te trekken om de bakstenenfabriek te laten zien. We kregen ringen van bamboe en een ster als broche, hadden ze zelf gemaakt. De jongetjes konden verbazingwekkend goed engels (geleerd van toeristen) en vertelden ons alles over de fabriek. Goed ingestudeerd. We kwamen langs een kraampje met sjaals en sarongs en het meisje kwam aangesneld of we alsjeblieft iets wilde kopen, ze had nog geen enkele klant gehad vandaag… right. Deze mensen zijn echter volledig afhankelijk van de bamboo-train dus we besloten een paarse sarong met panda’s. Het meisje was zo dankbaar, dat ze zich verslikte toen ze 10 keer thank you achter elkaar zei. Ook de 3 jongens deden de rondleiding natuurlijk niet voor niks en het vrouwtje van de koude drankjes was erg blij toen we 2 cola kochten.
Na ons colaatje gingen we dezelfde weg weer terug met de trein. Hiervoor werd het karretje, dat uit losse onderdelen bestaat, uit elkaar gehaald en andersom op de rails weer opgebouwd. Ditzelfde gebeurt ook als er een tegenligger komt en iedereen helpt dan ook mee. Na2 minuten kan je dan weer verder. Wat een systeem! De rails is nu niet meer in gebruik, zo is deze attractie ok ontstaan, maar er is sprake van dat de oude spoorlijn weer in ere hersteld wordt zodat er grote treinen overheen kunnen. Het is dan afgelopen met de bamboo-train..
We gingen met de tuktuk verder naar de killing caves. Net toen we geparkeerd hadden, begon het keihard te regenen, dus we moesten even schuilen in een restaurantje. Na 10 minuten was dit voorbij en we liepen met Mr. Bat al glibberend een steil pad omhoog. Het verhaal van de grot is dat er tijdens het Rode Khmer-regime mensen zijn gemarteld en van de berg zijn gegooid. Niemand mocht zijn/haar religie uitoefenen, monniken werden gedwongen om normale kleding te dragen en in de rijstvelden te werken. De weigeraars werden opgesloten en gemarteld in de tempels die tot gevangenissen waren omgebouwd. In de frot stata een glazen kist, met botten en schedels die in de grot gevonden zijn. Niet echt een prettige plek dus, terwijl het vroeger een feestlocatie was in het geval van een goede oogst. We waren blij dat Mr. Bat mee was om het een en ander te vertellen, ook zijn eigen levensverhaal: Zijn vader en broer zijn omgekomen tijdens dit regime. Daarna legde hij uit hoe we bij de tempel bovenop de berg konden komen, hij ging alvast weer naar beneden. De tempel was niet spectaculair, maar het uitzicht des te meer. Na een lange afdaling over een steile trap waren we weer beneden. Daar hebben we wat gegeten en gingen daarna terug richting het hotel.
Mr. Bat vertelde ons dat er vanavond een circusvoorstelling zou zijn, gegeven door weeskinderen. De kaartjes waren relatief duur, maar het geld ging rechtstreeks naar de kinderen. Het leek ons wel leuk om te zien en spraken met Mr. Bat af dat hij ons om 18.15 uur zou oppikken. De show begon iets over 7-en en was best aardig. Jongeren tussen 15-25 jaar waren aan het jongleren, fietsen op een eenwieler, acrobatiek en een een vuurshow als afsluiter (die ging trouwens bijna mis). Na de show werden we opgehaal door de zoon van Mr. Bat (Robin ;-) en we vroegen hem ons wer bij de foodstalls bi de rivier af te zetten. Daar lekker gegeten en langs de rivier nog een koud biertje gedronken onder het genot van een echtelijke ruzie iets verderop.
7 september
We waren pas laat gaan slapen gisteravond, dus vanochtend hebben we een beetje uitgeslapen. We konden toch niet naar buiten want het regende weer eens. Tegen de middag hadden we toch een beetje trek en was het droog, dus gingen we de hort op. We hebben yokidrink gekocht, ergens een gevulde omelet op straat, een paar appels op de markt en wat brood en een cupcake bij de bakker. Dat hebben we bij het water lekker opgegeten. WJ had niet zoveel zin om al te veel te doen vandaag, dus besloten we op ons gemak verhaaltjes te gaan typen. We zijn met de tablet en de schriftjes bij het koffiehuis tegenover het hotel gaan zitten. ’s Avonds hebben we gegeten bij een restaurant dat wordt gerund door jonge meiden. Je krijgt naast de menukaart ook een overzicht van het personeel en wie jou heeft geholpen. Op dat overzicht staat hun ‘situatie’ en je kan ze persoonlijk tippen. Leuk idee en werkt volgens ons beter dan bedelen. Ook nog eens erg lekker gegeten en vriendelijk bediend, een fooi waard! De avond eindigde met een wandeling naar het hotel waar we hebben gedoucht en tv gekeken voordat we gingen slapen.
8 september
Voordat we weggingen hebben we bij de bakker brood gehaald voor in de bus. Toen we daarna uitcheckten, kregen we van de aardige gasten van de receptie allebei een traditionele khmer-sjaal als souvenir. Leuk he! Een van de jongens liep met ons mee naar de bus. Om 9.30 uur zou de bus vertrekken, maar pas een halfuur later kwam hij voorrijden. De bus zat propvol. De chauffeur keek op ons kaartje en zei: jullie hebben stoel 24 en 25. Dat weten we, maar de bus zit vol, zelfs in het gangpad zitten de locals achter elkaar. De conducteur keek een paar keer peinzend door de bus, waarna hij 3 jonge jongens, die zich over 2 plaaten hadden verdeeld, sommeerde om op te staan. Hij wees naar Melin om daar te gaan zitten, WJ was nog bezig de tassen in te laden. We voelden ons lichtelijk bezwaard, maar he, wij hebben voor die plaatsen betaald dus jammer voor de jochies. Daarna vertrok de bus.
De rit verliep verder wel ok. Her en der stoppen om mensen in (!) en uit te laden en 1 pauze. Daarin kon je snacks halen als gefrituurde mestkevers of kakkerlakken of piepkuikens met alles erop en eraan (en dat werd allemaal opgegeten!). Rond 14.30 uur kwamen we aan in Siem Reap. Daar was het even zoeken naar de tuktuk-chauffeur van het hotel die ons zou komen oppikken. Een half uurtje later zaten we voor ons hostel thee te drinken met de praatgrage eigenaar Mr. Bun. Na 3 koppen hete thee, hadden we toch echt zin in een duik in het zwembad. De kamer was wel weer even slikken na de mooiie kamer in Battambang: niet heel schoon, vieze koelkast en alles betegeld.
Even later zaten we op een terrasje in Pub Street in het centrum aan een lekker hapje en drankje. Daarna hebben we even een dutje gedaan. s Avonds hebben we in een restaurant naast die van vanmiddag (zelfde eigenaar) een boordje gefrituurde en verse loempia’s besteld. Die waren ook erg lekker! Op de weg terug hebben we 2 mmountainbikes gehuurd om morgen het terrein bij Angkor Wat door te crossen.