31 maart
Rond 8.30 uur hebben we een ontbijtje gehaald en meegenomen naar de kamer. Even wat info en kampeerplekken opgezocht over de grand Canyon. Daarna een douche en vervolgens om 11 uur uitgecheckt. We liggen op schema. Het was nog een aardig eindje rijden naar de Grand Canyon en wisten niet zeker of we het vandaag zouden redden. Onderweg hebben we ook nog even een stop gemaakt bij de Hoover Dam, daar moet je geweest zijn. Precies op het midden van de dam zit de scheiding tussen Nevada en Arizona, wisten we ook niet. We wisten dus ook niet dat het in Arizona een uur later was….
Het was een lange, saaie en soms zeer slechte weg. Ook had de radio geen ontvangst in deze woestijn. Toch waren we eind van de middag zo dichtbij dat we besloten door te rijden tot de 1e campground in het park, Mather Campground. Het loket zat al dicht, maar met behulp van een plattegrond kon je zien welke plekken er nog vrij waren. Het papiertje met het nummer van de plek moest je afscheuren, zodat iedereen wist dat deze plek bezet was. Niet helemaal waterdicht, want op ons plekje stond al iemand. Die had de plek van tevoren gereserveerd, dus pech voor ons. De 2e keer hadden we meer geluk en een prima en ruime plek, dichtbij de toiletten. In het donker hebben we eten gekookt. Het was echt goed koud en de wind waaide behoorlijk. Melin was moe en had geen zin meer in koffie. Na de afwas, lagen we om 20.30 uur al in de auto. WJ ging nog foto’s uitzoeken, maar Melin d’r ogen gingen snel dicht.
1 april
We hebben als een blok geslapen deze nacht. Beter als in het motelbed, echt waar! We hebben rustig ontbeten en daarna boterhammen gesmeerd voor een lange wandeldag. Ook hier rijden overal gratis shuttlebussen, dus de auto kon blijven staan. WJ had de camping ook al voor 2 nachten geboekt. Vanaf het visitorcenter kon je bussen pakken naar verschillende wandelroutes. Vlak achter het centrum lag een groot, breed uitkijkpunt die overging in een wandelroute ‘over de kam’. Al snel hadden we in de gaten dat het dit paasweekend erg druk was hier, overal liepen mensen… en chinezen. Melin had er nogal moeite mee om zich daar overheen te zetten.
Het uitzicht op de Grand Canyon was ‘amazing’, haha! Echt wauw! Zo inmens groot, diep en hoog en al die kleuren en lijnen van de verschillende steensoorten, ongelofelijk. En dat grotendeels gemaakt door 1 rivier, de Colorado River. We hebben zo’n 4 a 5 km gelopen, daarna pakten we een bus naar een ander punt waar we nog een paar km hebben gelopen. We kwamen rond 16 uur bij de ‘supermarkt’ van het park voor een biertje en een brood voor morgen. We wilden vanavond de zonsondergang zien en die was rond 19 uur. Maar al tijdens het koken realiseerden we ons dat we dit qua tijd niet gingen halen. Een goede reden dus om morgen nog een dagje te blijven ;-) WJ had gelezen over een Ranger-talk in het theater om 19.30 uur. Dit ging over de Colorado en de dammen in de buurt. Dat gingen we wel redden, dus wij met de bus erheen. We konden het in het begin moeilijk volgen, maar op hoofdlijnen was het duidelijk en belangrijker….het was er lekker warm. Een uur later waren we weer terug bij de auto en hebben we koffie gemaakt. Bed opgemaakt en gezellig in onze ‘hut’ de koffie opgedronken en de 131.294 foto’s van vandaag bekeken.
2 april
Er is een populaire route die vanaf de rand de vallei ingaat, naar de rivier toe. Die route naar de rivier en terug is te lang voor 1 dag en wordt afgeraden. Om beneden te kamperen heb je een vergunning nodig, maar daar was een wachtlijst voor, echt waar. De meeste mensen doen daarom maar een deel van de route, wij dus ook. Het gaat vrij steil naar beneden, goed te doen overigens. Hoe verder naar beneden, hoe aangenamer de temperatuur. Het is echt gaaf om ook de Canyon van beneden naar boven te bekijken, heel anders! Je krijgt dan pas een goed idee hoe diep het eigenlijk is, van bovenaf zie je dat niet. We hebben ongeveer een uur naar beneden gelopen. Dat betekent dus 2 uur om terug naar boven te komen. De route was aardig druk en verschillende mensen (vooral de stoere jongeren) hadden zichtbaar moeite met de weg terug naar boven. Op de weg naar boven haalden we 2 jongens van een groep in die we tijdens onze afdaling tegenkwamen, toen ook al bezig met de weg omhoog. Deze twee jongens waren achterop geraakt, ze hadden geen water meer. WJ bood ze water aan, maar dat hadden ze niet nodig zeiden ze. Iets verderop kwamen we de rest van de groep tegen en we gaven het water alsnog. We vertelden dat ze het water naar de jongens moesten brengen, anders zouden ze het erg moeilijk krijgen. Enigzins bezorgd bedankten ze voor het water en gingen op weg naar de jongen. Toen wij al lang boven waren en zaten te wachten op de bus, zagen we ze bovenkomen. Gelukkig maar.
We achtten onszelf ondertussen als geoefende wandelaars, maar de terugweg was pittig. Toch waren we uiteindelijk sneller terug dan verwacht. Zo hadden we nog tijd om boodschappen te doen, de shuttle terug te nemen naar de camping en onze bezweete kleren te ruilen voor droge, alvorens we naar Yaki Point zouden gaan voor de zonsondergang. Rond 19.30 uur was de zon achter de bergen verdwenen en gingen we terug naar de camping om eten te koken en…… een fikkie te bouwen! Een uurtje later zaten we aan een erg pittige macaroni (gehakt van chorizo) dichtbij een lekker warm vuurtje. De hemel was helder en er waren miljoenen sterren te tellen. Zucht. Het was omdat het zo koud was en de rook steeds onze richting opkwam, anders was het een avond om urenlang buiten bij het kampvuur te zitten.